Treść zadania

Najlepsze rozwiązanie

• 

  1 0

  alemar7 18.5.2011 (10:58)

  MOŻESZ WZIĄŚĆ NA PRZYKŁAD \CZERWEONE GITARY
  CZERWONE GITARY
  Elektryczne Gitary – polski zespół rockowy, utworzony w 1989 roku[1] przez Rafała Kwaśniewskiego, Piotra Łojka i Kubę Sienkiewicza. Głównym założeniem zespołu jest wykonywanie piosenki autorskiej w oprawie rockowej. Autorem większości repertuaru jest Kuba Sienkiewicz. Logo zespołu to "elektryczny kot", rysunek plastyka Jarka Koziary.
  
  Zespół ten zdobył duży rozgłos i do 2009 roku sprzedał ponad 1,5 mln oryginalnych płyt.[2] Zespół od początku słynął ze specyficznego poczucia humoru i przewrotnej autoironii. Sam Jakub Sienkiewicz nigdy nie ukrywał, że nie traktuje stylistyki rockowej zbyt poważnie. W czasie koncertu staram się uzyskać jak największą karykaturę tego, co robię. Frazy na gitarze wycinam tak, żeby one same z siebie się naśmiewały. Praktycznie wiele może się zdarzyć i to są bardziej happeningi niż klasyczne koncerty rockowe.[3]
  
  
  
  
  Pierwszy koncert zespół zagrał z perkusistą Markiem Kanclerzem 10 maja 1990, w warszawskim klubie Hybrydy. Zespół od początku grał głównie utwory Kuby Sienkiewicza, ale czerpał również z twórczości takich artystów jak Stanisław Staszewski, Jacek Kleyff, Rafał Wojaczek czy Jan Krzysztof Kelus, część repertuaru jest też autorstwa Piotra Łojka.
  
  W roku 1991 zespół podpisał kontrakt z wytwórnią Zic – Zac, którego efektem była praca nad debiutancką płytą Elektrycznych Gitar, Wielka radość, wydaną rok później. Oprócz znanych z anten radiowych przebojów, takich jak Jestem z miasta i Włosy miała zawierać ona wiele nowych utworów, jak Przewróciło się, czy Koniec. Na płycie w dwóch piosenkach (Będę szedł i Wszystko ch.) na saksofonie zagrał Aleksander Korecki, który na stałe związał się z grupą w 1995 roku. Tuż przed nagrywaniem w studiu debiutanckiego krążka, z zespołu odszedł Marek Kanclerz – na płycie słychać go tylko w piosence Włosy, pochodzącej z sesji próbnej w 1990. Na koncertach zastępował go już nowy perkusista, zmarły w 2003 roku Robert Wrona, wcześniej zasilający szeregi zespołu Immanuel. W trakcie nagrywania płyty do zespołu dołączył za to basista Tomasz Grochowalski, były członek zespołu Closterkeller.
  
  Popularność zespołu rozpoczęła się od połowy 1991 roku. Piosenki zespołu najpierw zaczęły się pojawiać w lokalnych rozgłośniach radiowych, następnie w radiowej Trójce, potem w innych ogólnopolskich rozgłośniach. Od tej pory zespół grywał coraz większe trasy koncertowe, a na ich występy przychodziło po kilka tysięcy osób. Miejsce zespołu na polskiej scenie muzycznej potwierdziły takie występy, jak w warszawskiej Rivierze obok Dżemu i Kobranocki. Piotr Łojek wspomina te czasy tak:
  „
  Pierwszy koncert w Krakowie, kiedy przyjechaliśmy jakimś Fordem Transitem, w którym nie było w ogóle nawet siedzeń, tylko wstawione jakieś fotele i wersalki. W nocy, zziębnięci jedziemy do tej hali, to była hala Korony na Podgórzu, po drugiej stronie Wisły i nagle się okazuje, że w tę samą stronę idzie całe miasto po prostu... Tak się zastanawiamy, dokąd oni idą? To był 92 rok, jeszcze bardzo słabo orientowaliśmy się w popularności (...) Okazało się, że oni idą na nasz koncert... To wyglądało jak u Beatlesów. To krótko trwało, ten taki szał pierwszy, może z dwa lata, ale tak to wyglądało[4].
  ”
  
