Treść zadania

Najlepsze rozwiązanie

• 

  0 0

  magda3562 11.11.2010 (23:41)

  CHÓD – OCENA ZMIAN STATYCZNO – KINETYCZNYCH
  
  
  
  Ø Wpływ na statykę ciała mają:
  
  1. pozycja ciała
  
  - w symetrycznej pozycji stojącej na obu nogach punkt ciężkości ciała pada w środek czworoboku podparcia (pole na którym stoimy, zawarte pomiędzy linią łączącą obydwie pięty, końce paluchów obu stóp oraz brzegami bocznymi stóp)
  
  - środek ciężkości przesuwa się w obrębie tego pola w miarę tego jak pochylamy tułów w przód, tył oraz na boki
  
  - pozycje które rozszerzają czworobok podparcia i obniżają środek ciężkości zwiększają stabilność stania
  
  - trwałe zmiany w budowie ciała powodują bądź zawężenie pola podparcia (brak jednej nogi), bądź trwałe symetryczne ustawienie się środka ciężkości w obrębie pola podparcia z (przymusowe odciążenie jednej kończyny, ból, niepełny zrost kostny, przykurcz, porażenie)
  
  - rzutowanie środka ciężkości można prześledzić za pomocą pionu spuszczanego na przedniej powierzchni ciała z wysokości II kręgu kości krzyżowej
  
  2. masa ciała
  
  - nadwaga, ciąża, zwiększa obciążenie kończyn dolnych i może powodować obniżenie się środka ciężkości, przesunięcie go do przodu w obrębie pola podparcia oraz obniżenie się sklepienia stóp
  
  3. siła antygrawitacyjna mięśni
  
  - do utrzymania pozycji stojącej w warunkach fizjologicznych potrzebna jest minimalna siła mięśniowa
  
  - każde przesunięcie środka ciężkości ciała wciąga w grę inne grupy mięśniowe wprowadzając je w stan napięcia
  
  - ogólne osłabienie siły mięśniowej prowadzi do zapadania się postawy człowieka
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  
  CHÓD
  
  - sposób chodzenia utrwala się w 7 roku życia
  Definicja:
  
  1. seria rytmicznych, zmiennych ruchów kończyn i tułowia powodujących w rezultacie przesunięcie się do przodu środka ciężkości człowieka
  
  2. rytmiczne gubienie i odzyskiwanie równowagi w zmieniających się na przemian fazach podporu i przenoszenia
  Cykl chodu:
  
  - czynności i ruchy wykonywane przez idącego pomiędzy kontaktem pięty z podłożem jednej z kończyn i powtórnym jaj zetknięciem się z podłożem
  
  - podczas jednego cyklu chodu każda z kończyn dolnych przechodzi przez jedną fazę podporu i przenoszenia kończyny
  Fazy chodu:
  
  · faza podporu
  
  - podczas przeciętnie szybkiego chodu faza podporu jednej kończyny dolnej zajmuje około 60% czasu cyklu chodu
  
  - rozpoczyna się w momencie zetknięcia się pięty z podłożem, a kończy w chwili oderwania palucha
  
  - składa się z pięciu podfaz (w odniesieniu do stopy):
  
  1. kontakt pięty z podłożem
  
  2. „stopa płasko” – cała powierzchnia stopy przylega do podłoża
  
  3. pełne obciążenie – podpór właściwy (środek masy ciała znajduje się nad środkiem geometrycznym powierzchni styku stopy z podłożem)
  
  4. oderwanie pięty od podłoża – przetaczanie stopy (propulsja)
  
  5. oderwanie palucha - odbicie
  
  · faza przenoszenia
  
  - podczas przeciętnie szybkiego chodu faza przenoszenia jednej kończyny dolnej zajmuje około 40% czasu cyklu chodu
  
  - rozpoczyna się w momencie oderwania od podłoża palucha, a kończy w chwili zetknięcia pięty tej samej kończyny z podłożem
  
