Treść zadania

Rozwiązania

• 

  0 0

  mira31130 4.5.2010 (14:07)

  1.Jest to schorzenie dermatologiczne. Osoba chora nie wytwarza melaniny (naturalnego barwnika skóry). Wyróżniane są dwa rodzaje (wrodzony [uogólniony i częściowy] oraz nabyty)
  
  Albinizm wrodzony
  uogólniony:
  - choroba determinowana jest przez allel recesywny.
  - nie poznano jeszcze dokładnie mechanizmów powodujących chorobę
  - w organizmie chorego:
  > melanocyty (komórki produkujące melaninę) są obecne podobnie jak u osób zdrowych
  > w budowie samych melanocytów nie stwierdzono żadnych odstępstw
  - podejrzewa się, że przyczyną może być brak jakiegoś enzymu.
  - objawy:
  > jasna (różowawa) barwa skóry, odcień różowy spowodowany prześwitywaniem naczyń
  krwionośnych
  > skóra pozbawiona naturalnej ochrony (melaniny) jest bardzo podatna na szkodliwe działanie
  słońca i prowadzi do wielu powikłań z tym związanych
  > oczy przybierają barwę czerwoną, często też występują oczopląs czy światłowstręt
  > włosy chorego mają odcień żółtawy lub są całkiem białe
  
  
  częściowy:
  - choroba determinowana jest przez allel dominujący.
  - choroba dziedziczona jest jednak w sposób nienaturalny (mimo potencjalnego zagrożenia nie
  zawsze występuje)
  - pozbawione barwnika są części skóry
  > w tych obszarach nie stwierdza się obecności melanocytów lub mają jakieś defekty w budowie …..morfologicznej
  - objawy:
  > odbarwienia często pokrywają się z biegiem nerwów
  > najczęściej odbarwienia spotyka się na linii środkowej czoła, przy czym odbarwienie
  może dotyczyć wtedy także włosów, brwi i rzęs
  > zdarza się różnobarwność tęczówki
  
  
  Albinizm nabyty
  - choroba dotyka ok. 1% ludzi.
  - mechanizm choroby nie został jeszcze poznany
  - naukowcom udało się jednak stwierdzić, że bardziej narażone są osoby, u których w rodzinie ktoś
  chorował na albinizm
  - choroba polega na rozpadzie komórek barwnikowych skóry (tworzą się białe plany)
  - wiąże się też albinizm nabyty z układem nerwowym, ponieważ często zdarza się, że odbarwione
  zostają obszary skóry zaopatrywane przez ten sam nerw
  - odnotowano, że często objawy chorobowe pojawiają się po urazach psychicznych i nerwowych.
  - osobny sposób tworzenia się schorzenia to w wyniku działań mechanicznych oraz promieni
  nadfioletowych.
  - objawy:
  > albinizm nabyty może dotyczyć całego układu barwnikowego
  > odbarwieniami mogą być dotknięte:
  
  włosy błony …śluzowe oko narządy ….płciowe ucho ….wewnętrzne
  CUN grzbiet ręki twarz szyja
  - dotychczas nie stworzono skutecznego sposobu leczenia albinizmu. Stosuje się różne terapie.
  2.PLĄSAWICA - Nazwa pochodzi od lekarza George'a Huntingtona, który opisał ją dokładnie w 1872.
  
  Dziedziczenie
  
  Choroba Huntingtona to wada genetyczna. Uszkodzenie genu (czyli mutacja) przenosi się później z rodzica na dziecko. W przypadku tej choroby wystarczy uszkodzenie jednego genu, aby powstały objawy kliniczne, w przeciwieństwie np. do procesu tworzenia nowotworów, gdzie takich mutacji musi być prawdopodobnie kilka.
  
  Natura wyposażyła nas w podwójny, zdublowany "garnitur" genów. Są one zgrupowane w 23 pary chromosomów - małych "przenośników" materiału genetycznego. Jeden taki chromosom pochodzi od ojca, a drugi od matki. Gen wywołujący chorobę Huntingtona jest umiejscowiony na chromosomie oznaczonym numerem 4.
  
