Treść zadania

Najlepsze rozwiązanie

• 

  0 0

  kasiulka16 11.5.2010 (21:33)

  1)II Rzeczpospolita była państwem wielonarodowościowym. Złożyły się na to zarówno naturalne procesy migracyjne, jak również celowa działalność zaborców. W wielu rejonach ludność była przemieszana, co uniemożliwiało sprawiedliwe wytyczenie granic.
  
  
  
  W granicach Polski znalazło się około 3,8 mln Ukraińców. Była to przede wszystkim ludność autochtoniczna, z reguły wiejska, z małym odsetkiem mieszkańców miast i z tworząca się dopiero inteligencją. Mniejszość ukraińska zamieszkiwała południowo-wschodnie obszary Rzeczpospolitej i w wielu rejonach była mocno przemieszana z ludnością polską. Najbardziej uświadomionymi narodowo byli Ukraińcy galicyjscy. Wyznawali oni obrządek greckokatolicki i różnili się od Ukraińców wołyńskich zarówno mentalnością jak i wyznaniem. Narodowy ruch ukraiński rozwinął się w drugiej połowie XIX w., ale nie był jeszcze na tyle silny, aby obronić własne państwo. Wobec niemożności stworzenia niepodległego państwa ze stolicą we Lwowie, Ukraińcy galicyjscy chcieli uzyskać autonomię, którą im początkowo obiecano. Byli wrogo nastawieni do umacniającego się państwa polskiego, gdyż uniemożliwiało im realizacje ambitnych planów narodowych i politycznych. Znalazło to swój wyraz w postawie wobec tego państwa. Najsilniejsza legalnie działająca partia Ukraińskie Narodowo – Demokratyczne Zjednoczenie (UNDO), reprezentowało niejednolite poglądy. Część działaczy głosiła zasadę współpracy z administracją polską, część reprezentowała stanowisko bezwzględnego oporu wobec władz polskich. Jednoznaczne było stanowisko Komunistycznej Partii Zachodniej Ukrainy (KPZU), stanowiącej autonomiczną organizacje w KPP. Zwalczała ona zaciekle państwo polskie, czego wyrazem był między innymi udział w akcjach terrorystycznych dokonywanych na Kresach przez dywersyjne oddziały sowieckie w latach 1921 – 1924. Nie respektowała działań wszystkich legalnie działających partii ukraińskich, głosząc przy tym hasło „samostanowienia” narodowego, co w praktyce oznaczało włączenia do ZSRR ziem zamieszkałych przez Ukraińców.
  2)brak
  3)Po odzyskaniu niepodległości w 1918r. ustalono(J. Piłsudski, J. Moraczewski- dekret), że Polska będzie republiką.
  W 1919r. uchwalono Małą Konstytucję, która miała obowiązywać w okresie tworzenia się terytorium państwa.
  W 1921r.(17 III) uchwalono ostateczną ustawę zasadniczą- Konstytucję(zwaną marcową). Ustalała ona, że Polska jest demokratyczną republiką parlamentarną(czyli wprowadzała demokrację).
  - władza najwyższa należy do narodu(rozumianego jako zbiór wszystkich obywateli państwa)
  - obywatele sprawują władzę poprzez swoich przedstawicieli w organach przedstawicielskich(parlament) oraz wyłanianego przez nie władze wykonawcze(prezydent)
  - funkcjonował więc trójpodział władzy
  - władza ustawodawcza(sejm i senat), ale inicjatywę ustawodawczą miał tylko sejm, a senat tylko prawo weta wobec projektów ustaw - sejm mógł je odrzucić zwykłą większością głosów
  - władzę wykonawczą sprawował prezydent wraz z Radą Ministrów
  - rząd był odpowiedzialny przed sejmem
  4)Reforma walutowa Władysława Grabskiego – wprowadzona 28 kwietnia 1924 roku reforma monetarna w Rzeczypospolitej, mająca na celu zwalczenie hiperinflacji.
  Władysław Grabski
  
  Po odzyskaniu niepodległości w listopadzie 1918 na terytorium II Rzeczypospolitej były początkowo w obiegu cztery waluty: marka niemiecka, korona austriacka, rubel carski i marka polska (waluta Królestwa Polskiego). W styczniu 1920 Sejm RP ustanowił jako jedyną walutę państwa polskiego markę polską. W związku z niestabilną sytuacją skarbu w okresie wojny polsko-bolszewickiej i bezpośrednio po niej marka polska podlegała inflacji.
  Marka polska, zlikwidowana w wyniku reformy Grabskiego (10 marek polskich z 1917)
  
