Treść zadania

Rozwiązania

• 

  2 1

  sonar 30.8.2015 (22:31)

  Działo się to dawno, dawno temu. W państwie Kurlandocji panował król Pafnucy - dzielny wojownik i sprawiedliwy władca. Kraj był bogaty, ludzie zadowoleni i życzliwi a wszyscy wrogowie przekonani do życia w pokoju. Król był zatem zawsze spokojny i uśmiechnięty, jedyne czego brakowało mu do pełni szczęścia to rodzina. Jakoś tak się dziwnie złożyło, że Pafnucy nie umiał znaleźć tej jedynej kobiety z którą chciałby spędzić całe życie. Poznał wszystkie królewny i księżniczki mieszkające w sąsiednich państwach i żadna nie skradła mu serca. Powoli zaczynał tracić nadzieję na to , że będzie miał żonę i dzieci.
  Pewnego dnia król wraz ze swoją świtą wybrał się na polowanie. Początkowo wszystko przebiegało tak jak zawsze - psy tropiły zwierzynę, myśliwi polowali, giermkowie składali upolowane sztuki na wozy. Jednak w pewnym momencie, na polanie znajdującej się wśród rozłożystych buków psy stanęły jak wryte, zaczęły się kręcić w kółko a potem podkuliły ogony i skomląc zawróciły w kierunku swoich panów. Konie, na których jechali myśliwi stanęły dęba a później zaczęły galopować w kierunku królewskiego zamku. Ludziom też udzielił się niepokój zwierząt i również rzucili się do ucieczki. Na polanie pozostał jedynie król Pafnucy. Pozostał bo koń zrzucił go z grzbietu. Władca był potłuczony i obolały. Czuł się źle bo spadając z konia uderzył głową w wystający z ziemi duży korzeń dębu. Leżał, jęczał z bólu i czekał na swoich kompanów. Jednak nie doczekał się pomocy ze strony swojej świty, wystraszeni ludzie byli już daleko od polany i wcale nie myśleli o swoim królu. Co gorsza - oni nie zauważyli, że go nie ma z nimi !
  Tymczasem król dalej leżał na polanie i z każdą chwilą czuł się coraz gorzej. Miał nawet wrażenie, że chwilami tracił przytomność - tak bolał go kręgosłup. Zapadał zmierzch i las zaczynał wyglądać dziwnie i strasznie. W pewnej chwili król poczuł, że coś oplata mu nogi i ciągnie w kierunku drzewa. Podniósł głowę ale było już ciemno i nikogo nie zobaczył. Tymczasem COŚ zaciągnęło Pafnucego pod najbardziej rozłożysty dąb a potem zaczęło wciągać na najwyższą gałąź.
  Król próbował bronić się i krzyczeć ale najzwyczajniej w świecie nie mógł tego zrobić, tak jakby niewidzialne sznury splatały mu ciało a niewidzialny knebel zatkał usta. Na najwyższej gałęzi znajdowało się ogromne gniazdo i tam COŚ wrzuciło Pafnucego. Władca nie jeszcze zdążył ochłonąć a już poczuł drgania i niesamowity smród unoszący się w powietrzu. Zaczął się dławić i dusić bo odór odgradzał go od powietrza. Łzawiąc i rzężąc walczył o kolejny oddech i wtedy zobaczył STWORA. Był olbrzymi, przeraźliwy i ohydnie śmierdział. Wyciągnął swoją łapę po króla i uniósł go za nogę do góry.
  Pafnucy próbował się uwolnić ale nie miał żadnych szans - monstrum trzymało go mocno. Maszkara podniosła króla na wysokość swoich oczu i zaczęła mu się badawczo przyglądać. Władca wydał się jej zabawny bo zaczęła rechotać i prychać. W pewnym momencie Pafnucy usłyszał jak stwór mruczy "mniam, mniam" a potem poczuł, że poczwara polizała jego dłonie i ucho.
  -"No to już po mnie" - pomyślał król i zemdlał od roztaczającego się wokół smrodu.
  Wydawało mu się, że spada w czarną otchłań a pęd powietrza chłodzi jego rozpalone policzki. Potem nastąpiła cisza i ciemność.....
  Promień słońca połaskotał Pafnucego w policzek raz i drugi , władca zaczął się budzić.
  Bolało go całe ciało, pamiętał jakąś maszkarę i próbę uwolnienia się z jej chwytu. Co było dalej - nie pamiętał. Aż bał się otworzyć oczy by znowu nie ujrzeć tej poczwary. Ale jednak odważył się i to co zobaczył zupełnie go zaskoczyło! Leżał w czystej pościeli na wygodnym łóżku w ładnej, jasnej izbie. Nic nie śmierdziało - wręcz przeciwnie dookoła unosił się zapach czystości i kwitnących kwiatów.
  -"Umarłem i jestem w niebie" - pomyślał król.
  Próbował wstać ale kręgosłup nadal go bardzo bolał. Zauważył stojący na stoliczku kubek z wodą, chciał go złapać ale naczynie wyślizgnęło mu się z dłoni i upadło na podłogę.
  Za chwilę otworzyły się drzwi izby i stanęła w nich najpiękniejsza dziewczyna jaką kiedykolwiek widział Pafnucy. Młoda kobieta skłoniła się grzecznie, uśmiechnęła a potem przyniosła królowi nowy kubek z wodą oraz talerz ciepłej, pożywnej zupy. Napoiła i nakarmiła władcę i zaczęła z nim rozmawiać.
  Król dowiedział się, że jest w domu rybaka a piękna dziewczyna o imieniu Lena jest jego córką.
  Dowiedział się też, że to wielki pies rybaka zaprowadził swojego pana na polanę i pomógł rybakowi przyciągnąć władcę w miejsce gdzie teraz się znajduje.
  Pies przed wyjściem na polanę najadł się ryb i śmierdział niesamowicie. Zaraz po powrocie z polany rybak wykąpał go w rzece bo od bijącego od niego smrodu można było dostać zeza.
  Później rybak udał się do zamku by sprowadzić pomoc a Lena opatrzyła rany władcy i pozostała z nim w domu.
  Król zaczął wszystko rozumieć - nie było żadnej maszkary - to "pachnący" pies rybaka polizał go w palce i w policzek. Nic też nie ciągnęło Pafnucego na drzewo - to rybak ciągnął go do swojego domu.
  Władca spojrzał na córkę rybaka - z każdą chwilą lubił ją coraz bardziej i coraz lepiej czuł się w jej towarzystwie. Już wiedział, że znalazł kobietę swojego życia i gdy tylko wydobrzeje przyjedzie i oświadczy się Lenie.
  I tak też się stało.

  Dodawanie komentarzy zablokowane - Zgłoś nadużycie