Treść zadania

Najlepsze rozwiązanie

• 

  0 0

  izuu 3.1.2011 (19:59)

  Ignacy Jan Paderewski przyszedł na świat w Kuryłówce na Podolu w 1860.
  Jedynym opiekunem Ignacego i jego starszej siostry Antoniny był ojciec,
  uczestnik powstania styczniowego, który za udział w nim odbył karę roku więzienia w Kijowie.
  Rodzice Paderewskiego pochowani zostali na cmentarzu w Żytomierzu.
  W tym czasie małym Paderewskim opiekowała się ciotka.
  Duży wpływ na jego wychowanie wywarł były powstaniec listopadowy, Michał Babiński.
  Zajmował się on nauczaniem dziecka historii, geografii, języka francuskiego i
  literatury polskiej.
  Młody Paderewski od dzieciństwa przejawiał uzdolnienia muzyczne,
  początkowo grając na starym rodzinnym fortepianie.
  W latach 1872–1878 zdobył wykształcenie w Warszawskim Instytucie Muzycznym,
  noszącym od 1919 nazwę Konserwatorium Warszawskie. Tam studiował grę na fortepianie.
  Po ukończeniu szkoły z odznaczeniem otrzymał posadę nauczyciela kursu średniego
  fortepianu w tejże szkole. Paderewski utrzymywał się grając na przyjęciach,
  komponując i wykonując własne utwory, a także udzielając lekcji gry.
  W 1880 poślubił Antoninę Korsakównę. Pomimo zachwytów otoczenia, sam twierdził
  iż musi jeszcze wiele się nauczyć – przez to potrafił ćwiczyć nawet po 12 godzin dziennie.
  W 1881, po śmierci żony (która pozostawiła go z kalekim kilkumiesięcznym synem Alfredem),
  wyjechał doskonalić swój warsztat do Berlina. W czasie zagranicznych wojaży Paderewski
  spotkał m.in. słynną polską aktorkę Helenę Modrzejewską. Ta, zafascynowana jego talentem,
  podarowała mu pokaźną sumę pieniędzy. Za tę kwotę mógł kontynuować naukę w Wiedniu
  pod kierownictwem Teodora Leszetyckiego. Jego mistrz polecił go później na posadę
  nauczyciela gry na fortepianie w Strasburgu. Pierwszy większy sukces odniósł debiutując
  jako pianista w 1887, a w 1888 miał miejsce jego pierwszy duży koncert w Paryżu.
  Tam też spotkał i zaprzyjaźnił się z kompozytorem Camille Saint-Saëns.
  Później przez pewien czas przebywał w Londynie, gdzie koncertował między innymi
  przed samą królową Wiktorią. Wielkim sukcesem okazało się jego pierwsze tournée
  po Stanach Zjednoczonych w latach 1891–1892, na które Paderewski zmuszony był się
  udać z powodu kłopotów finansowych. Na stałe zamieszkał w USA. Zyskał sobie ogromną
  popularność, nazywany był największym ze wszystkich, mistrzem, królem pianistów,
  czarodziejem klawiatury. Podczas koncertowania w USA odniósł kontuzję dłoni, myślał nawet
  o zakończeniu kariery. Sprawność dłoni przywrócił mu Friedrich Lange – pionier niemieckiej
  chirurgii w Ameryce. W 1899 Paderewski ożenił się z Heleną Górską, czym sprawił zawód
  wielu wielbicielkom urzeczonym jego talentem i wyglądem (zwłaszcza długimi, falującymi
  włosami). Pomimo zakupienia dworku w Kąśnej Dolnej w Małopolsce państwo Paderewscy
  osiedli w Szwajcarii, w posiadłości Riond-Bosson w Tolochenaz koło Morges, niedaleko
  Lozanny.
  Paderewski skomponował swoją jedyną operę (jedyne dzieło sceniczne) –
  Manru na przełomie stulecia. Jej prapremiera odbyła się w Dreznie 29 maja 1901,
  a wkrótce zaprezentowano dzieło we Lwowie. Na jego zlecenie w 1908 rzeźbiarz
  Antoni Wiwulski wykonał pomnik upamiętniający zwycięstwo wojsk polskich w bitwie
  pod Grunwaldem. Monument został odsłonięty w 1910 w Krakowie, w obecności ponad 150 tys.
  osób. Paderewski wygłosił wówczas przemówienie o wymowie niepodległościowej.