  W roku 1923 umiarkowana inflacja marki przerodziła się w okresie centroprawicowego (tzw. Chjeno-Piast) rządu Wincentego Witosa w hiperinflację[1], która doprowadziła do poważnego kryzysu skarbu państwa, niemożności skutecznego pokrywania wydatków budżetu i zaburzeń społecznych, które doprowadziły do upadku gabinetu Witosa, powołania w grudniu 1923 rządu Władysława Grabskiego i uchwalenia przez Sejm RP nadzwyczajnych pełnomocnictw dla powstałego rządu.
  Nowo wprowadzona waluta, Złoty polski (2 złote polskie z 1936)
  
  W ramach udzielonych pełnomocnictw premier Władysław Grabski dokonał sanacji skarbu przede wszystkim poprzez wprowadzenie jednorazowego podatku majątkowego i radykalne cięcia kosztów administracji państwowej, a także egzekucję danin publicznych. Bez przeprowadzonej reformy skarbu reforma monetarna byłaby nieskuteczna. Rząd ustanowił również nową walutę – złotego i powołał jego emitenta - Bank Polski, który zastąpił Polską Krajową Kasę Pożyczkową jako wyłączny emitent waluty państwa polskiego. Przeprowadzono pełną wymianę marek polskich na złote, przy czasowym utrzymaniu w obiegu obu walut.
  
  Nowa waluta została oparta na parytecie złota, wartość 1 złotego ustalono na równoważną 0,1687 grama złota. Jeden złoty był równy frankowi szwajcarskiemu a parytet złotego do dolara ustalono na poziomie 5.18 zł za 1 USD. Stosunek wymiany marki polskiej na złotego Grabski ustanowił na 1 800 000:1. Powołano do życia niezależny Bank Polski (w którym Skarb Państwa zachował pakiet większościowy i akcje uprzywilejowane), pełniący funkcję banku centralnego i emisyjnego.
  
  Reforma walutowa doprowadziła do ustabilizowania sytuacji gospodarczej i pozwoliła na rozwój Polski w latach 20.i 30. XX wieku. Złoty był do 1939 walutą w pełni wymienialną o stabilnym kursie wymiany.
  
  W konsekwencji niemiecko-polskiej wojny celnej w 1925 r i wynikającego z niej nagłego deficytu bilansu handlowego Rzeczypospolitej Bank Polski w listopadzie 1925 odmówił premierowi Grabskiemu dalszej interwencji giełdowej w obronie sztywnego kursu złotego, co doprowadziło do spadku kursu do ok. 10 zł za dolara. W konsekwencji decyzji Banku Polskiego Władysław Grabski podał się do dymisji wraz z gabinetem w przekonaniu o niemożliwości kontynuacji swej polityki gospodarczej. Dymisja rządu spowodowała dalszy spadek kursu złotego[2]. Destabilizacja polityczna, która nastąpiła po upadku gabinetu Grabskiego otworzyła drogę do przeprowadzonego w maju 1926 przez Józefa Piłsudskiego przewrotu majowego. Po przewrocie kurs złotego ustabilizował się na poziomie ok. 9.10 zł za USD, aż do roku 1934 i rewaluacji złotego skutkiem spadku kursu dolara do poziomu 5,20-5,30 zł za USD (kurs był utrzymany do wybuchu II wojny światowej).
  5)Przyczyny
  
  – podstawową przyczyną wybuchu kryzysu jest ogromna przewaga podaży nad popytem;
  – niskie płace (biedni ludzie nie mogą sobie pozwolić na zakupy);
  – produkcja zwiększa się poprzez unowocześnienie parku maszynowego, co jednocześnie doprowadza do zwiększenia bezrobocia (maszyny zajmują miejsce ludzi);
  – niezwykle wysokie bariery celne chroniące własne rynki państw (szczególnie w USA);
  – monopolizacja przemysłu, powoduje niskie ceny surowców i wysokie towarów.
  
  Niestety 3 brak:(

  Dodawanie komentarzy zablokowane - Zgłoś nadużycie