Treść zadania

Rozwiązania

• 

  0 0

  szzymon1 18.4.2012 (08:32)

  Niby banalne pytanie, a jednak nie jest tak łatwo na nie odpowiedzieć. Szablonowe odpowiedzi to: rodzina, miłość, czasem kariera. A tak naprawdę czy wiemy co jest dla nas najważniejsze w życiu?
  Najważniejsze jest nasze postępowanie i nasz stosunek do drugiego człowieka. Tylko będąc w porządku wobec innych możemy uznać się za dobrych ludzi. I to, że dostaniesz Nagrodę Nobla nie zastąpi ci prawdziwego szacunku ludzi wypływającego z podziwu dla twej osobowości, życzliwości dla drugiego człowieka, a nie z podziwu dla twej wiedzy i umiejętności. To zupełnie różne rzeczy. Ważniejszy od suchego szacunku i podziwu jest szacunek i podziw podszyty warstwą sympatii, przyjaźni, miłości. Najważniejszy dla człowieka powinien być drugi człowiek i jeśli tym będziemy kierować się w życiu, to na sto procent odniesiemy w życiu prawdziwy sukces.
  Jeśli już mowa o stosunku do drugiego człowieka, to oczywiście nie możemy zapomnieć o rodzinie i przyjaciołach. Rodzina to najpiękniejsza wspólnota ludzi, którzy kochają się, według mnie, bezinteresowną miłością. Wysuwane są różne hipotezy, że rodzice kochają dzieci, bo oczekują od nich wsparcia, gdy już będą starzy, a dzieci podobno przez pierwsze parę lat życia czują do rodziców tylko wdzięczność za opiekę, która potem przeradza się w miłość. Nie zgodzę się z tym do końca, chociaż nie jestem psychologiem. Dla mnie sukcesem jest stworzenie rodziny, w której dbałość o drugą osobę przychodzi naturalnie, nie jest obowiązkiem, lecz wypływa prosto z serca, a podstawą życia jej członków jest silny związek emocjonalny i duchowy - po prostu miłość.
  Zresztą chyba nikt nie będzie się kłócił, że rodzina jest najważniejszą wartością w życiu człowieka.
  
  Tak samo przyjaźń - niby co innego, a jednak prawie to samo. Często zaliczamy przyjaciół do członków rodziny. Przyjaźń jest naprawdę ważna w życiu, bo opiera się na akceptacji drugiego człowieka. Jeśli mamy przyjaciół, to czujemy, że jesteśmy akceptowani przez społeczeństwo i czujemy się jego częścią. A wiadomo, że potrzeba akceptacji to jedna z podstawowych potrzeb człowieka. Poza tym prawdziwi przyjaciele to nieoceniony skarb, bo pozwalają nam czuć się bezpiecznie na tym świecie. Mogąc liczyć na ich wsparcie wierzymy, że jesteśmy zdolni przenosić góry. Najlepiej razem ;).
  
  I jeszcze coś innego. Miłość. Traktuje się ją czasem pobłażliwie, jako uczucie zarezerwowane dla ludzi niedojrzałych emocjonalnie albo marzycieli. Mówię oczywiście o tej miłości romantycznej, tej która daje nam "kopa" i wzmaga produkcję endorfin czy innych tam hormonów szczęścia, radości czy czego tam jeszcze :). Czyli po prostu chodzi o zwykły stan zakochania. Powinien on być podstawą budowania późniejszej trwałej miłości, tej "aż do śmierci". Można by się zastanowić, czy to rzeczywiście aż tak ważna część życia człowieka. Co innego ta głęboka, prawdziwa miłość. Ale nie zakochanie. A ja mówię, że i jedno i drugie jest ważne! Jak człowiek ma żyć, jeśli nie poznał smaku tego, wokół czego kręci się cały świat? Jeśli nie wie o czym piszą poeci, o czym są piosenki, filmy, książki i ten cały galimatias? I może to naiwne, ale myślę, że człowiek nie zrealizuje się do końca, jeśli nie poczuje kiedyś tych motylków w brzuchu na widok ukochanej osoby. (gwoli ciekawości: nie jestem zakochana, to co mówię jest w stu procentach obiektywne:)).

  Dodawanie komentarzy zablokowane - Zgłoś nadużycie