  Chorobę Huntingtona jest dziedziczeniem dominującym, ponieważ wystarczy tylko jeden nieprawidłowy gen z pary, aby ujawnił się jego zgubny wpływ. Można dziedziczyć zarówno od ojca, jak i od matki, a chorują w równej mierze chłopcy, jak i dziewczynki. Poczęcie każdego dziecka wiąże się z 50-procentowym prawdopodobieństwem rozwoju choroby. W przeciwieństwie do innych chorób, w których występuje tzw. nosicielstwo, czyli obecność nieprawidłowego genu, ale bez objawów klinicznych, tutaj u każdej osoby z defektem genetycznym wcześniej czy później rozwiną się symptomy choroby Huntingtona. Z drugiej strony - jeśli dziecko nie odziedziczy szkodliwego genu, to pozostanie zdrowe, nawet przy obecności choroby wśród rodzeństwa.
  
  Diagnoza
  
  Diagnozy dokonuje się na podstawie objawów klinicznych. Badania DNA mogą dać odpowiedź, czy pacjent ma zmutowany allel genu, także zanim wystąpią objawy choroby. Możliwe są również genetyczne badania prenatalne.
  
  Objawy
  
  Objawy choroby przeważnie pojawiają się między trzydziestym i pięćdziesiątym rokiem życia, ale jest też jej odmiana ujawniająca się w wieku wcześniejszym, u dzieci i nastolatków.
  Są to:
  - zaburzenia ruchowe (drżenia rąk i nóg)
  - otępienie (polega na pogorszeniu pamięci, spowolnieniu procesów myślowych)
  - objawy psychiatryczne takie jak (depresja), apatia, lęk, drażliwość, przymus wykonywania niektórych czynności.
  - utrata wagi spowodowana problemami z przełykaniem (późne stadia choroby)
  - choroba Huntingtona prowadzi do inwalidyzacji chorego a następnie jego śmierci, w przeciągu 15–20 lat od momentu wystąpienie objawów.
  
  W zaawansowanym stadium, a więc pomiędzy 10 i 25 rokiem po pojawieniu się pierwszych objawów, choroba doprowadza do tak silnego wyczerpania organizmu, że pacjent przeważnie umiera z powodu schorzeń pozornie z nią nie związanych, takich jak zapalenie płuc, lub atak serca.
  
  Leczenie
  
  Choroba Huntigtona jest właściwie nieuleczalna. Nie możemy zatrzymać postępującego zwyrodnienia komórek nerwowych. Można jednak i należy ulżyć chorym, zwalczając niektóre z objawów.
  
  W złagodzeniu pląsawicy pomocne są niektóre leki stosowane w psychiatrii, takie jak haloperidol. W tym celu stosuje się też niekiedy klonazepam. Dodatkowo leki te pozwalają kontrolować omamy i urojenia oraz napady gniewu i złości pojawiające się czasami w przebiegu choroby. Również w przypadku depresji i lęku lekarze dysponują wieloma środkami farmakologicznymi zwalczającymi te stany. Leczenie musi nadzorować doświadczony neurolog, choć na różnych etapach konieczna będzie pomoc innych specjalistów. Niezmiernie ważne jest zachowanie odpowiedniej kondycji fizycznej.
  3.NOWOTWÓR - Nowotwór (łac. neoplasma) - grupa chorób w których komórki organizmu dzielą się w sposób niekontrolowany przez organizm, a nowo powstałe komórki nie różnicują się w typowe komórki tkanki. Utrata kontroli nad podziałami jest związana z mutacjami genów kodujących białka uczestniczące w cyklu komórkowym: protoonkogenami i antyonkogenami. Mutacje te powodują, że komórka wcale lub niewłaściwie reaguje na sygnały z organizmu. Powstanie nowotworu złośliwego wymaga kilku mutacji, stąd długi, ale najczęściej bezobjawowy okres rozwoju choroby. U osób z rodzinną skłonnością do nowotworów część tych mutacji jest dziedziczona.
  
