Treść zadania

Najlepsze rozwiązanie

• 

  1 0

  Konto usunięte 4.3.2011 (12:52)

  1. Prehistoria jest badana na podstawie materiału źródłowego niepisanego, a historia – pisanego. Przejście z prehistorii do historii nastąpiło, gdy pojawiło się pismo (ok. 3-4000 lat p.n.e).
  2. Prehistoria składa się z trzech epok :
  a) epoka kamienna, w której „podstawą życia” był kamień;
  b) epoka brązu
  c) epoka żelaza
  3. Epoka kamienna dzieli się na trzy okresy:
  a) paleolit (epoka kamienia łupanego), czyli wczesna epoka kamienna;
  b) mezolit – średnia epoka kamienna;
  c) neolit (epoka kamienia gładzonego) – późna epoka kamienna;
  4. Pojęcie ery i epoki:
  a) Era – okres w dziejach ludzkości, który rozpoczyna się lub kończy bardzo ważnym
  wydarzeniem i od którego liczy się czas
  b) Epoka – okres w dziejach ludzkości rozpoczynający lub kończący się ważnym wydarzeniem, posiadający ściśle określoną, specyficzną tylko dla niej cechę
  
  Starożytność - skrót informacji o epoce
  
  Ramy czasowe Antyku to przełom IX i VIII wieku przed naszą erą (wtedy powstały eposy Homera) i zamykająca antyk data roku 476, w który, nastąpił kres Cesarstwa Zachodniorzymskiego.
  W epoce starożytnej powstały takie dzieła, jak "Iliada" i "Odyseja" Homera, "Eneida" Wergiliusza, tragedie Sofoklesa (,,Antygona", "Król Edyp") i Ajschylosa (,,Prometeusz skowany", "Oresteja"), komedie Arystofanesa (,, Żaby i myszy").
  Rozwinęła się także liryka, w okresie starożytnym tworzyli tacy greccy poeci, jak: Tyrtajos (poezja patriotyczna - poezja tyrtejska), Safona (poezja miłosna), Anakreont (poezja biesiadna, erotyki - anakreontyk), a także żyjący w I w. p.n.e., wybitny rzymski poeta, Horacy (autor satyr i pieśni, zwanych inaczej odami). Kluczowe dla epoki starożytnej było znaczenie religii, w której panował politeizm, a wierzenia opierały się na legendach i historiach o przedstawionych w sposób antropomorficzny bóstwach. Mity ułatwiały starożytnym zrozumienie otaczającego ich świata, Niemal każdy element rzeczywistości miał przyporządkowane sobie opiekuńcze bóstwo. Bogowie byli przedstawiani w mitach na wzór ludzi, tak samo jak oni kochali, złościli się i zazdrościli.
  
  Średniowiecze to epoka w historii i kulturze europejskiej, obejmująca okres między starożytnością, a czasami nowożytnymi.
  
  Nazwa epoki wywodzi się z łacińskiego określenia medius aevus (średni wiek), lub media tempora (wieki średnie). Została wprowadzona jeszcze w samym średniowieczu przez pobożnych chrześcijan, którzy uważali czasy, w których żyli, za interwał między pierwszym a drugim przyjściem Chrystusa. W XV i XVI wieku odwołali się do niej włoscy humaniści, pragnąc wyróżnić "wieki średnie" jako mroczny okres, oddzielający ówczesne czasy od świetnej epoki starożytności. Taką periodyzację spopularyzował Christoph Keller (Cellarius) w XVII wieku.
  Terminem tym określa się epokę historii i kultury europejskiej między czasami starożytnymi a nowożytnymi. Początek średniowiecza wiąże się z 476r. n.e., tj. upadkiem cesarstwa zachodnio-rzymskiego, schyłek zaś z wydarzeniami historycznymi XV w. (1453 rok, tj. upadkiem cesarstwa bizantyjskiego oraz 1492 r. - odkryciem Ameryki). Ówczesna feudalna Europa tworzyła swoistą jedność, wspólnotę spojoną religią chrześcijańską i nadrzędną władzą Kościoła, reprezentującego powszechną, łacińską, ponadczasową kulturę. Wszyscy władcy europejscy, z wyjątkiem cesarzy niemieckich, podporządkowali się papieżowi i uznali hegemonię kościoła. Powszechnie panował światopogląd religijny, który ukształtował myślenie, odczuwanie, postępowanie i twórczość ludzką. Znaczną rolę w formowaniu ówczesnego światopoglądu odegrały poglądy św. Augustyna i św. Tomasza z Akwinu. O ile w Europie epoka trwała około 1100 lat, to w Polsce tylko 500 (X-XV w.). Przyjęte określenie "średniowiecze" było wyrazem pewnego lekceważenia żywionego dla tej "pośredniej" epoki, okresu jakoby "bezpłodnego, mrocznego i ciemnego". Zarzucano odejście od ducha wielkiej kultury antyku, jej zniekształcenie, a ponadto sprzeniewierzenie się ideałom pierwotnego chrystianizmu; rewizja ujemnych sądów rozpoczęła się dopiero w XVIII w., kiedy to zauważono wielkość i potęgę jej sztuki, zwłaszcza późnośredniowiecznej.
  
  Barok to epoka literacka między odrodzeniem a oświeceniem, obejmująca w zasadzie wiek XVII, choć także zjawiska z końca XVI i I połowy XVIII wieku. Termin "barok" zapożyczono z historii sztuki, gdzie stosowany był dla określenia dziwactwa i nieregularności w sztuce. Przyjęcie go przez epokę literacką sugeruje, że będzie w niej mowa o twórczości niezwykłej i dziwnej. Owa niezwykłość wyniknie przede wszystkim z ograniczenia treści utworów i rozbudowania form jej wyrazu. Pragnienie olśnienia i zaskoczenia czytelnika widoczne jest w stosowaniu przez poetów wyszukanych porównań, przenośni, omówień, epitetów, gry słów czy mnożeniu określeń na ten sam temat.
  Mistrzem wykwintnej formy był włoski poeta Giambatista Marini, którego styl, nazwany marinizmem, naśladowali poeci całej zachodniej Europy.
  
