Treść zadania

Najlepsze rozwiązanie

• 

  0 0

  Konto usunięte 11.5.2010 (17:07)

  I wojna światowa zakończyła się podpisaniem bezwarunkowej kapitulacji państw centralnych w Compiegne 11 listopada 1918 roku.
  
  W dniu 18 stycznia 1919 roku w Paryżu rozpoczął obrady kongres pokojowy, którego celem było stworzenie nowego ładu politycznego w Europie i w świecie oraz likwidacja skutków wojny światowej.
  
  Po kilkumiesięcznych obradach 28 czerwca podpisano w Wersalu traktat pokojowy z Niemcami. Stwierdzenie winy Niemiec w wywołaniu wojny światowej stanowiło punkt wyjścia do sformułowania warunków pokoju. Miały być one początkowo bardzo surowe, poważne rozbieżności wśród mocarstw koalicji oraz groźby rewolucji skłoniły zwycięzców do sporych ustępstw. Była to niewątpliwie jedna z przyczyn, które umożliwiły później odrodzenie militarnej, politycznej i gospodarczej potęgi Niemiec.
  
  Przyczyny wybuchu II wojny światowej można podzielić na przyczyny pośrednie i bezpośrednie.
  
  Pośrednie przyczyny wybuchu II wojny światowej
  
  1. Dążenie grupy państw europejskich, zwłaszcza Niemiec, do rewizji traktatu wersalskiego.
  
  Łamanie kolejnych ograniczeń przez Niemcy (nastąpił wzrost produkcji sprzętu wojennego i modernizacji, w marcu 1935 r. Niemcy złamały zakaz posiadania lotnictwa i wprowadziły obowiązkową służbę wojskową).
  
  Lekceważenie Ligi Narodów i jej rezolucji (wkroczenie do Nadrenii, przyłączenie Austrii, wypowiedzenie traktatu o nieagresji z Polską i traktatu morskiego z Anglią (powiększenie floty do 35% tonażu), lekceważenie umów międzynarodowych o nienaruszalności w Europie (Locarno, 1925 r.).
  
  Szukanie sojuszników w izolowanej Rosji radzieckiej (Układ w Rapallo, 1922 r.).
  
  2. Powstanie faszyzmu jako zaborczej i rasistowskiej ideologii w Niemczech i we Włoszech.
  
  Głoszenie tezy o wyższości rasy germańskiej i konieczności likwidacji ras niższych (Żydów, Cyganów). Teza o przestrzeni życiowej należnej Niemcom na wschodzie.
  
  Utworzenie państwa policyjnego i zmilitaryzowanego oraz doskonałej armii przygotowanej do podbojów.
  
  Dążenie do rewizji granic przez cały okres powojenny, prowokowanie konfliktów granicznych, podburzanie mniejszości niemieckich (Sudety) do szerzenia niepokojów i rozruchów wewnętrznych.
  
  3. Strach przed komunizmem w Europie.
  
  Wybieranie "mniejszego zła" poprzez popieranie ruchów nacjonalistycznych i odwetowych (poparcie wielkiego kapitału dla Adolfa Hitlera i Benito Mussoliniego).
  
  W kwietniu 1924 r. przedstawiony zostaje plan Dawesa, w którym zostały określone nowe formy spłaty niemieckich długów wojennych.
  
  W 1929 r. ogłoszony zostaje następny plan weryfikacyjny odnośnie spłat reparacji wojennych przez Niemcy zwany planem Younga.
  
  Strach przed nacjonalizacją jaką niesie rewolucja. Utworzenie frontu do walki z komunizmem (pakt antykominternowski [1936r.] - Niemcy, Włochy, Japonia, Hiszpania).
  
  4. Apetyty kolonialne nowych mocarstw:
  
  Japonia (wojna w Chinach, dążenie do opanowania Indochin) oraz dążenie do odzyskania utraconych kolonii (Niemcy), odzyskanie przez Niemcy dawnych, wysokich wskaźników produkcji przemysłowej.
  
  5. Słabość Ligi Narodów - międzynarodowej organizacji powołanej do utrzymania i ochrony pokoju światowego.
  
  Lekceważenie Ligi przez mocarstwa imperialne (Niemcy, Włochy), Niemcy występują w 1933 z Ligi Narodów, nie biorąc od tego momentu udziału w konferencjach rozbrojeniowych, niezainteresowanie rolą Ligi Narodów przez inne państwa - np. Stany Zjednoczone.
  
  Bezpośrednie przyczyny wybuchu II wojny światowej
  
  1. Realizowanie przez Niemcy polityki łamania postanowień Wersalu w sposób przyspieszony w latach 1938-1939: Anschluss Austrii, zdrada monachijska i zajęcie Sudetów, ostateczne zajęcie Czechosłowacji, przyłączenie litewskiej Kłajpedy, okrążenie Polski.
  
  2. Wystosowanie roszczeń terytorialnych wobec Polski w 1939 r. (włączenie Gdańska do Rzeszy, przeprowadzenie eksterytorialnej autostrady przez Pomorze do Prus Wschodnich, wejście do paktu antykominternowskiego) i ich zdecydowane odrzucenie przez stronę polską.
  
  3. Dążenie Rosji Radzieckiej do "czwartego rozbioru Polski". Podpisanie Paktu Ribbentrop-Mołotow (sierpień 1939 r.) i jego tajnego protokołu o rozbiorze Polski (określenie stref wpływów w Polsce i krajach bałtyckich, wytyczenie linii demarkacyjnej na wypadek wojny na linii rzek Sanu, Wisły i Bugu). Chęć oderwania przez Rosję radziecką wschodnich terenów Polski przyznanych jej przez traktat wersalski i na mocy pokoju ryskiego.
  