  Tradycyjna nazwa „nowotwór" używana jest zarówno dla określenia nowotworów niezłośliwych, jak i nowotworów złośliwych, których główną cechą wspólną jest zdolność do „nowotworzenia" tkanki, czyli tworzenia guza nowotworowego. Znajomość obrazu mikroskopowego nowotworu pozwala na jego ścisłe zaszeregowanie, a następnie pozwala na wysuwanie wniosków dotyczących dynamiki, charakterystyki rozrostu czy też wrażliwości na promieniowanie jonizujące i cytostatyki.
  Nowotwory dzielimy na:
  · niezłośliwe;
  · półzłośliwe (o miejscowej złośliwości);
  · złośliwe (raki, mięsaki, inne)
  Nowotwór łagodny (niezłośliwy)
  Nowotwór łagodny niezłośliwy (łac. neoplasma benignum) utworzony jest z tkanek zróżnicowanych i dojrzałych a obraz mikroskopowy jest podobny do tkanki z której powstał. Jest dobrze ograniczony, często otorbiony, rośnie powoli, rozprężająco uciskając sąsiadujące tkanki. Komórki nowotworu niezłośliwego nie mają zdolności wnikania do naczyń, dlatego wzrost takiego nowotworu jest zawsze ograniczony do miejsca powstania a w jego przebiegu nigdy nie powstają przerzuty. Usunięcie chirurgiczne guza z niewielkim marginesem otaczającej tkanki a w przypadku wyraźnie otorbionych guzów nawet jego wyłuszczenie prowadzi do całkowietego usunięcia tkanki nowotworowej i wyleczenia chorego. Nowotwory łagodne najczęściej nie stanowią problemu klinicznego, które występują dopiero wówczas, gdy nowotwór niezłośliwy jest jednocześnie stanem przedrakowym (np. polipowatość rodzinna), występuje w narządach ważnych dla życia (np. w centralnym układzie nerwowym, rdzeniu kręgowym, sercu), wydziela hormony, powoduje krwawienia, doprowadza do zamknięciem światła naczynia, uciska nerw.
  Nowotwór półzłośliwy
  Nowotwór półzłośliwy (łac. neoplasma semimalignum) jest nowotworem o miejscowej złośliwości i charakteryzuje się dużą masą tkankową uciskającą otoczenie, zdolnością naciekania i niszczenia otoczenia i zdolnością wszczepiania. Zasadniczo nie dają przerzutów, ale dają nawroty po zabiegach operacyjnych, nawet uznawanych za radykalne. Dlatego też, nowotwory półzłośliwe wymagają starannego podejścia chirurgicznego z uwzględnieniem szerokich granic wycięcia. Obraz mikroskopowy może być typowy dla nowotworu złośliwego.
  
  Nowotwór złośliwy
  Nowotwór złośliwy (łac. neoplasma malignum) charakteryzuje się dużym stopniem zaburzeń zróżnicowania, dojrzewania i budowy tkankowej oraz komórkowej. Nie posiada torebki, rośnie szybko, nacieka i niszczy zaatakowane tkanki. Cechą charakterystyczną komórek nowotworów złośliwych jest ich zdolność wnikania do szczelin tkankowych oraz do światła drobnych naczyń limfatycznych i krwionośnych co sprzyja rozsiewowi komórek nowotworowych daleko poza główna masę guza. Rozsiane komórki zagnieżdzjąc się w odległych narządach lub tkanach, mnożą się i tworzą nowe guzy nowotworowe zwane przerzutami (metastasis). Komórki nowotworów złośliwych szerzą się również drogą płynu mózgowo-rdzeniowego a także wszczepiają się do błon surowiczych. Po chirurgicznym zwłaszcza niezbyt rozległym usunięciu guza złośliwego utkanie nowotworowe stsunkowo często odrasta w obrębie blizny poperacyjnej lub w jej otoczeni co określa się nawrotem lub wznową (recidiva). Nawrót następuje wówczas, gdy w czasie operacji nie udało się usunąć całego nowotworwu i pozostawiono komórki nowotworowe.
  
  
  Rak piersi jest najczęstszym nowotworem u kobiet w krajach rozwiniętych. W Polsce stanowi ponad 20% wszystkich nowotworów złośliwych u kobiet, a w wieku 40-55 lat jest pierwszą przyczyną zgonów. Co roku notuje się 12.000 nowych przypadków raka piersi z czego niemal 5000 kończy się śmiercią. Rak jajnika stanowi ponad 5% wszystkich rozpoznań nowotworów u kobiet i jest przyczyną 5% zgonów w przebiegu chorób nowotworowych. Jedną z przyczyn tak dużej umieralności z powodu tych nowotworów jest małą liczba badań przesiewowych, w tym badań genetycznych, dzięki którym można by rozpoznawać osoby obarczone ryzykiem genetycznym.
  
