Treść zadania

Rozwiązania

• 

  0 0

  Ami 31.5.2010 (19:29)

  Zmęczona była już drużyna Lecha. Tyle to już dnie wędrówki mieli
  za sobą i tyle przebyli ziem... Zliczyć nie można tego. Szli tak, by znaleźć miejsce na założenie grodu, by znaleźć ziemię, na którą sprowadzą żony i dzieci, aby osiąść tu na zawsze.
  Odpoczywali właśnie po kolejnym męczącym dniu wędrówki. Część wojów legła w cieniu rozłożystych dębów, część poiła strudzone konie, część przygotowywała jadło
  na wieczerzę. Od rozpalonych ognisk szedł zapach dymu i pieczonego mięsiwa. Lech stał na skraju puszczy, wodził wzrokiem po rozciągającej się przed nim równinie i zamyślił się głęboko. Może wspominał braci: Czecha i Rusa, z którymi rozstał się niedawno ? Oni również poszli szukać sposobnego miejsca na osiedlenie. A może wracał myślami do ziemi, z której wyszli, w której pozostawili swoich współplemieńców ? A może rozważał, czy by nie osiąść właśnie tu, na tej równinie, na skraju puszczy ? Przecież puszcza w zwierzynę bogata, ziemia zda się urodzaj zapowiadać, a jeziora rybę wszelaką obiecuję Ale ziemi, na której mają się rodzić ich dzieci i wnuki nie wybiera się pochopnie. To jest ziemia na zawsze. Może więc są ziemie piękniejsze, bogatsze, bezpieczniejsze ?
  Myślał, być może, nad tym Lech wodząc wzrokiem po równinie i bezchmurnym niebie. Nagle ptak nieznany pojawił się nad jego głową. Połyskiwał bielą szeroko rozpostartych skrzydeł. Potem zatoczył łuk nad wiekowym dębem, rosnącym na skraju puszczy, na niewielkim wzgórzu. Lech zaciekawiony ptakiem i jego dziwnym lotem, zbliżył się do drzewa i ujrzał na nim gniazdo wielkie i wychylające się z niego główki białych piskląt. Otwarte
  dziobki prosił o pokarm. Białopióry ptak przysiadł na skraju gniazda i troskliwie je karmił. Ożywił się nagle Lech, rozchmurzyło się jego czoło i gromkim głosem wojów do siebie przywołał. A gdy przy nim stanęli, powiedział:
  -Tu zostaniemy. Tu będzie nasze gniazdo, A ten biały ptak, karmiący pisklęta - naszym znakiem. A gród, który tu zbudujemy, Gniezdnem nazwiemy.
  Ucieszyli się wojowie, że zakończyła się ich uciążliwa wędrówka, że miejsca swego doszli i głośnym okrzykiem postanowienie Lecha poparli.
  I w ten oto sposób biały orzeł stał się ptakiem królewskim na ziemi Lecha i tak doszło do powstania pierwszego grodu, później Gnieznem zwanego.

  Dodawanie komentarzy zablokowane - Zgłoś nadużycie

• 

  0 0

  aska1217 31.5.2010 (19:32)

  Przed tysiącem lat a może i jeszcze dawniej,w krainie pięknej i starej zamieszkiwał lud wielce liczny i dzielny.Nazywano ich Słowianami.Serca ich były szczere i otwarte a gościnność znana szeroko i podziwiana.Słynęli też z męstwa i siły wielkiej,z pracowitości i zapobiegliwości. Za-
  mieszkałe przez siebie tereny czynili uległymi sobie i nie brakło tam nigdy ani jadła,ani napit-ku.Wśród owych Słowian żyło wszakże jedno plemię szczególne.Głową rodu był stary,siwy mędrzec,którego Matka-Natura obdarzyła trójką dorodnych synów.Młodzieńcy ci słynęli ze swej siły,przebiegłości i zalet serca.Tak,jak ich ojciec słynął z wuelkiej mądrości,mądrości ce- **** ącej tylko najszlachetniejszych,tylko tych,którzy do sprawowania władzy przez Opatrzność zostali przeznaczeni.Domostwo owego siwego starca było przestronne i wygodne a kraina przez jego synów zamieszkiwana wielce rozległą,jednakże dnia pewnego starzec wezwał do siebie
  ojciec :-Tedy czas już najwyższy ustanowić dziedzica i spadkobiercę,który dalej będzie sprawo-wał pieczę nad podległą mi ziemią,nad prochami przodków,nad niebem słonecznym,nad nocą gwiaździstą,nad dobrymi duchami,które strzegą nas od prawieków.Moim następcą winien zostać jeden z was...
  
  dał im zadania do wypełnienia
  
  I popędzili młodzieńcy na trzy świata strony.Pierwszy swoją strzałę odnalazł Czech.Rozejszał się wokół i nagle...Ujrzał tura tak potężnego,o jakim nigdy nie marzył!Tur spoglądał na Czecha spode łba,prychał straszliwie,wreszcie ruszył ile sił!Już za moment zwarli się w śmiertelnej walce.Ziemia pryskała spod nóg Czecha i kopyt tura.Wydawało się,że za moment pękną im serca od wysiłku.Ale oto słabnący Czech zebrał się w sobie raz jeszcze i ostatnim wysiłkiem skręcił olbrzymiemu turowi kark.Zwyciężył!!!
  
  Tymczasem drugi z braci - Lech - spieszył w ślad za swoją strzałą.Ujrzał ją zawieszoną wysoko,na wspaniałej,królewskiej jodle.Wspiął się więc szybko po gałęziach w górę i gdy już opuszkami palców czuł pierzastą końcówkę strzały,usłyszał dżwięk straszliwy.Oto wprost ku niemu pędziło stado potężnych,puszczańskich żubrów!Nie było czasu do namysłu.Lech skoczył na ziemię,zaparł się o grubaśny pień jodłowy i czekał.Stado zatrzymało się...Na czoło wysunął się ogromny byk,widać przewodnik i pan żubrzej rodziny.Nim Lech się obejrzał,już był na rogach zwierzęcia!Ale nie po próżnicy nosił miano osiłka.Za krótki ułamek sekundy zwierzę padło na kolana przed Lechem i wydało ostatnie tchnienie.Żubrz gromada oddaliła się w pośpiechu.Lech znów zwyciężył!
  
  Trzej bracia:Lech,Czech i Rus spojrzeli sobie głęboko w oczy,wyciągnęli ku sobie mocarne dłonie i długo ściskali je w milczeniu.Tak,jak stary ojciec kazał,tak rozeszli się każdy w swoją stronę,wiodąc za sobą lud swój i dobytek cały.Ludzie pod wodzą Czecha ruszyli na południe.Szli długo i mozolnie,wspinając się pierwej na wzniesienia małe,potem na góry już duże,aż wreszcie po długim mozole znaleźli się w rozległej krainie.Złociły się tam ogromne łany pól i piął chmiel piwny na długachnych żerdziach.Ale i góry srogie śmigały ku niebu,góry zasobne i bogate.I co bajważniejsze,bratu Czechowi bardzo mocno od samego świtu przygrzewało słonko.
  
  i każdy założył swój kraj

  Dodawanie komentarzy zablokowane - Zgłoś nadużycie