  4. Wypowiedzenie przez Niemcy (29 kwietnia 1939 r.) polsko-niemieckiej "Deklaracji o niestosowaniu przemocy".
  
  5. Fiasko rozmów francusko-angielsko-rosyjskich w Moskwie (lipiec-sierpień 1939) o wzajemnym bezpieczeństwie. Sygnał dla Hitlera o braku jedności sprzymierzeńców wobec Niemiec.
  
  Wybuch II wojny światowej
  
  O świcie 1 września 1939 roku okręt niemiecki "Schleswig-Holstein" rozpoczął ostrzał polskiej placówki na Westerplatte. Tak zaczęła się II wojna światowa.
  
  
  ____________
  
  
  Atak Niemiec na ZSRR (kryptonim Plan Barbarossa niem. Unternehmen Barbarossa) – agresja III Rzeszy na ZSRR w trakcie II wojny światowej. Pierwotny plan przewidywał atak 15 maja 1941[1], ale z powodu obalenia proniemieckiego rządu ksiecia Pawła Hitler musiał interweniować na Bałkanach, w Jugosławii, a także w Grecji[2]. Przełożono więc atak na 22 czerwca 1941 r. Plan ataku był przygotowany i podpisany przez Adolfa Hitlera już 18 grudnia 1940 (dyrektywa nr 21). Była to największa i najważniejsza operacja niemiecka w czasie wojny, której porażka zdecydowała ostatecznie o niemieckiej przegranej w całej wojnie. Bitwy na froncie wschodnim, gdzie realizowano plan Barbarossa, okazały się być jednymi z najbrutalniejszych i najbardziej wyniszczających potyczek dla obu stron. Nazwa „Barbarossa” wywodzi się od cesarza Imperium Niemieckiego Fryderyka I Barbarossy.
  
  przyczyny kleski niemiec :
  
  Przyczyną porażki Niemiec były źle określone cele operacji, niewydolność przygotowanego do operacji parku transportowego. Kompletne zlekceważenie elementu polityki wewnętrznej ZSRR, potencjału gospodarczego, naukowego i militarnego. Wizja ZSRR jako "bezgłowego kolosa na glinianych nogach"[10], forsowana przez polityków i generałów Trzeciej Rzeszy okazała się fikcją, przydatną jedynie goebbelsowskiej machinie propagandowej. U podstaw takiej postawy leżała polityka rasowa, implikująca także politykę wobec ludności podbitej. Mimo początkowej dużej niechęci do stalinowskiego reżimu, ludności zamieszkującej tereny zajęte przez hitlerowców, potencjalne armie, poza nielicznymi jednostkami, nie powstały.
  Wehrmacht w porównaniu do Armii Czerwonej miał zbyt małe zaplecze przemysłowe i kadrowe. Nieuniknione straty w pierwszych etapach operacji Barbarossa, które mogły i powinny zostać przewidziane, nie zostały w wystarczający sposób uzupełnione przez przemysł (nie przestawiony na produkcję wojenną) oraz ośrodki szkoleniowe i mobilizacyjne (nie były przygotowane do intensywnego uzupełniania strat).
  Brak dobrze rozwiniętego lotnictwa strategicznego. Luftwaffe była przygotowywana do wspomagania wojsk lądowych. Jedyny czteromotorowy bombowiec He 177 Greif był trudny w pilotażu i podatny na usterki.
  Mimo rozczarowującej postawy oddziałów bojowych i dowództw wszystkich szczebli wojsk sowieckich, znakomicie - zważywszy okoliczności - spisały się piony odpowiedzialne za mobilizację. W toku walk Wehrmacht niszczył całe armie i fronty przeciwnika, a mimo to opór Armii Czerwonej tężał i na front napływały nowe jednostki. Chociaż składały się ze słabo lub wcale nie wyszkolonych rekrutów, brakowało im oficerów i broni - uporczywie powstrzymywały nieprzyjaciela, zadając mu trudne do uzupełnienia straty. Do 31 grudnia 1941 roku wojska sowieckie utraciły łącznie przeliczeniową wartość 229 dywizji (oznaczało to nieodwracalną utratę ok. 3 100 000 żołnierzy - zabitych, zaginionych, wziętych do niewoli). Straty te jednak udało się zrekompensować, gdyż do końca roku ZSRR wystawił łącznie przeliczeniową wartość 821 dywizji (w tym 483 strzeleckie, 73 pancerne, 31 zmechanizowanych, 101 kawalerii oraz 266 brygad strzeleckich, pancernych i narciarzy).
  Ostatecznym gwoździem do trumny operacji był fakt, że nawet gdy uzupełnienia strat Wehrmachtu stawały się osiągalne, często nie było możliwe dostarczenie ich tam, gdzie były najbardziej potrzebne (również za sprawą polskiej i radzieckiej partyzantki). Z tego wynikały problemy poboczne jak niedobory paliwa (chociaż w składach było), braki części, zaopatrzenia, amunicji czy ciepłych ubrań w chwili rozpoczęcia zimy na obszarze ZSRR. Ta kluczowa kwestia była rezultatem niewystarczającej motoryzacji Wehrmachtu (za mała ilość - często złej jakości - samochodów ciężarowych) oraz problemów z wykorzystaniem radzieckiej sieci kolejowej (inna szerokość torów) i niedostatkiem taboru.
  Straty obu stron podczas Operacji Barbarossa sięgnęły milionów osób, zarówno wojskowych, jak i ludności cywilnej. Zginęło co najmniej 25 milionów obywateli radzieckich[11][12]
  
  
  
  
  Licze na naj
  

  Dodawanie komentarzy zablokowane - Zgłoś nadużycie