  W drugiej połowie 1992 zespół występował w składzie Kuba Sienkiewicz – gitara, śpiew; Rafał Kwaśniewski – gitara prowadząca, Tomasz Grochowalski – gitara basowa, Piotr Łojek – instrumenty klawiszowe, Robert Wrona – perkusja. Na koncertach pojawiały się nowe utwory – Dzieci, Widmo krąży, Celina Stanisława Staszewskiego, czy Jenny, Jenny śpiewana przez gitarzystę Rafała Kwaśniewskiego, wydana później na albumie Polski Rokendrol jego zespołu PRL. Jednak właśnie w drugiej połowie 1992, gdy popularność grupy rosła, Rafał Kwaśniewski został poproszony przez resztę muzyków o opuszczenie zespołu. Jako, że jego odejście zbiegło się właśnie z wypuszczeniem na rynek debiutanckiej płyty Elektrycznych Gitar, teledyski, materiały promocyjne, trasy koncertowe zespół organizował już bez jego udziału.
  
  W 1993 r. zespół nagrał drugą płytę, zatytułowaną A ty co. Od początku autorzy zakładali, że będzie się ona różnić od debiutanckiego albumu i inaczej zabrzmi. Jest ona zdecydowanie mniej pogodna od poprzedniczki, bardziej oszczędna w dźwięki. Brzmienie wydaje się bardziej surowe, ascetyczne, choć na płycie pojawiły się solówki klawiszowe. To właśnie z tej płyty pochodzą takie utwory jak Spokój grabarza, Wyszków tonie, Nie pij Piotrek, Dylematy oraz jeden z największych przebojów tamtych lat, Dzieci.
  
  Rok po wydaniu A ty co, nie mogąc pogodzić gry w zespole z życiem osobistym, z zespołu odszedł Robert Wrona. Jego miejsce w zespole zajął Jarosław Kopeć z Warszawskiej Opery Kameralnej. W tym czasie z zespołem parokrotnie występował też żoliborski perkusista Robert Szambelan[1]. Zespół na nowo zaaranżował piosenki, niektóre z nich pojawiły się na koncertach w innych, nieco bardziej rozbudowanych wersjach (Włosy, Koniec).
  
  Na początku 1995 roku zespół wydał kolejny album, zatytułowany Huśtawki, zawierający między innymi piosenkę o Żoliborzu, Marymoncki Dżon, ze słowami Krzysztofa Bienia. Płytę promował spolszczony przez Kubę utwór Paula McCartneya, Serce jak pies. Album ten sprzedawał się na początku gorzej od dwóch pierwszych płyt zespołu, co doprowadziło do rozwiązania umowy z Zic-Zakiem, jednak w 1997 i tak osiągnął status Złotej Płyty. W połowie 1995 r. do zespołu dołączył Alek Korecki.
  
  W roku 1996 Elektryczne Gitary podpisały kontrakt z wytwórnią PolyGram – Mercury (aktualnie Universal Music Polska) i pod jej patronatem wydały płytę Chałtury. Płyta ta stanowi zapis dwóch warszawskich koncertów, które odbyły się 2 września 1995 na placu Krasińskich oraz 7 stycznia 1996 w klubie Riviera – Remont. Oprócz znanych wszystkim hitów Elektrycznych Gitar i Kuby Sienkiewicza, na płycie pojawiły się dwa covery w wersjach na żywo – Jestem o(d)padem atomowym z repertuaru grupy Zacier i Celina Stanisława Staszewskiego, którą w innej wersji grał też Kult. Na płycie zagrał już saksofonista Aleksander Korecki, który wrócił do zespołu na stałe. Płytę ilustrował teledysk, zrealizowany w studiu, z piosenką Jestem o(d)padem atomowym, zespół zagrał również kolejną trasę koncertową.
  
  W 1997 roku zespół wydał dwie płyty. Pierwszą z nich jest studyjny album Na krzywy ryj zawierający takie utwory jak Ona jest pedałem, Zdemolowane sklepy (obie Piotra Łojka), Piosenka dla działacza, czy też tytułowy utwór Na krzywy ryj. Jednak większości osób płyta ta kojarzy się z prawdopodobnie największym hitem Elektrycznych Gitar, utworem Co ty tutaj robisz. Sporą popularność osiągnął też utwór wydany na singlu razem z Ja jestem nowy rok – pt. Goń swego pawia.
  
