Treść zadania

Na podstawie analizy z podanych fragmentów z aktu I i V Makbeta oraz w kontekście całego utworu przedstaw proces degradacji głównego bohatera: a)wypracowanie składa się z 250 słów b)należy pamiętać o trójdzielniej kompozycji c) wypracowanie ma mieć charakter rozprawki

Potrzebne fragmenty do zrobienia zadania:

Jeśli to, co się ma stać, stać się musi,
Niechby przynajmniej stało się niezwłocznie.
Gdyby ten straszny cios mógł przeciąć wszelkie
Dalsze następstwa, gdyby ten czyn mógł być
Sam w sobie wszystkim i końcem wszystkiego
Tylko tu, na tej doczesnej mieliźnie,
O przyszłe życie bym nie stał. Lecz zwykle
W podobnych razach tu już kaźń nas czeka.
Krwawa nauka, którą dajem, spada
Na własną naszą głowę. Sprawiedliwość
Zwraca podaną przez nas czarę jadu
Do własnych naszych ust. Z podwójnych względów
Należy mu się u mnie bezpieczeństwo:
Jestem i krewnym jego, i wasalem.
To samo zbyt już przeważnie potępia
Taki postępek ? lecz jestem, co więcej,
I gospodarzem jego, który winien
Drzwi zamknąć jego zabójcy, nie owszem
Sam mu do piersi zbójczy nóż przykładać.
A potem, Dunkan tak skromnie piastował
Swą godność, tak był nieskalanie czysty
W pełnieniu swego wielkiego urzędu,
Że cnoty jego, jak anioły nieba,
Piorunującym głosem świadczyć będą
Przeciw wyrodnym sprawcom jego śmierci,
I litość, jako nowo narodzone
Nagie niemowlę lub cherub siedzący
Na niewidzialnych, powietrznych rumakach,
Wiać będzie w oczy każdemu okropny
Obraz tej zbrodni, by wiatr łzy osuszył.
Jeden, wyłącznie jeden tylko bodziec
Podżega we mnie tę pokusę, to jest
Ambicja, która przeskakując siebie,
Spada po drugiej stronie.


MAKBET Dawno już smaku trwogi zapomniałem: Był czas,gdym drętwiał,słysząc głos puszczyka, Gdy przy słuchaniu powieści o strachach Włos mi się jeżył i prężył na głowie, Jakby był żywy;czas ten prędko minął; Przeładowałem się okropnościami: Spoufalone z zgrozą zmysły moje Stępiały na wpływ wrażeń. S e j t o n powraca. Co znaczyły Te krzyki? SEJTON Panie,królowa umarła! MAKBET Powinna była umrzeć nieco później; Czego się było tak śpieszyć z tą wieścią? Ciągle to jutro,jutro i znów jutro Wije się w ciasnym kółku od dnia do dnia Aż do ostatniej głoski czasokresu; A wszystkie wczora to były pochodnie, Które głupocie naszej przyświecały W drodze do śmierci.Zgaśnij,wątłe światło! Życie jest tylko przechodnim półcieniem, Nędznym aktorem,który swoją rolę Przez parę godzin wygrawszy na scenie W nicość przepada powieścią idioty, Głośną,wrzaskliwą,a nic nie znaczącą.