Treść zadania

Najlepsze rozwiązanie

• 

  0 0

  danielqs 19.9.2010 (15:31)

  Hierarchia w starożytnym Egipcie:
  1. Faraon- miał władzę absolutną stał ponad prawem, które sam stanowił był tylko jeden faraon na całe państwo.
  2. Kapłani- sprawowali obrzędy religijne oraz urządzali pogrzeby w piramidach
  3. Urzędnicy i oficerowie- dostawali polecenia od Faraona i przekazywali polecenia chłopom i rzemieślnikom gdzie i kiedy np. kopać rowy, budować świątynie i pałace
  4. Kupcy i rzemieślnicy- robili broń dla wojska i sprzedawali je na targach
  5. Żołnierze- bronili i pilnowali porządku w kraju
  6. Chłopi- pracowali na roli. Częścią plonów płacili podatki.
  Mezopotamia:
  Ustrój społeczny – ogólna charakterystyka
  Spośród warstw społecznych najważniejszą rolę w państwie odgrywali KAPŁANI.
  Była to grupa zamknięta, dziedziczna. Rozbudowany panteon bóstw i obsługa ich kultu sprawiała, że warstwa ta była dość liczna, a co za tym idzie – wewnętrznie zróżnicowana. Nie stanowiła ona jednak jednego stanu, będąc związana z poszczególnymi świątyniami. Czuwał nad nimi arcykapłan, stojący na czele grupy wyższej, tzw. ojców bożych lub sług bożych, której podlegali kapłani niżsi, tzw. czyści.
  Swoją wpływową pozycję kapłani zawdzięczali posiadaniu ziemi, władzy i wiedzy, potrafiąc te walory umiejętnie wykorzystać. Ziemia pochodziła z nadań monarszych i formalnie zawsze stanowiła własność władcy, będąc jedynie w użytkowaniu świątyń. Kryzysy organizacji państwowych pozwoliły z czasem świątyniom przejąć nad ziemią władztwo rzeczywiste. Pozycję kapłanów zwiększali sami władcy, przyznając świątyniom liczne przywileje, np.:
  zwolnienie od robót publicznych,
  posiadanie niewolników,
  zmniejszanie podatków.
  W Mezopotamii wpływy gospodarcze kapłanów były mniejsze niż w innej despotii wschodniej – Egipcie, z kolei intelektualne – większe. W sferze ustrojowo – politycznej świątynia (Zikkurat) w okresie sumeryjskim była nie tylko domem boga, ale tam też znajdowała się siedziba władcy. W jej murach odbywały się też sądy. Własność i władza świątynna od państwowej oddzieliła się dopiero w państwie Akkadów.
  Ludność świecka generalnie dzieliła się na:
  · urzędników,
  · żołnierzy,
  · kupców,
  · rzemieślników,
  · chłopów,
  · niewolników.
  W Mezopotamii z początkiem drugiego tysiąclecia, wykształcił się podział społeczeństwa na trzy grupy:
  · awilum – pełnoprawni obywatele (potomkowie pierwotnych zdobywców, członkowie rodów miejscowych), z których wywodzili się dostojnicy państwowi i właściciele ziemscy,
  · muszkenum – warstwa pośrednia (ludność autochtoniczna i wyzwoleńcy), głównie chłopi, ale też rzemieślnicy i kupcy,
  · wardum – niewolnicy.
  URZĘDNICY, obok kapłanów, byli najbardziej wpływową warstwą społeczną. Sprawne funkcjonowanie państwa i gospodarki spowodowało wykształcenie się tysięcy posad urzędniczych. Pierwotnie funkcje urzędnicze nie były dziedziczne, a droga do uzyskania stanowiska wiodła nie przez urodzenie, lecz zdobyte wykształcenie.
  W zmilitaryzowanych despotiach wschodnich duży wpływ i znaczenie osiągnęli też ŻOŁNIERZE. Za poniesione zasługi otrzymywali oni w użytkowanie ziemię oraz pewne przywileje, zwłaszcza podatkowe.
  KUPCY i RZEMIEŚLNICY stanowili niewielki ułamek społeczeństwa. Gospodarka nie była samowystarczalna. Znaczny poziom osiągnęła jedynie obróbka kamienia. Regularne szlaki handlowe pojawiły się dopiero w drugim tysiącleciu. Położenie prawne tej grupy, w świetle zachowanych źródeł, nie jest jasne, choć wszystko wskazuje na to, że byli oni zaliczani do klasy pełnoprawnych.
  Najliczniejszą grupą społeczną byli CHŁOPI, stanowiący ponad 90% ogółu ludności. W Mezopotamii panujący, możni i urzędnicy oddawali zazwyczaj chłopom ziemię w dzierżawę bezpośrednią. Z tego tytułu chłopi musieli płacić świadczenia w naturze, wynoszące przeważnie połowę lub trzecią część zbiorów. Dzierżawcami ziemi monarszej byli również żołnierze, którzy uzyskiwali w dzierżawie tzw. ilkum. Obejmowało ono: grunt, dom, ogród, a nawet inwentarz żywy. Ilkum było dziedziczne i niezbywalne. Jego posiadacz zobowiązany był wykonać służbę wojskową osobiście. Naruszenie tego zakazu karano śmiercią, zaś ilkum przekazywano najętemu zastępcy.
  Źródłem niewoli było:
  · jeniectwo wojenne;
  · urodzenie oraz sprzedaż niewypłacalnego dłużnika lub jego rodziny.
  W rezultacie dominowali NIEWOLNICY państwowi, prywatnych było niewielu. Pod względem prawnym niewolnik był rzeczą. Dopuszczano jednak posiadanie przez niego rodziny i drobnego majątku ruchomego, który po jego śmierci przypadał panu. Wolność zazwyczaj uzyskiwało się poprzez samowykupienie, na które można było pożyczyć pieniądze.
  Zbiegostwo niewolników karano śmiercią. Groziła też ona wszystkim osobom, które im w tym pomagały lub ukrywały. W sumie w historii Wschodu znaczenie gospodarcze niewolników nie było wielkie. Największą ich liczną zatrudniał monarcha do wykonywania różnorodnych posług w pałacu (niewolnictwo pałacowe).
  
  Z Mezopotamii musisz najważniejsze rzeczy wybrać :)

  Dodawanie komentarzy zablokowane - Zgłoś nadużycie