  Czerniak złośliwy
  Jest to nowotwór złośliwy wywodzący się z tkanki nerwowej. Najczęstszym punktem wyjścia czerniaka jest skóra, ale może on także powstawać w obrębie błony śluzowej przewodu pokarmowego oraz w gałce ocznej.
  
  Rak płuc to ogólny termin określający różne nowotwory złośliwe płuc, do których należy rak oraz międzybłoniak oskrzeli. Rak płuc jest wynikiem przekształcenia komórek oskrzeli w komórki rakowe. Ludzie, którzy palą tytoń, są szczególnie wrażliwi na tę chorobę, rak płuc jest faktycznie najczęściej diagnozowanym rakiem u palących; rak postępuje nieodwracalnie niszcząc płuca. Ludzie z otoczenia osób palących mogą również paść ofiarą raka płuc poprzez wdychanie dymu papierosowego. Jest on najczęściej diagnozowanym rakiem w krajach europejskich, gdyż stanowi pierwszą przyczynę śmierci mężczyzn i trzecią kobiet.
  
  
  
  
  Mutacja, jedna z form zmienności genotypowej u organizmów żywych (szczególnie u drobnoustrojów). Mechanizm ten wiąże się ze zmianami w jądrowym DNA (kwasy nukleinowe) i jest niezależny od wpływów środowiska, a więc pojawia się spontanicznie.
  
  
  Mutacje dziedziczne
  Mutacje dziedziczne, skokowe zmiany w genotypie organizmów żywych. Rozróżnia się mutacje genowe, chromosomowe i genomowe.
  1) Mutacje genowe, zwane też punktowymi, polegają na zmianach w sekwencji zasad w cząsteczce DNA (nukleotydy), co powodować może powstanie nowych genów. Wskutek mutacji genowych pojawia się wiele szkodliwych cech, takich jak hemofilia (krwawiączka), bielactwo wrodzone (albinizm) i in. Nowo powstałe geny są zwykle genami recesywnymi, co utrudnia ich wykrywanie.
  2) Mutacje chromosomowe (aberracje chromosomowe).
  3) Mutacje genomowe polegają na zmianie liczby chromosomów wskutek zakłóceń w procesach podziału jądra komórkowego i prowadzą do powstania aneuploidów o zmienionej liczbie pojedynczych chromosomów lub poliploidów o zmienionej liczbie genomów (autopoliploidalność, allopoliploidalność).
  Mutacje genomowe są szczególnie częste u roślin, zwłaszcza na obszarach o chłodniejszym klimacie (szoki termiczne), poliploidy są zwykle żywotniejsze i wykazują większe zdolności przystosowawcze w walce o byt. Poliploidami są liczne uporczywe chwasty, a także wiele powszechnie znanych roślin uprawnych (pszenica, owies, truskawka, ziemniak).
  Mutacje genomowe są często celowo wywoływane dla uzyskania nowych, plennych odmian uprawnych. Mutacje odgrywają znaczącą rolę w ewolucji, zwłaszcza w procesach specjacji, czyli powstawania nowych gatunków. Termin mutacja został wprowadzony przez H. de Vriesa w 1899.
  
  
  
  Zmiany genetyczne w procesie nowotworowym
  Proces powstawania nowotworu jest procesem wieloetapowym. Rozpoczyna się od zmian genetycznych w obrębie jednej komórki. Zmieniona komórka namnażając się tworzy w efekcie guz nowotworowy naciekający tkanki i dający przerzuty do innych narządów. Aby mogło dojść do takiej sytuacji niezbędne jest masywne zaburzenie informacji genetycznej w postaci kumulacji szeregu mutacji. Dokładna liczba mutacji niezbędnych do transformacji nowotworowej nie jest znana. Obecnie uważa się, że do wystąpienia nowotworu niezbędnych jest około 3 do 6 niezależnych od siebie mutacji. Wywołują one łącznie proces, który można podzielić na trzy etapy. Pierwszym etapem jest inicjacja nowotworu. W trakcie tego etapu zachodzi pierwsza krytyczna mutacja przekazywana komórkom potomnym tworzącym klon komórkowy, z którego następnie powstaje guz. Komórki tego klonu stają się wrażliwe na inne czynniki mutagenne. Pierwsza "inicjatorowa" mutacja nie jest wystarczająca do uruchomienia procesu transformacji nowotworowej. Aby ona powstała w trakcie następnej fazy zwanej fazą promocji muszą zadziałać dodatkowe czynniki mutagenne doprowadzające do kolejnych mutacji. Etap promocji jest etapem zwiększonego ryzyka powstania zmiany złośliwej i wymaga odpowiednio długiego czasu. Ostatnim etapem jest etap progresji, w trakcie którego kumulacja mutacji w obrębie komórek prowadzi do nabycia przez te komórki nowych cech biologicznych umożliwiających im gwałtowny wzrost i tworzenie przerzutów powstałego nowotworu.
  
