Treść zadania

Najlepsze rozwiązanie

• 

  0 0

  krystel 17.12.2010 (22:14)

  Bitwa pod Beresteczkiem – jedna z największych bitew lądowych XVII-wiecznej Europy, rozegrała się w dniach 28-30 czerwca 1651 r. w trakcie powstania Chmielnickiego między wojskami polskimi pod dowództwem Jana Kazimierza a siłami tatarsko-kozackimi. Sześćdziesięciotysięczna armia polska[w tym 30 000 pospolitego ruszenia] dowodzona przez króla Jana Kazimierza pobiła 100 000 armię kozacką Bohdana Chmielnickiego i posiłkujących ją Tatarów' Poszły w rozsypkę oddziały zaporoskie i tatarskie. Został na placu tabor kozacki pełny zapasów i broni ognistej, ruchoma twierdza dowodzona przez płk. Kropiwnickiego Dziedziałę oparte mocno o bagna Płaszówki. Następca Dziedziały Iwan Bohun zaczął budowę grobli. Część wojska kozackiego ogarnęła panika.
  Żołnierze królewscy uderzyli ze wszystkich stron, rżnąc i mordując bez pamięci na własną godność ludzką. Chmielnicki uszedł. Za tymi co się wyrwali z pogromu ruszył w pogoń Bogusław Radziwiłł i Stefan Czarniecki. Nienawiść wrosła w serca i zatruła krew pobratymczą.
  Pierwsze ataki ordy skierowały się na polskie lewe skrzydło pozostające pod dowództwem księcia Jeremiego. Znalazło się ono w ciężkich opałach samotnie stawiając czoła przeważającym siłom tatarsko-kozackim. Dopiero szarża pułku Stanisława Rewery Potockiego z prawego skrzydła pozwoliła na odparcie Tatarów. Ci skierowali teraz główne ataki przeciwko stojącym w centrum pułkom Szczawińskiego i Lanckorońskiego. Ordyńcom udało się przełamać polskie chorągwie i nawet podejść pod polski obóz ale sytuacje uratowały gęste salwy piechoty i artylerii z obozu oraz kontrataki jazdy z obu skrzydeł (Jeremi+ Czarniecki z Lubomirskim). Kontratakujące chorągwie prawego skrzydła zapędziły się jednak za ustępującym nieprzyjacielem. Otoczone, poniosły ciężkie straty –utracono chorągiew hetmańską i kilkudziesięciu towarzyszy i pocztowych, do niewoli dostał się miedzy innymi Jan Sobieski odbity ponoć dzięki osobistej interwencji Jerzego Lubomirskiego. Tylko dzięki kolejnemu atakowi Wiśniowieckiego udało się wyrwać z matni osaczone chorągwie. Tatarzy jednak nie dawali za wygraną. Wykorzystując lukę pomiędzy zaangażowanymi chorągwiami prawego skrzydła a centrum polskim zaatakowali ponownie. I ponownie pułk Lanckorońskiego znalazł się w opałach. Ostatecznie napastników odparto z pomocą pospolitego ruszenia i pułku Stanisława Rewery Potockiego. Bilans drugiego dnia walk był niekorzystny dla strony polskiej. Zginęło łącznie ponad 300 żołnierzy w tym sporo z kadry oficerskiej, nie straty były jednak najważniejsze. Bitwa wykazała poważne braki dowodzenia po stronie polskiej, nie widać było koordynacji działań, a poprzednią bojaźliwość zastąpiła zbytnia pewność siebie niektórych dowódców (Czarniecki) co o mały włos nie doprowadziło do tragedii. Straty tatarskie były również poważne - poległ miedzy innymi Tuhaj bej, ale sprzymierzeni osiągnęli zwycięstwo taktyczne i moralne.

  Dodawanie komentarzy zablokowane - Zgłoś nadużycie