Treść zadania

Najlepsze rozwiązanie

• 

  0 0

  Matrix1999 25.10.2010 (19:22)

  Zbyszko z Bogdańca
  
  
  Herb Tępa Podkowa
  Zbyszko z Bogdańca – postać literacka z powieści Krzyżacy Henryka Sienkiewicza, rycerz.
  Spis treści [ukryj]
  1 Rodzina i pochodzenie
  2 Charakter
  3 Wygląd
  4 Umiejętności
  5 Miłość
  Rodzina i pochodzenie [edytuj]
  
  Zbyszko pochodził ze stanu rycerskiego, jego ród pieczętował się herbem "Tępa Podkowa" i miał zawołanie "Grady". Wielu przodków Zbyszka zginęło na polu walki. Ojcem rycerza był Jaśko z Bogdańca. Gdy on i matka Zbyszka umarli, zajął się nim jego stryj Maćko. W momencie gdy Bogdaniec został zniszczony w wyniku działań wojennych, Maćko zostawił ziemię, a sam z 12-letnim wtedy Zbyszkiem ruszył do księcia Witolda. Po ślubie z Jagienką Zbyszko zamieszkał na stałe w ukochanym Bogdańcu w kasztelu, który zbudował im Maćko. Młodzi mieli razem wiele ziem: Bogdaniec, Moczydoły, ziemie po opacie, Spychów i Zgorzelice.
  Charakter [edytuj]
  
  Chłopca wychował szczęk zbroi i krzyki rannych. Od małego był on nad wyraz silny i sprawny, rozpierała go energia i chęć działania, ale nie za bardzo potrafił kierować się rozsądkiem. Był bardzo porywczy, co dało się zauważyć, kiedy zaatakował Lichtensteina, by zerwać mu z głowy pawie czuby. Był też bardzo odważny, nie bał się sam polować na niedźwiedzia. Szybko zyskiwał sympatię innych ludzi, gdyż był uprzejmym i wesołym młodzieńcem. Ponad wszystko cenił rycerskie słowo i uważał, że nawet śmierć nie jest w stanie uwolnić go od przysięgi. Zbyszko był uosobieniem wszystkich cnót rycerskich.
  Wygląd [edytuj]
  
  Zbyszko był młodym, przystojnym, dobrze zbudowanym mężczyzną. Miał blond włosy do ramion. Jego twarz zawsze była młoda i cudna. Nawet pod koniec powieści, gdy przybyło mu trochę lat, uważano iż jego buzia jest ciągle dziecinna. Był nad wyraz silny i tęgi jak na swój młodzieńczy wiek, czym zyskiwał podziw i sympatię wielu starszych rycerzy. Szczególną uwagę zwraca zgrabna sylwetka i dumna postawa.
  Umiejętności [edytuj]
  
  Zbyszko od małego znał świetnie ćwiczenia rycerskie. Mieczem i kopią posługiwał się lepiej od niejednego starszego rycerza. Potrafił też naciągnąć kuszę bez korby, dzięki czemu zyskiwał wielki podziw Zycha i Jagienki.
  Miłość [edytuj]
  