  
  Mutacje genów mutatorowych zwanych "opiekunami genomu" powodują powstawanie nowotworów dziedzicznych w nieco innym mechanizmie. Mutacje tych genów nie wywołują bezpośrednio nowotworów. Powodują natomiast utratę przez komórki zdolności naprawy DNA, co prowadzi do niestabilności genetycznej i zwiększenia ryzyka nowych mutacji w obrębie genomu. Taki mechanizm występuje u dzieci w rodzinnych przypadkach zwiększonej podatności na powstawanie nowotworów układu chłonnego w przebiegu zespołu Nijmegen /zespół łamliwości chromosomów/ stwierdzanego częściej w rdzennej populacji polskiej i węgierskiej niż u pacjentów innych narodowości, oraz w przypadkach dziedzicznego niepolipowatego raka jelita grubego /zespół HNPCC/. Badania genetyczne wykonane w obrębie rodzin obciążonych rodzinnym występowaniem nowotworów pozwalają na wskazanie członków rodzin, w tym także dzieci, obciążonych występowaniem mutacji. Pozwala to na wdrożenie odpowiedniego sposobu opieki i leczenia tych pacjentów.
  4.CHOROBY SERCA - Choroby:
  *Choroba nadciśnieniowa:
  -Nieleczone lub leczone nie właściwie nadciśnienie tętnicze powoduje zgubne w skutkach zmiany w sercu (jego powiększenie i niewydolność) i nie tylko.
  -Objawy: w początkowej fazie chory skarży się na bicie serca, ból głowy, szum w uszach, bezsenność i zmęczenie. Ból głowy lokuje się głównie u podstawy czaszki lub obejmuje ciało. Później zaatakowane zostać mogą serce, nerki i system nerwowy.
  
  *Dusznica bolesna(choroba więńcowa):
  -Objawy: głownie objawy dusznicy to dławiący ściskający lub palący ból, który rozprzestrzenia się od serca do lewego ramienia, uczucie strachu, mocne bicie serca. Twarz chorego jest blada, zapadnięta, poci się on kleistym potem, ręce i nogi ma zziębniete. Kiedy atak minie, hory oddaje dużą ilość wodnistego moczu. Ataki dosznicy bolesnej nękają najszęście osoby tęgie podczas snu.
  
  *Dychawica sercowa:
  - Dolegliwość ta o nieznanej do końca etiologii występuje najczęściej w nocy u osób, których serce w ciągu dnia nie sprawia im żadnych kłopotów, choć można ją także napotkać u osób cierpiących na przewlekłą nie wydolność krążenia.
  -Objawy: Chory budzi się w nocy, gdyż brakuje mu powietrza i siada w łóżku bo wówczas czuje się lepiej. Po chwili atak mija i chory zasypia.
  