  - składa się z trzech podfaz:
  
  1. przyspieszenie
  
  - rozpoczyna się w momencie gdy paluch kończyny dolnej zakrocznej odrywa się od podłoża i noga zakroczna goni tułów, a kończy w chwili gdy kończyna ta znajdzie się pod środkiem ciała
  
  2. przenoszenie właściwe
  
  - sytuacja , w której oś poprzeczna stawu skokowo – goleniowego znajduje się w płaszczyźnie czołowej głównej ciała
  
  - w tym momencie przenoszona kończyna jest potrójnie zgięta (w stawie skokowym, kolanowym, biodrowym)
  
  3. hamowanie
  
  - po wyprzedzeniu tułowia przez kończynę dolną zakroczna następuje zwolnienie tempa ruchu kończyny ku przodowi i przygotowanie jej do kontaktu z podłożem
  
  · faza podwójnego podparcia
  
  - sytuacja w której paluch nogi zakrocznej jeszcze się nie oderwał od podłoża a pięta nogi wykrocznej już się oparła
  
  - czas trwania fazy podwójnego podparcia jest zależny od szybkości chodu
  
  - im jest ona większa tym faza ta jest krótsza
  
  - podczas biegu faza podwójnego podparcia nie występuje – zastąpiona jest fazą lotu
  
  
  
  
  CHÓD - ANALIZA DYNAMICZNA
  
  - określa wielkość siły mięśni, która jest potrzebna w trakcie prawidłowego chodu
  
  - na idącego człowieka działają dwa rodzaje sił:
  
  1. zewnętrzne
  
  - siła grawitacji, reakcja podłoża
  
  - na ogół działają zgięciowo
  
  2. wewnętrzne
  
  - pracujące mięśnie (utrzymanie prawidłowej postawy, stabilizacja stawów, hamowanie lub przyspieszanie poszczególnych części kończyn i tułowia)
  
  
  
  Ø Największą aktywność podczas chodu wykazują:
  
  - mm. stabilizujące tułów
  
  - mm. odpowiedzialne za stabilizacje miednicy
  
  · faza podporu:
  
  - prostownik grzbietu strony przeciwnej
  
  - mm. czworoboczny lędźwi strony przeciwnej
  
  - mm. pośladkowy średni
  
  - mm. przywodziciel wielki
  
  · faza przenoszenia
  
  - mm. grupy strzałkowej (zabezpieczenie przed supinacją)
  
  - m. piszczelowy tylny (zabezpieczenie przed pronacją)
  
  - m. przywodziciel wielki
  
  
  
  Stwierdzono iż najpracowitszą grupa dynamiczną w funkcji lokomocji jest zespół mięśniowy tylnej ściany goleni – odpowiedzialny za przetaczanie stopy.
  
  
  
  
  
  WYZNACZNIKI (DETERMINANTY) CHODU
  
  Ø Wyznaczniki chodu prawidłowego:
  
  - wyróżniamy 6 determinant chodu
  
  - trzy z nich dotyczą zmiany położenia miednicy i stawów biodrowych
  
  - dwa zakresu ruchu w stawach kolanowych
  
  - jeden stawów skokowo-goleniowych
  
  - są to wyznaczniki kinematyczne
  
  - dotyczą chodu po gładkiej poziomej płaszczyźnie
  1. Skręty miednicy w płaszczyźnie poziomej
  
  - określenie prawidłowego ustawienia miednicy i stawów biodrowych w płaszczyźnie poprzecznej w fazie podwójnego podparcia
  
  - w chwili wysunięcia nogi wykrocznej do przodu miednica podąża za ruchem i wysuwa swą wykroczna stronę nieco do przodu
  
  - wykazuje ona skręt w płaszczyźnie poziomej około 4° do przodu i 4° do tyłu
  
  - ruch odbywa się w obu biodrach
  
  - na skutek ruchów miednicy udo nogi wykrocznej – rotacja zewnętrzna, udo nogi podpierającej w rotacji wewnętrznej
  
