Treść zadania

Najlepsza odpowiedź

• 

  0 0

  Cytrynowa_Rozkosz 20.12.2010 (18:34)

  Malarstwo egipskie nie jest artystyczną wizją otaczającego świata. To rodzaj specyficznego "pisma", które symbolem postaci, zdarzenia i koloru ma wyczarować świat, w którym zmarły ma zaistnieć w otoczeniu bogów.Malarstwo egipskie powstawało bezpośrednio na materiale, z którego wzniesiono budowlę. Kamień, cegła, drewno były pokrywane cienką warstwą wygładzonej zaprawy wapiennej. Na niej czerwoną linią nanoszony był szkic przedstawianej sceny. Kontury zaznaczano mocną, czarną linią. Powstałe pola wypełniano kolorem. Do malowania używano pędzelków z rozgniecionej trzciny, do wypełniania większych powierzchni służyły pędzelki zrobione z połączonych trzcin, traw i włókien liści palmowych. Farby mieszano w skorupach morskich muszli. Stosowane barwniki były pochodzenia naturalnego: np. czarny z sadzy lub węgla, biały z wapienia lub gipsu, żółto-pomarańczowy z ochry, zieleń i niebieski z malachitu i lazurytu albo kobaltu i tlenku żelaza. Jako spoiwa używano roztworu z gumy arabskiej zmieszanej z białkami jaj i odrobiną wody (farba ta nazywana była temperą). W czasach XVIII dynastii jako spoiwo zaczęto używać wosku pszczelego.
  
  Malowidła pokrywały ściany, sufity grobowców i świątyń. Wnętrza domów dekorowano znacznie skromniej (wyjątek stanowiły pałace faraona w okresie Nowego Państwa, przeznaczone dla Amenhotepa III i Amenhotepa IV). Dekoracja domów służyła zapewnieniu im magicznej ochrony i bezpieczeństwa. Była umieszczana tylko na niektórych kolumnach, portalach i fryzach. Malowano także zewnętrzne powierzchnie budowli, detale architektoniczne, rzeźby, reliefy. Barwy stosowane na zewnątrz były zawsze intensywniejsze od tych stosowanych wewnątrz.
  
  
  Podstawowym materiałem rzeźbiarskim w starożytnym Egipcie był kamień. Oprócz tego rzeźbiono także w kości i glinie. Cennymi źródłami poznania techniki rzeźbiarskiej są dla nas liczne przedstawienia artystów przy pracy a także porzucone rzeźby ukazujące różne stadia produkcji.
  Jeżeli chodzi o okres predynastyczny rzeźbę reprezentują głównie terakotowe figurki kobiet o małych, jakby ptasich głowach mające szpiczaste piersi i rozłożyste biodra. Najstarsze z tych idoli datowane są na okres kultury Badari. Nieco później pojawiają się też rzeźbione idole męskie. Po zjednoczeniu Egiptu, w rzeźbie zaczynają kształtować się kanony i schematy. W starym Państwie posagi królów przedstawiano w dwóch pozach: siedzący na tronie z prawą ręką o zaciśniętej dłoni opartą na prawym udzie, lewą płasko wyciągniętą na lewym. Stojące postacie miały zawsze wysuniętą do przodu lewą nogę, ręce swobodnie zwisające wzdłuż boków, w zaciśniętych dłoniach trzymające zwój o niejasnym przeznaczeniu. Pojawia się też konwencja idealizacji ciała królewskiego tzw. Kanon bezczasowej młodości. Również repertuar póz, w których przedstawiano inne postacie ludzkie jest skonwencjonalizowany: mężczyzna stojący z lewa nogą w wykroku i rękami najczęściej opuszczonymi wzdłuż ciała. Stojące kobiety przedstawiano ze złączonymi nogami, z opuszczonymi rękami o otwartych dłoniach, lub siedzące z dłońmi płasko złożonymi na udach. Odchylenia od tych schematów polegają najczęściej na odmiennym układzie rąk.

  Dodawanie komentarzy zablokowane - Zgłoś nadużycie