  *Nerwica serca:
  -Objawy: Duszność, mocne uderzenia serca, uderzenia krwi do głowy. Tętno wzrasta do 100-120 uderzeń na minutę. Chory odczuwa zimno, poci się. Objawy nerwicy serca są zbliżone do objawów dusznicy bolesnej.
  5.CHOROBY SKÓRY - Ropne choroby skóry są najczęściej wywoływane przez rozpowszechnione w otoczeniu człowieka drobnoustroje chorobotwórcze: gronkowce i paciorkowce.
  Zdrowa skóra, która nie jest uszkodzona, chroni się sama. Do zakażenia dochodzi, gdy przy obniżeniu odporności organizmu drobnoustroje wnikają do ujść mieszków włosowych, gruczołów łojowych i potowych. Sprzyja temu współistnienie chorób, którym towarzyszy świąd, powodujący drapanie, jak: świerzb, wszawica, a u dzieci pokrzywka.
  Do zajęcia bądź do współzajęcia skóry mogą prowadzić liczne bakterie o naskórkowym trofizmie lub bakterie toksyczne. Zwykle skóra jest już zasiedlona przez liczne bakterie: florę miejscową z bytującymi bakteriami oraz florę przejściową. Zarazki zalegające są stale obecne (m. in. gronkowiec naskórkowy, okresowo patogenny). Przejściowa flora bakteryjna jest obecna tylko okresowo (zarazki napływowe lub z otworów naturalnych ciała) m. in. gronkowce, paciorkowce. Obce dla skóry bakterie w normalnych okolicznościach nie są składnikiem miejscowej flory. W przewlekłych zmianach skórnych (np. w wyprysku, owrzodzeniu) bakterie chorobotwórcze mogą zasiedlać przez długi okres skórę (gronkowiec, paciorkowiec, Gram-ujemne pałeczki), co wywołuje ryzyko dla określonych operacji chirurgicznych (np. operacji stawów).
  Namnażanie bakterii i wytwarzanie toksyn odbywa się pozakomórkowo, następuje miejscowe uszkodzenie komórek i tkanek (zakażenie miejscowe), a zmiany poza skórą są spowodowane działaniem toksyn (zatrucia) lub przez krwiopochodny rozsiew bakterii (zakażenie uogólnione).
  
  Zakażenie bakteryjne.
  Liczba chorobotwórczych zarazków skóry oraz odpowiednich objawów chorobowych jest duża. Szczególne znaczenie ma grupa Gram-dodatnich ziarenkowców (gronkowców, paciorkowców), Gram-ujemnych pałeczek, prątków i krętaków.
  Zasadniczo w skórze rzadko mogą się rozwijać choroby ropne, a to dzięki skutecznym mechanizmom ochrony i obrony (warstwa rogowa, ochronna powłoka powierzchniowa, wartość pH, nieswoiste i swoiste reakcje obronne). Dlatego też do powstania choroby są konieczne przeważnie czynniki predyspozycyjne, takie jak wrota zakażenia (zranienie, dermatozy), miejscowe zaburzenia mechanizmów ochronnych (np. wyprzenie, zapalenie dermatozy) i zaburzenia mechanizmów obronnych (np. cukrzyca, atopia).
  
  Rozpoznanie.
  Szczególnie ważne są: wywiad, obraz kliniczny i prosta diagnostyka mikroskopowa (preparat przyżyciowy, preparat zabarwiony, ciemne pole). Swoista diagnostyka laboratoryjna obejmuje metody hodowli (identyfikację zarazków, antybiogram) i ewentualnie badania na zwierzętach.
  
  Leczenie.
  Możliwości chemioterapii przeciwbakteryjnej są w znacznym stopniu rozbudowane. Antybiotyki, sulfonamidy i inne skuteczne środki przeciwbakteryjne można stosować miejscowo lub ogólnie. Problemem jest oporność na leki oraz możliwość ich ubocznego działania (np. wyprysk kontaktowy, wykwity polekowe, dolegliwości żołądkowo-jelitowe).
  
  Choroby skóry wywołane przez gronkowce i paciorkowce.
  
  Zakażenia gronkowcowe
  
  Zapalenie mieszka włosowego
  Ropne zapalenie mieszków włosowych jest dość częstą chorobą, której sprzyjają drobne urazy skóry, skaleczenia, zadrapania, zwłaszcza w przebiegu chorób połączonych ze świądem. Jest to stan zapalny ujścia mieszka włosowego, przechodzący na cały mieszek i otoczenie. Jeśli proces zapalny utrzymuje się i przesuwa w głąb mieszków, co manifestuje się odczynem zapalnym w otaczającej skórze oraz bolesnością, mogą powstać ropnie i czyraki.
  Najczęściej występuje na twarzy, tułowiu i kończynach.
  Objawy podmiotowe są nieznaczne. Stan ogólny chorych jest dobry.
  Obraz kliniczny
  Wykwit pierwotny: żółtawy pęcherzyk ropny o trwałej napiętej pokrywie, często przebity włosem, otoczony rąbkiem zapalnym. Zmiany mogą być rozsiane lub zgrupowane.
  Wykwity tworzą się szybko – w ciągu kilkunastu godzin.
  Ewolucja pojedynczej zmiany
  Kilka dni.
  Rozpoznanie ustala się na podstawie obecności wykwitów krostkowych związanych z mieszkami włosowymi.
  Leczenie
  Zmiany nieliczne wymagają jedynie leczenia miejscowego aerozolami zawierającymi antybiotyki (neomycyna, tetracyklina, Pimafucin, bacitracyna, Bactrim, Fucidin, inne). W przypadku zmian rozległych zaleca się antybiotyki wg wyniku antybiogramu lub preparaty sulfonamidowi, np. Biseptol.
  