  Po wybuchu I wojny światowej, zaczął prowadzić szeroko zakrojoną działalność dyplomatyczną
  na rzecz Polski i Polaków, wykorzystując swą popularność na Zachodzie. M.in. zbierał
  fundusze na pomoc ofiarom wojny i był jednym ze współzałożycieli komitetów pomocy Polakom
  w Paryżu i Londynie. W 1915 założył wraz z Henrykiem Sienkiewiczem w Vevey Szwajcarski
  Komitet Generalny Pomocy Ofiarom Wojny w Polsce. Tego samego roku wyjechał do Stanów
  Zjednoczonych, gdzie kontynuował swą działalność. Przed każdym ze swoich występów
  przemawiał na temat postulowanej przez niego niepodległości Polski. W krótkim czasie udało
  mu się zbliżyć do doradcy prezydenta Wilsona, Edwarda House'a. Później spotkał się z
  samym prezydentem, któremu w styczniu 1917 przekazał memoriał na temat Polski. Być może
  z tego powodu sprawa niepodległości naszego kraju znalazła się w słynnych 14 punktach
  Wilsona. W sierpniu 1917 został przedstawicielem na USA Komitetu Narodowego Polskiego
  z Romanem Dmowskim na czele. Po powrocie do kraju Józefa Piłsudskiego i powierzeniu
  przez niego misji formowania rządu Jędrzejowi Moraczewskiemu, również i Paderewski
  powrócił do Polski. 25 grudnia 1918 pojawił się w Gdańsku, skąd następnie udał
  się do Poznania. Jego przybycie do stolicy Wielkopolski i entuzjastyczne przywitanie
  stało się impulsem do wybuchu zakończonego sukcesem powstania. Po przyjeździe do Warszawy,
  Paderewski spotkał się z Piłsudskim i podjął się roli mediatora pomiędzy nim, a obozem
  Dmowskiego. 16 stycznia 1919 został premierem, pełniąc również funkcję ministra spraw
  zagranicznych. W 1922 wyjechał ponownie do USA, gdzie powrócił do koncertowania.
  Za odbycie trasy koncertowej po Stanach, udało mu się zarobić 500 tys. dolarów, sumę
  jak na owe czasy astronomiczną. Później zajął się także działalnością charytatywną
  (w 1932, na występ Paderewskiego w Madison Square Garden przybyła rekordowa liczba widzów –
  16 tys., a dochód z tego koncertu artysta przeznaczył na bezrobotnych amerykańskich muzyków).
  Po wybuchu II wojny światowej, Paderewski wszedł w skład władz Polski na uchodźstwie.
  Został przewodniczącym Rady Narodowej Rzeczypospolitej Polskiej w Londynie, która stanowiła
  substytut Sejmu na emigracji. W 1940 wyjechał ponownie do USA, aby tam znów prowadzić
  działalność niepodległościową. W 1940, mimo podupadającego zdrowia, udał się raz jeszcze
  do USA, by działać na rzecz Polski. Spowodował między innymi uzyskanie przez rząd
  Sikorskiego kredytów na uzbrojenie polskich sił zbrojnych na Zachodzie.
  Paderewski zmarł na zapalenie płuc 29 czerwca 1941 o jedenastej rano, w pokoju hotelowy.
  Następnego dnia premier Rządu RP na uchodźstwie i Naczelny Wódz gen. Władysław Sikorski
  wydał rozkaz nr 11, w którego ostatnich słowach napisał:
  Quote-alpha.png
  Naród polski okryty głęboką żałobą po pamięci I. J. Paderewskiego traci z Jego odejściem
  od nas na zawsze jednego z największych swych duchów przewodnich. Cześć Jego pamięci!
  Rozkaz niniejszy odczytać przed frontem oddziałów i na pokładach okrętów Rzeczypospolitej
  Polskiej.
  Pierwotnie pochowano go na Narodowym Cmentarzu w Arlington w pobliżu Waszyngtonu.
  Jednak 29 czerwca 1992 trumnę z jego prochami sprowadzono do Polski, gdzie spoczęła w
  krypcie archikatedry św. Jana w Warszawie. Pośmiertnie odznaczony orderem wojennym
  Virtuti Militari.

  Dodawanie komentarzy zablokowane - Zgłoś nadużycie