  Zbyszko był młodzieńcem bardzo kochliwym. Pierwszą i wielką jego miłością była Danusia Jurandówna ze Spychowa. Zakochał się w niej od pierwszego wejrzenia - w momencie, kiedy zobaczył ją śpiewającą w karczmie. Zachwycił się jej urodą i w porywie uczuć ślubował jej kilka pawich piór. Wpadł przez to w poważne kłopoty i zginąłby od ścięcia głowy, gdyby Danuśka go nie ocaliła. Po rozstaniu się z Danusią w Krakowie, wyruszył do Bogdańca, gdzie spotkał Jagienkę ze Zgorzelic – przyjaciółkę z dziecięcych lat. Jagienka, podobnie jak Danusia, ocaliła mu życie podczas polowania na niedźwiedzie. Chadzał z nią do lasu i na łowy. Zachwycał się jej odwagą i urodą. Nie przestał jednak kochać Danuśki. Wrócił do niej i wbrew woli jej ojca wzięli cichy ślub. Gdy porwano mu żonę szukał jej wszędzie, ale nieszczęsny los sprawił, że Danusia umarła. Zbyszko kochał ją tak bardzo, że mimo iż nie było jej już na świecie dopełnił ślubowania i położył na jej grobie nie trzy, ale dziesięć pawich piór. Gdy Zbyszko wrócił do Bogdańca, jego żal zaczął stopniowo wygasać, a serce zbliżało się coraz bardziej do Jagienki. W długiej walce, którą Zbyszko toczył sam ze sobą, górę wzięła miłość do Jagienki, a nie żałoba po Danusi. Jagienka i Zbyszko wzięli ślub i mieli czworo dzieci: Jaśka, Maćka, Zycha i Juranda. Maćko z Bogdańca – fikcyjna postać powieści Krzyżacy H.Sienkiewicza; rycerz, stryj i opiekun Zbyszka. Marzy o odbudowie rodowej posiadłości w Bogdańcu.
  Jurand ze Spychowa – postać fikcyjna z powieści Henryka Sienkiewicza pt. Krzyżacy.
  Jego żona umarła ze strachu, podczas napadu Krzyżaków na Złotoryję, gdzie przebywała wraz z dworem ks. Janusza (Jurand przebywał wówczas w Spychowie). Od tamtej pory poświęcił się zemście i stał się postrachem rycerzy zakonu. Był ojcem Danusi, ukochanej (i pierwszej żony) Zbyszka z Bogdańca. Krzyżacy (Zygfryd de Löwe) za zabicie kilku rycerzy zakonnych, w tym Danvelda, wypalili mu drugie oko, obcięli język, prawą dłoń i przetrzymywali w lochach. Zygfryd, aby wyrządzić mu jeszcze większą krzywdę, wypuścił go. Dając upust swojemu okrucieństwu powiedział, że jeżeli nie trafi do Spychowa (był niewidomy), to zapyta o drogę (obcięli mu język). Jurand idąc przez las spotkał Maćka z Bogdańca i Jagienkę. Tylko Jagienka go poznała. Jagienka opiekowała się nim przez dłuższy czas, podczas gdy Maćko wraz ze Zbyszkiem szukali porwanej Danuśki. Rycerze wzięli wówczas Zygfryda do niewoli i posłali Jurandowi, by go osądził, bowiem to on upokorzył Juranda. Jurand postanowił darować mu życie. Zmarł wkrótce po śmierci Danuśki, a Spychowem zajął się Hlawa wraz ze swoją żoną Anulą Sieciechówną.
  W ekranizacji Krzyżaków z 1960 roku (reż. Aleksander Ford) rolę Juranda zagrał Andrzej Szalawski.
  Jagienka była córką Zycha i Małgorzaty. Po śmierci matki dziewczyna była zmuszona zająć się młodszym rodzeństwem i gospodarstwem, szczególnie gdy ojciec wyjeżdżał na wojny. Rodzina mieszkała w Zgorzelicach koło Krześni. Jej chrzestnym był mądry i bogaty opat, po którym odziedziczyła ziemie. Jej ojciec, Zych – zginął w czasie napadu na dwór księcia oświęcimskiego, u którego przebywał w gościnie. Po ślubie ze Zbyszkiem młodzi posiadali Moczydoły, Bogdaniec, Spychów i opackie ziemie. Osiedlili się jednak w Bogdańcu, gdzie Maćko wybudował kasztel. Mieli czwórkę dzieci: Maćka i Jaśka, Zycha oraz Juranda. Na początku powieści Jagienka miała 15 lat, a pod koniec ok. 26 lat.
  Charakter [edytuj]
  
  Jagienka była bardzo inteligentną dziewczyną. Na każdy temat miała swoje zdanie i nie zdarzało się raczej, żeby było ono mylne. Na każdy problem potrafiła wymyślić sensowne rozwiązanie, co nie zawsze podobało się Maćkowi, bo uważał, że niewiasty nie powinny się wtrącać w takie rzeczy. Lecz i tak żywił do niej ogromną sympatię. Świetnie dogadywała się z ludźmi i nie było osoby, która by jej nie lubiła. A i ona nigdy do nikogo nie chowała urazy. Była bardzo pobożna i mimo przykrości, jaką sprawiała jej myśl, że Zbyszko woli być z Danusią, modliła się o jej zdrowie i szczęście. Zawsze wszystkim służyła pomocą i była bardzo serdeczna.
  Wygląd [edytuj]
  
  Była piękną i dojrzałą dziewczyną. Miała duże, modre oczy i długie ciemne włosy, które najczęściej splatała w jeden lub dwa warkocze. Jej twarz była gładka i rumiana, usta koralowe, a zęby białe. Gdy się uśmiechała, przyrównywano ją do słońca lub zorzy i mówiono, że od jej radości cała izba się rozświetla. Na co dzień ubierała się po męsku w spodnie i kożuszki ze skóry. Jej ubiór zmieniał się zazwyczaj, gdy wyruszano do kościoła, ale i przy Zbyszku chciała wyglądać lepiej. Wkładała wtedy kolorowe spódnice, czerwone trzewiki i odświętne bluzeczki. Przebywając na dworze księżnej Aleksandry jako dwórka, Jagienka nabrała pańskiej ogłady. Przyodziana w tamtejsze wytworne stroje wydawała się Zbyszkowi nie prostą dziewką, ale jakąś cudowną królewną. O jej urodę walczyli Wilk z Brzozowej i Cztan z Rogowa.
  Umiejętności [edytuj]
  