  Figówka
  Jest to przewlekła odmiana ropnego zapalenia mieszków włosowych na twarzy wywołana zakażeniem gronkowca.
  Obraz kliniczny
  Wykwity: krostki, grudki, rozmiękające guzy. Włosy – bez zmian, łatwo dają się usunąć w wyniku zniszczenia mieszków włosowych. Lokalizacja: twarz, rzadziej owłosiona skóra głowy.
  Czas trwania
  Kilka miesięcy - lat. Niekiedy w skutek zniszczenia brodawek włosowych mogą pozostać zanikowe blizny. W większości przypadków włosy odrastają.
  Rozpoznanie figówki opiera się na: 1) obecności zapalnych zmian ropnych w otoczeniu mieszków włosowych; 2) występowaniu u mężczyzn w okolicy owłosionej skóry twarzy oraz 3) wielomiesięcznym lub wieloletnim przebiegu.
  Leczenie
  Jest bardzo trudne i wymaga zazwyczaj długiego czasu. Zaleca się antybiotyki ogólnie i miejscowo, w zależności od wyniku posiewu, leczenie bodźcowe (szczepionkami bakteryjnymi), witaminy, zwłaszcza z grupy B, oraz kwas askorbinowy. Ze względu na częsta oporność bakterii na antybiotyki wskazane jest długotrwałe stosowanie Biseptolu. Szczególne znaczenie ma odkażanie przyrządów do golenia i nie używanie maszynki elektrycznej.
  
  Czyrak, czyraczność, czyrak gromadny
  Czyrak – ropne zapalenie okołomieszkowe z wytworzeniem czopa martwiczego.
  Czyraczność – liczne czyraki w rozmaitym okresie rozwoju, których powstaniu sprzyjają choroby przemiany materii, a zwłaszcza cukrzyca, choroby nerek, zadurzenia immunologiczne, ogólne wyniszczenie.
  Czyrak gromadny – skupienie się i zlewanie czyraków (liczne czopy martwicze w nacieczonym ognisku). Występuje u osób charłaczych, niedożywionych, w przypadku współistnienia ciężkich schorzeń ogólnych. Cechuje się występowaniem licznych czopów martwiczych w zlewnym i nacieczonym ognisku.
  Obraz kliniczny
  Wykwitem pierwotnym jest naciek zapalny w otoczeniu mieszka włosowego (guzek sinoczerwony, bolesny), po 4 -6 dniach pojawia się krosta przebita włosem na szczycie guzka, pod którą dochodzi do martwicy i rozpadu tkanek, po kilku dniach, następuje oddzielenie się czopa martwiczego prowadzące do powstania kraterowatego ubytku, blizna.
  Objawy podmiotowe polegają na dużej bolesności w okresie tworzenia się czyraka.
  Lokalizacja: skóra całego ciała. Czyraki w okolicy wargi górnej, oczodołu i skroni mogą dawać groźne powikłania w wyniku przejścia zakażenia na zatoki jamiste i opony mózgu.
  Czas trwania
  Kilkanaście dni (pojedynczy czyrak).
  Rozpoznanie czyraka opiera się na: 1) stwierdzeniu nacieku zapalnego wokół mieszka, 2) obecności czopa martwiczego, 3) bolesności, 4) szybkim przebiegu choroby.
  Leczenie
  Czyraka pojedynczego polega na zastosowaniu kompresu ichtiolowego oraz – po wykształceniu się czopa martwiczego – nacięciu w celu jego usunięcia. W czyraczności postępowanie miejscowe jest takie samo, a w leczeniu ogólnym stosuje się antybiotyki, w zależności od antybiogramu, oraz środki ogólnie wzmacniające. Ważne jest poszukiwanie schorzeń usposabiających do przewlekłych zakażeń, np. cukrzycy i innych. W czyraku gromadnym postępowanie jest głównie chirurgiczne.
  

  Dodawanie komentarzy zablokowane - Zgłoś nadużycie