Treść zadania

Najlepsze rozwiązanie

• 

  0 0

  Meteo 4.6.2010 (00:04)

  Proszę bardzo :)
  
  Język polski jest językiem słowiańskim. z rodziny języków zachodniosłowiańskich, a jako oddzielny język zaczął się kształtować w X wieku. Okresem największych zmian językowych było średniowiecze, zahamowały je upowszechnienie druku i powstanie tradycji literackiej.
  
  W toku dziejów zaszły liczne zmiany gramatyczne w języku polskim.Zanikły pewne końcówki przypadków, a nawet całe kategorie gramatyczne., np. liczba podwójna (dwie niewieście, chodźwa), dwa czasy przeszłe (aoryst i imperfectum) i odmiana prosta przymiotników (wesół, D. wesoła). Wytworzyły się rodzaje męskoosobowy i żeńskorzeczowy, powstała złożona odmiana przymiotników (wesoły, D. wesołego). W koniugacji ukształtował się m.in. nowy czas przeszły (mówiłem z dawnego mówił jeśm) i czas przyszły złożony (będę czytał). W budowie zdań ograniczono użycie imiesłowów, rozbudowano zaś w języku pisanym zdanie złożone. Ogromnie wzbogaciło się słownictwo rodzime, zapożyczono też wiele wyrazów, głównie z języków: niemieckiego, francuskiego i z łaciny.
  Do XIV w. język polski istniał tylko w regionalnych i ludowych odmianach mówionych. Wysoki poziom artystyczny pierwszych zabytków (Bogurodzica, Kazania świętokrzyskie, Psałterz floriański) należy przypisać długotrwałej tradycji polszczyzny mówionej, głównie na dworach książęcych, w administracji państwowej, retoryce świeckiej i religijnej. Sprzyjało to tworzeniu się ponadregionalnego języka ogólnego, zwanego literackim lub kulturalnym. Język taki wykształcił się do XV w. zarówno z elementów dialektów małopolskich, jak i wielkopolskich, okrzepł zaś w XVI wieku, przede wszystkim wskutek rozwoju piśmiennictwa renesansowego oraz świadomej działalności pisarzy i drukarzy tego okresu. Drukarstwo przyczyniło się do spopularyzowania polszczyzny literackiej i dbałości o nią; jej złoty wiek przypada na 2. poł. XVI wieku. Od poł. XVII wieku użycie języka polskiego zostało ograniczone na rzecz łaciny, zachwiały się normy językowe. Teksty polskie przeplatano słowami i zwrotami łacińskimi (makaronizmy). Odrodzenie języka zaczęło się w poł. XVIII wieku. Duży wpływ miały reformy Komisji Edukacji Narodowej, wprowadzające polszczyznę jako język wykładowy w szkołach i przedmiot nauczania. Stworzono wtedy podstawy stylu naukowego i urzędowego; udało się ograniczyć wpływ łaciny i języka francuskiego (który jednakże oddziaływał przez cały XIX wiek). Powstały liczne gramatyki i pierwszy słownik języka polskiego (S.B. Lindego, 1807–14). W dobie romantyzmu wykształcił się (m.in. dzięki A. Mickiewiczowi i innym twórcom kresowym) nowy typ polszczyzny pisanej, bliższy językowi potocznemu, nasycony elementami regionalnymi i ludowymi. Dalsza modernizacja języka była zasługą wielkich prozaików pozytywizmu. Rozwój języka nie osłabł mimo zaborów, a pielęgnowanie polszczyzny stało się obowiązkiem patriotycznym inteligencji (czasem prowadzącym do wytworzenia postawy purystycznej). Po odzyskaniu niepodległości polszczyzna powróciła do szkół i urzędów; nastąpił rozwój stylów funkcjonalnych, język ogólny stał się mową większości społeczeństwa. Ujednolicono terminologię techniczną, skodyfikowano normę językową i ortografię.

  Dodawanie komentarzy zablokowane - Zgłoś nadużycie