  Tuż po premierze Krzywego ryja, decyzją zespołu, Elektryczne Gitary opuścił Jarosław Kopeć. Zastąpił go Leon Paduch. Po tej zmianie skład zespołu pozostaje niezmienny.
  
  Płyta Na krzywy ryj spowodowała renesans popularności Elektrycznych Gitar, trasa promująca nowy album (już z Leonem Paduchem na perkusji) cieszyła się większym zainteresowaniem, a sprzedaż albumu była bardzo wysoka – osiągnął on status Platynowej Płyty.
  
  Kolejnym albumem wydanym w 1997 roku była ścieżka dźwiękowa do filmu Juliusza Machulskiego Kiler. Podtrzymała ona popularność grupy, która wzrosła po premierze poprzedniego albumu. Soundtrack ten zawierał piosenki znane z wcześniejszego albumu studyjnego i cztery utwory nagrane już z nowym perkusistą – trzy instrumentalne oraz wielki przebój Kiler, który został napisany podobno w pięć minut[5]. Płyta była najlepiej sprzedającym się soundtrackiem do polskiego filmu w historii fonografii.
  
  Współpraca pomiędzy zespołem a Juliuszem Machulskim była na tyle udana, że w 1999 Elektryczne Gitary nagrały ścieżkę dźwiękową do następnej części filmu, Kiler-ów 2-óch. Rezultatem tych prac były kolejne przeboje zespołu – Co powie Ryba, Nie jestem sobą i mniej znane Ja mam szczęście. Zespół grał koncerty plenerowe, występował na trasach organizowanych przez komercyjne rozgłośnie radiowe.
  
  W roku 2000 Elektryczne Gitary obchodziły 10 lat działalności, a na rynku ukazał się dwupłytowy album Słodka maska. Wypowiedź Kuby Sienkiewicza:
  „
  Tytuł albumu mówi dużo o Elektrycznych Gitarach, wchodząc na scenę każdy z nas zakłada maskę. Naszym założeniem nie było męczenie ludzi, dlatego przybieramy słodką maskę[6].
  ”
  
  Pierwsza płyta Słodkiej Maski zawiera nagrania studyjne (w tym dwa nieznane szerszej publiczności utwory Kazimierza Grześkowiaka), natomiast druga płyta została zarejestrowana podczas koncertów które odbyły się 27 maja 2000 w Poznaniu oraz 10 czerwca 2000 w Szczecinie. Piosenką promującą był utwór Nowa gwiazda, do którego nakręcono teledysk – wyśmiewał on realia wyborów w Polsce, a właściwie głupotę części głosujących. TVP nie chciała emitować tego klipu, co ujemnie wpłynęło na promocję płyty. Singlem promującym była też piosenka Napady ze słowami Jacka Bojakowskiego. Płyta nie sprzedała się tak dobrze, jak wcześniejsze produkcje grupy.
  
  W 2002 roku Elektryczne Gitary po raz kolejny napisały ścieżkę dźwiękową do filmu. Tym razem był to film komediowy Jacka Bromskiego Kariera Nikosia Dyzmy z Cezarym Pazurą w roli głównej. Płytę promował utwór Doktor Dyzma. Muzycy zaaranżowali na nowo stare kawałki grupy, ale stworzyli też kilka nowych, użytych w filmie.
  
  Już w 2003 roku zespół zaczął pracować nad nowym materiałem. Cały czas grał też dużo koncertów w całej Polsce, na które jak wspomina w tym czasie Kuba Sienkiewicz, jest wielkie zapotrzebowanie. Jednak niechęć wytwórni do wydania nowego albumu, mimo obszernych materiałów demo, doprowadziła do rozwiązania umowy z Universalem. Ten zdążył wydać singel Nie urosnę, grany czasem w lokalnych rozgłośniach. W 2004 roku zespół zgodził się na nagranie tytułowej piosenki do serialu komediowego Bulionerzy.
  