  Renesans jest epoką otwierającą czasy nowożytne. Przepaść między „starą” a „nową” kulturą europejską jest wielka, ponieważ na przełomie XV/XVI wieku we Włoszech, a w XVI wieku w innych częściach kontynentu, zmieniło się całkowicie myślenie człowieka, jego podejście do sztuki i tradycji filozoficznej i literackiej. Oczywiście przemiany te nie nastąpiły z dnia na dzień. Przełom idei jest procesem, na który składają się wydarzenia historyczne, sytuacja polityczna, zjawiska społeczne.
  
  Odrodzenie to przede wszystkim epoka wielkich indywidualności. Każdy, kto czuł w sobie przypływ talentu, rozwijał go wszechstronnie. Człowiek nie był zorientowany na jedną dyscyplinę, bardzo często pełnił wiele funkcji: zawodowych, społecznych, politycznych, artystycznych. Najlepszym przykładem mogą być Leonardo da Vinci i Michał Anioł, którzy interesowali się nauką, techniką, rozmaitymi dziedzinami sztuki i filozofią. Renesans zrodził wielu geniuszy, których osiągnięcia do dziś wzbudzają szacunek i podziw, gdyż znajdują praktyczne zastosowania.
  
  Odrodzenie się człowieka w Renesansie polegało na odrzuceniu ideałów średniowiecznej ascezy, zanegowaniu scholastyki i średniowiecznego systemu gradualnego (hierarchii bytów od najniższych po uduchowione). Nowa epoka podkreślała niezwykłą godność każdego człowieka, wartości życia ziemskiego. Z tak rozumianą wartością życia doczesnego wiązała się ciekawość świata i chęć jego odkrywania. Było to olbrzymie pole, które dopiero należało odkryć i zbadać. Stąd też XV i XVI wiek to czas wielkich odkryć geograficznych i podróży naukowych. Renesans to również okres odrodzenia nauki i sztuki. Pojawił się druk, który zrewolucjonizował całą epokę, myślenie o świecie oraz przekaz informacji. Książki, które dotąd były prawie niedostępne i nieosiągalne ze względu na ich cenę, stały się dobrem powszechnym. Wydarzenie to wpłynęło na szybkość przekazu idei i myśli. Nie można również zapominać, iż Renesans jest czasem, w którym obficie korzystano z dorobku antycznego, w którym się do niego odwoływano i stawiano go za wzór. Średniowiecze nie otaczało starożytnych zabytków szczególną czcią, a myśl antyczna była jedynie zbiorem mądrych zdań. Renesans nadał Antykowi nowy sens. Antyk stał się więc kryterium oceny dorobku renesansowego, kanonem piękna w sztuce i filozofii. Bardzo popularne stało się hasło powrotu do źródeł – czyli ad fontes. Zdaniem badaczy epoki na narodziny Renesansu wpływ miały również m.in. kryzys papiestwa, rozluźnienie więzi łączących papiestwo z cesarstwem, rozwój miast, handlu i rzemiosła. Ponadto Odrodzenie miało miejsce tylko w łacińskiej części Europy. W Bizancjum i krajach prawosławnych przełom renesansowy nie nastąpił.
  
  Reformację i humanizm uważa się za dwa najważniejsze prądy renesansowe. Na przykład w Niemczech większą rolę odegrała reformacja, natomiast we Włoszech czy Hiszpanii – humanizm. Jednak nie da się wyznaczyć ostrych granic między tymi zjawiskami, które przenikały się, zwalczały, napędzały wzajemnie.
  
  Renesans pozostał epoką, w której dominowała jeszcze łacina. Był to uniwersalny język, którym posługiwała się wykształcona Europa. Renesansowa łacina była jednak bardziej przejrzysta od średniowiecznej, odzyskała swój starożytny blask i piękno. Wielu pisarzy było już wówczas twórcami dwujęzycznymi – rozwijały się tym samym literatury i języki narodowe.
  
  SZTUKA STAROŻYTNA
  
  Jej częściami składowymi są: sztuka starożytnych Egipcjan, Greków i Rzymian.
  
  Sztuka starożytnego Egiptu
  Rozwijała się przede wszystkim na terenie Egiptu, lecz silny wpływ wywarła na sztukę basenu Morza Śródziemnego. Jej początki sięgają początku IV tysiąclecia p.n.e.
  CHARAKTERYSYCZNE CECHY
  - SPEŁNIAŁA FUNKCJĘ PROPAGANDY WIZUALNEJ
  - NIEPRZERWANA CIĄGŁOŚĆ, TRWAŁOŚĆ I
  JEDNOLITOŚĆ FORM ARTYSTYCZNYCH
  
  GŁÓWNe
  ZABYTKI :
  - Sfinks
  - piramida Cheopsa w Gizie
  - świątynie w Luksorze i Karnaku
  
  Sztuka starożytnej Grecji
  Mianem tej sztuki określa się twórczość Greków na Półwyspie Bałkańskim, wyspach Morza Egejskiego, w Azji Mniejszej, południowej Italii, na Sycylii oraz wybrzeżach Morza Śródziemnego i Czarnego. Poprzedziła ją sztuka mykeńska.
  
  Myśle ze pomogłem prosze o najj

  Dodawanie komentarzy zablokowane - Zgłoś nadużycie