Treść zadania

Literackie spotkania wrogów.
Rozwiń temat na przykładzie przedstawionego fragmentu Iliady Homera (zwróc uwagę na rodzaj przedstawianej sytuacji,portrety bohaterów i ujawniające sie w ich zachowaniach uniwersalne postawy ludzkie)/

Wtedy wszedł Pryjam czcigodny niepostrzeżenie. Przystąpił

Blisko Achilla i objął jego kolana, całując
Ręce zabójcy straszliwe. Tylu zabiły mu synów! [...]

Zdumiał się [...] Achilles, gdy ujrzał boskiego Pryjama,

Inni zdumieli się także, patrzyli jedni na drugich.

Pryjam zaś głosem błagalnym tak do Achilla powiedział:

„Wspomnij na ojca swojego, do bogów podobny Achillu.

W moich on latach jest teraz i stoi na progu starości.

Może go jacyś sąsiedzi zamieszkujący wokoło

Dręczą, a nikt go od zguby i od napaści nie broni.

Ale on i gdy o tobie, ze jeszcze żyjesz, usłyszy,

Radość ma w sercu i potem każdego dnia się spodziewa

Syna miłego zobaczyć wracającego spod Troi.

Mnie już pocieszyć nie zdoła nic, bo z mych synów walecznych

W Troi rozległej zrodzonych – żaden mi już nie pozostał. [...]

Jeden, co z wszystkich mi został, osłaniał miasto i Trojan –

Ty go niedawno zabiłeś, Hektora, gdy swojej ojczyzny

Bronił. Dla niego przybyłem dziś pod okręty Achajów,

Aby wyzwolić go, okup przynosząc ci niezmierzony.

Bogów uszanuj, Achillu, i miejże litość nade mną,

Wspomnij o ojcu swym własnym. Jam jest godniejszy litości –

Nikt ze śmiertelnych nie doznał tego, co ja dziś doznaję,

Kiedy do ust swych podnoszę rękę zabójcy mych dzieci”.

Rzekł tak – i ojca wspomnieniem w Achillu żałość obudził.

Wziął rękę starca swą dłonią, odsunął lekko od siebie.

Obu wspomnienia objęły. Ten – przypominał Hektora,

Wrogów pogromcę – i płakał u nóg boskiego Achilla.

Tamten o ojcu rozmyślał i utraconym Patroklu,

Łzy wylewając. Ich głośne szlochania dom napełniły.

W końcu, gdy smutek bolesny wypłakał boski Achilles,

Kiedy już w sercu zmęczonym uciszył lament i skargi,

Powstał i starca Pryjama dźwignął za ręce z podłogi –

Głowa go siwa i broda zbielała do głębi wzruszyły.

A więc się zwrócił do niego i rzekł te słowa skrzydlate:



„Starcze nieszczęsny! Twe serce straszliwe ciosy przeżyło.

Jakże ty miałeś odwagę przyjść pod okręty Achajów,

Aby tu stać oko w oko z tym, co tak licznych i dzielnych

Synów ci zabił. Zaprawdę, żelazne jest w tobie serce.

Wstańże i siądź tu koło mnie. Pozwólmy naszej boleści,

Łzom i westchnieniom żałosnym w zmęczonych duszach przycichnąć.

Płacz, co nam serce rozdziera, nie przyda się nam już na nic.
Biednym śmiertelnym bogowie potężni wieść życie kazali

W ciągłej udręce – to tylko oni nie znają boleści. [...]

Brankom Achilles rozkazał, aby obmyły Hektora

I namaściły tajemnie, nim Pryjam zwłoki zobaczy.

Może by gniewu z rozpaczy nie zdołał ów opanować,

Na poniewierkę zwłok patrząc syna, a wtedy Achilles

Zabiłby go rozjątrzony i Dzeusa prawo podeptał.

Kiedy już ciało obmyte i wonnościami natarte

W chiton odziały służebne i tkaninami okryły,

Achill sam dźwignął je z ziemi, na mary kładąc Hektora.

Zaraz je dwaj towarzysze na wóz błyszczący złożyli.



(Tłum. Kazimiera Jeżewska Homer, Iliada, BN 1972.)