  W 2006 roku Elektryczne Gitary, mając już przygotowany materiał, rozwiązały umowę z Universal Music Polska i podpisały z Warner Music Polska. 25 września 2006 pojawia się nowa płyta zatytułowana Atomistyka, poprzedzona singlem Czasy średnie. Dwa dni wcześniej w Warszawie, na Podzamczu, miał miejsce dwugodzinny koncert promujący nowy krążek, który oglądało co najmniej tysiąc osób. Zrealizowano z tego koncertu, opublikowaną później w internecie, wideo-relację z piosenką Czasy średnie i wypowiedziami muzyków. Sama płyta jest naznaczona nagromadzeniem klimatu absurdu, a w warstwie muzycznej nie stanowi specjalnego zaskoczenia dla słuchaczy. Autorami muzyki i tekstów byli Kuba Sienkiewicz, Piotr Łojek i Aleksander Korecki. W połowie listopada pojawiła się nowa piosenka promująca, Kiedy mówisz człowiek, do której nakręcono teledysk. Ostatecznie płyta nie została zauważona przez szerszą publiczność.
  
  W 2007 roku zespół koncertował mniej, decyzją lidera – Kuba Sienkiewicz wyjaśnił, że jest zmęczony wykonywaniem ciągle tych samych kawałków. Koncertem zamykającym kolejny sezon koncertowy był występ 10 października 2007 w Warszawie, w klubie Alfa, gdzie zespół zaprezentował się obok Bimbru i DAAB-u Tym razem nie wystąpił saksofonista Alek Korecki, za to gościnnie pojawił się na drugiej gitarze muzyk Krzysztof Zawadka.
  
  Wiosną 2008 roku zespół znów ruszył w trasę, odwiedzając takie miasta jak Chorzów, Katowice, Kwidzyn, Gdańsk czy kilkakrotnie Warszawę, a do zespołu dołączył gitarzysta Jacek Wąsowski – najpierw na doraźne zastępstwa Piotra Łojka lub Alka Koreckiego, a później na stałe. Jacek Wąsowski od lat uczestniczył w solowych projektach Kuby Sienkiewicza. Po stałej, wiosenno-letniej trasie koncertowej, w listopadzie i grudniu 2008 roku zorganizowano cztery koncerty w stacjach radiowych – w Radiu Dla Ciebie, Radiu Białystok, Radiu Łódź i Radiowej Jedynce. Na koncerty przygotowano kilka zupełnie nowych piosenek. Na ostatni występ, w Radiowej Jedynce, zostali zaproszeni goście – Małgorzata Walewska, Mirosław Jędras, Jacek Kleyff oraz muzycy grupy DAAB.
  
  5 czerwca 2009 r.[7] do sklepu trafiła nowa płyta Elektrycznych Gitar, zatytułowana Antena z materiałem ze wspominanych już koncertów w radiowych rozgłośniach. Część piosenek jest zupełnie nowa i wcześniej nie prezentowana; inne, starsze, zostały wykonane w innych aranżacjach. Album, w zamyśle autorów, zwieńcza 20-letnią historię zespołu.
  
  2 listopada 2010 roku ukazał się album Historia, w specyficzny sposób - charakterystyczny dla Elektrycznych Gitar - opowiada o różnych wydarzeniach z historii Polski.
  
  8 kwietnia 2011 roku w programie Kawa czy herbata?, na antenie TVP 1 miała miejsce premiera nowego utworu Elektrycznych Gitar, Kładź się na glebę i leż, zapowiadającego nowy album, który ma się ukazać w tym roku. Piosenka ta to przeróbka Come on up to the house Toma Waitsa.
  
  Dyskografię Elektrycznych Gitar uzupełnia aż pięć kompilacji. Są wśród z nich dwie części wyboru najważniejszych utworów Elektrycznych Gitar z lat 1990-1997, Nie jestem z miasta – de best of i Sława – de best 2 wydane przez Zic – Zac / BMG; składanka Gold z 2000 ułożona głównie z myślą o zagranicznym odbiorcy (zawierała tylko utwory wydane do 1995) oraz płyta z 2001 wydana w cyklu kompilacji polskich gwiazd Niepokonani, zawierająca największe przeboje grupy, w tym kilka w wersjach na żywo i z dołączonym teledyskiem do utworu "Nowa gwiazda". Ostatnią kompilacją zespołu jest album z cyklu Gwiazdy XX Wieku, wydany przez Sony BMG w 2007.

  Dodawanie komentarzy zablokowane - Zgłoś nadużycie