  - skręcanie się miednicy wydłuża krok
  2. Pochylenie miednicy w płaszczyźnie czołowej
  
  - określa ustawienie miednicy i stawów biodrowych w płaszczyźnie czołowej
  
  - podczas chodu miednica (w warunkach prawidłowych) ustawia się lekko ukośnie, opadając w stronę kończyny przenoszonej
  
  - staw biodrowy kd. podporowej – ustawiony w przywiedzeniu
  
  - staw biodrowy kd. przenoszonej – ustawiony w identycznym odwiedzeniu
  
  - miednicę przed większym opadaniem w kierunku kończyny przenoszonej zabezpiecza napięcie mięśnia pośladkowego średniego po stronie przeciwnej
  3. Ruchy boczne miednicy
  
  - określa konieczność bocznych przemieszczeń miednicy w czasie chodu, wynikających z naprzemianstronnego obciążania kończyn dolnych
  
  - miednica podąża w kierunku nogi podporowej
  
  - ruchu boczne miednicy najbardziej widoczne są podczas wolnego chodu
  
  - podczas biegu zostają całkowicie zniwelowane
  
  - wykonywane są w odcinku lędźwiowym kręgosłupa i obu stawach biodrowych (przywodzenie + odwodzenie + rotacja)
  
  - wielkość wychyleń bocznych miednicy jest osobniczo różna
  4. Zgięcie w stawie kolanowym w fazie podporowej
  
  - określa wielkość kąta zgięcia stawu kolanowego kończyny podporowej w fazie pełnego obciążenia
  
  - musi on wynosić około 20°
  
  - w fazie podporu gdy pięta styka się z podłożem kolano jest wyprostowane
  
  - zaraz potem ulega zgięciu, aż stopa przyłoży się podeszwą do podłoża
  
  - zaraz po okresie pełnego obciążenie stopy znowu następuje gwałtowny wyprost stawu kolanowego
  
  - zgięcie stawu kolanowego w chwili gdy masa ciała przenosi się do przodu ponad nogą podporową, redukuje wysokość środka ciężkości
  5. Skrócenie czynnościowe kończyny w fazie przenoszenia
  
  - określa wymaganą wielkość skrócenia czynnościowego kończyny dolnej w fazie przenoszenia
  
  - kończyna przenoszona powinna przemieszczać się do przodu dokładnie w płaszczyźnie strzałkowej przeprowadzonej przez staw biodrowy
  
  - miednica po tej stronie jest lekko opuszczona
  
  - skrócenie czynnościowe odbywa się we wszystkich trzech stawach
  
  - największe jest w stawie kolanowym
  
  - kolano zgina się zaraz po styku pięty z podłożem gdy kostki unoszą się zakreślając łuk ponad stępem oraz po raz drugi gdy pięta zaczyna się unosić a stopa przygotowuje się do odbicia
  
  - aby chód mógł być prawidłowy, staw kolanowy musi mieć możliwość zgięcia do kąta 65° (w fazie przenoszenia)
  6. Ruchy stopy i stawu skokowo-goleniowego w płaszczyźnie strzałkowej
  
  - określa kątową wielkość zakresu ruchomości w stawach skokowo-goleniowych w płaszczyźnie strzałkowej, która jest potrzebna przy prawidłowym chodzie
  
  - od 15° (W) do 20° (Z)
  7. Izochronia
  
  - polega na równym w czasie obciążaniu lewej i prawej kończyny dolnej
  8. Izometria
  
  - polega na wykonywaniu równej długości kroków prawą i lewą kończyną dolną
  9. Izotonia
  
  - polega na prawidłowej koordynacji ruchów kończyn górnych i tułowia z praca kończyn dolnych

  Dodawanie komentarzy zablokowane - Zgłoś nadużycie