  Jagienka posiadała wiele umiejętności, bo tego wymagało od niej samodzielne życie. Znała się na rolnictwie i gotowaniu, gdyż sama zajmowała się rodzinnym gospodarstwem. Doskonale jeździła konno, a zwłaszcza po męsku, ponieważ do tego przywykła. Świetnie pływała. W przeciwieństwie do innych kobiet tamtych czasów potrafiła się zająć czynnościami męskimi. Umiała polować, strzelać z kuszy i dysponowała dużą siłą fizyczną. Gdyby nie ona, Zbyszko sam by sobie nie poradził z niedźwiedziem.
  Miłość [edytuj]
  
  Jagienka i Zbyszko znali się od maleńkości. Jednak gdy po wielu latach rozłąki Jagienka znów go ujrzała, zakochała się w nim bez pamięci od pierwszego wejrzenia. Była zachwycona jego urodą i postawą. Po jego przyjeździe przychodziła do Bogdańca niemal codziennie pod pretekstem doglądania Maćka. Razem ze Zbyszkiem chodzili na łowy, do lasu i spędzali ze sobą bardzo dużo czasu. Jagienka rozkochiwała się w nim coraz bardziej, a i Zbyszko ją kochał, ale z początku tylko jak siostrę. Gdy Jagienka dowiedziała się o Danusi, serce jej się złamało, ale nie potrafiła przestać kochać Zbyszka i życzyła mu jak najlepiej. Gdy Zbyszko wyjechał, postanowiła nie zwracać uwagi na zaloty ani Wilka ani Cztana, a na wypadek jeśli nie będzie mogła być ze Zbyszkiem, zostać mniszką. Gdy po śmierci Danusi Zbyszko wrócił do Bogdańca, nie chciał myśleć o nowej miłości i tylko pogrążał się w żalu. Jednak przy codziennych wizytach Jagienki tak się w niej rozkochał, że sam nie mógł tego znieść. W końcu Zbyszko i Jagienka się pobrali .
  Danusia Jurandówna – bohaterka Krzyżaków Henryka Sienkiewicza, córka Juranda ze Spychowa. Po śmierci matki wychowywana przez księżną mazowiecką Annę Danutę, po której dostała imię. Delikatna, wątła, subtelna, od pierwszego wejrzenia stała się obiektem miłości Zbyszka z Bogdańca, który złożył jej rycerskie ślubowanie. Uratowała go przed karą śmierci, narzucając mu na głowę białą chustę (nałęczkę) i wołając – „Mój ci on!”. Wkrótce po ślubie ze swym rycerzem została porwana przez Krzyżaków, którzy w ten sposób chcieli dostać w swoje ręce Juranda. Odbita z rąk krzyżackich przez Zbyszka umarła na jego rękach w drodze do Spychowa z powodu wycieńczenia. Była lękliwa i wstydliwa. Miała dwanaście lat.
  Zbyszko opisywał ją jako stworzenie tak piękne, że nieludzkie, przetowłosego aniołka.
  Danusia jasnowłosą dziewczyną. Była ulubienicą księżnej Anny Danuty, na jej dworze śpiewała i grała na luteńce, która po porwaniu dziewczynki została roztrzaskana o mury.
  
  Walczył pod Grunwaldem ze Zbyszkiem u boku. Zabił tam Kunona von Liechtensteina, który o mało nie doprowadził do śmierci Zbyszka. Jest silny, barczysty, wytrzymały. Pragnął zawsze, aby Zbyszko poślubił Jagienkę, gdyż bardzo ją miłował i podziwiał za jej urodę, gospodarność i dobre serce.
  Człek był brodaty, w sile wieku, pleczysty, prawie ogromny, ale wychudły; włosy nosił ujęte w pątlik, czyli w siatkę naszywaną paciorkami; na sobie miał skórzany kubrak z pręgami wyciśniętymi przez pancerz, na nim pas, cały z miedzianych klamr; za pasem nóż w rogowej pochwie, przy boku zaś krótki kord podróżny. Tuż przy nim za stołem siedział młodzieńczy o długich włosach i wesołym spojrzeniu, widocznie jego towarzysz lub może giermek, bo przybrany także po podróżnemu, w taki sam powyciskany od zbroicy skórzany kubrak. Resztę towarzystwa stanowiło dwóch ziemian z okolic Krakowa i trzech mieszczan w czerwonych składanych czapkach, których cienkie końce zwieszały się im z boku aż na łokcie[1].
  Maćko i Zbyszko z Bogdańca pieczętowali się herbem Tępa Podkowa, ich zawołaniem było: "Grady! Grady!".
  W filmie Krzyżacy z 1960 r. rolę Maćka z Bogdańca zagrał Aleksander Fogiel.

  Dodawanie komentarzy zablokowane - Zgłoś nadużycie