Treść zadania

Jakie przysłowie może pasować do tego tekstu? I co by w nim ewentualnie zmienić?
TEKST:
Kiedy tułałem się bezpańsko po ulicach miasteczka, czułem, że coś wisi w powietrzu.

Wszystko działo się w sklepie budowlanym. Kierownik działu obsługi klienta dostał szału. Wziął 9 zakładników i groził, że jeśli policja nie przyjmie go znów w szeregi, wysadzi sklep w powietrze. Był niski, ubrany w przyduży ,ciemny garnitur. Nie miałem wiele czasu do namysłu. Zakradłem się od tyłu, tak aby mnie nikt nie widział i skoczyłem w stronę terrorysty. Złapałem go mocno, wydał z siebie odgłos bólu. Postanowiłem zrobić odważniejszy krok. Jeszcze bardziej zacisnąłem uścisk szczęk. Kierownik wrzasnął:
- Odpalać!
Silnym kopnięciem odsunął mnie na bok. Zaczął uciekać, przewracając się przy tym.
Do moich czujnych uszu dobiegły inne krzyki.
-Nie! Biegnij! Uciekaj!
Szybko zrozumiałem co było moim błędem. Zbyt głęboko wbiłem zęby, za duży nacisk na nim wywarłem. Zupełnie przez przypadek doprowadziłem do katastrofy. Spaprałem sprawę.
Chciałem wrzeszczeć: “Przepraszam!”
Ale nie było na to czasu. Musiałem uciekać. Biegłem ile sił łapach. Nastąpił wybuch, a jego siła rzuciła mnie do przodu. Uderzyłem w siatkę. W tym miejscu “urwał mi się film“.

Obudziłem się w ciasnej klatce, z zabandażowaną łapą. Dobrze znałem to miejsce. Czyżby to było dejavu? To tam mnie przywieziono całkiem niedawno, kiedy byłem jeszcze małym szczeniakiem owczarka niemieckiego. Nie wiem dlaczego się tam wtedy znalazłem. Co prawda nie miałem domu, ale jakoś sobie radziłem. Uciekłem stamtąd. To był najprawdziwszy cud. Znowu poczułem wolność. A teraz znów znalazłem się w miejscu tak znienawidzonym, tak źle zarysowanym w pamięci. Do mojej głowy dochodziły już te najgorsze myśli, kiedy usłyszałem rozmowę dwojga ludzi.
- Jest niebezpieczny. Skąd wiesz czy nie ma wścieklizny?
- Przecież on z pewnością chciał dobrze. Niby, niby dlaczego ma ginąć za to, że nie ma domu?!
- Jaki normalny pies gryzłby obcego człowieka! Nie wmówisz mi, że wiedział o całej akcji! Przez niego zginęli ludzie! Spowodował ogromne straty. Z resztą nie masz tu nic do powiedzenia. Zostanie uśpiony!
- Ale…
- Nie waż się zaprzeczać, wszystko już ci wyjaśniłem.

Rozmowa dobiegła końca. To był mój wyrok. Położyłem łeb między łapami. Zacząłem rozmyślać co będzie dalej.
Nie spostrzegłem, że ktoś stoi nade mną.
- Przykro mi…- powiedział. I mówiąc to potargał pieszczotliwie moją posklejaną sierść. Spojrzał na mnie czule. Nigdy nie doznałem czegoś tak miłego. Poczułem coś, czego nie doświadczyłem. Zrobiło mi się ciepło w środku. Od razu to pokochałem.
Odszedł bez słowa. Nie znałem nawet jego imienia… Tym jednym czynem zrobił dla mnie tak wiele…

Dni mijały wolno, ciągnęły się w nieskończoność. Ból nasilał się z godziny na godzinę. Gdzieś, tam w środku nie traciłem nadziei, lecz to bolało mnie najbardziej. Czułem w sobie wielką otwartą, ale nie widoczną ranę. Wiedziałem, że moje dni są policzone, że śmierć czai się tuż za rogiem. “Nie długo mnie uśpią. Nikt o mnie nie będzie pamiętał” ta myśl męczyła mnie nocami.

Klatkę rozjaśnił dzień. Blask odbijający się od metalowych krat lekko mnie oślepił. Tuż przy drzwiach klatki zjawił się wysoki mężczyzna o kruczoczarnych włosach. Był ubrany w biały płaszcz. Wyjął z kieszeni klucz i otworzył klatkę. Ucieszyłem się, myśląc, że wyjdę na wolność. Jednak bardzo się zdziwiłem, gdy nałożył mi na pysk kaganiec. Zapierałem się łapami. W końcu dałem za wygraną. Wciągnął mnie do małego pomieszczenia. Tam czekał jego asystent. Obezwładnili mnie. Przez mój umysł przemknęła ta sama czarna myśl o uśpieniu.
- Przynieś mi strzykawkę - powiedział najwyraźniej sam do siebie, bo asystent tajemniczo znikł. - Co za gbur.
Po tych słowach wyszedł. Leżałem tam sam nie mogąc się ruszyć. Widziałem, że to moje ostatnie minuty…
Długo nie wracał, a może to ja byłem zbyt zamroczony, aby odliczać czas. Zza drzwi wyłonił się człowiek, lecz nie był to on, ani jego asystent, tylko policjant. Ten sam, z którym się widziałem jeszcze w boksie.
Jego oczy wypełniły łzy. Podszedł do mnie i szepnął do ucha:
- Dzień dobry, a co ty tu robisz? Nie powinieneś być w pracy, na posterunku policji?
Nie wiedziałem jak to się stało. Nie zastanawiałem się nad tym. Od tamtej pory byłem psem policyjnym. No może nie do końca - musiałem jeszcze przejść szkolenie, ale z tym nie miałem już problemów.
- A teraz, chodźmy do domu, myślę, że ci się spodoba. - dodał.
Nie mogłem uwierzyć we własne szczęście! Miałem już wszystko czego pragnąłem…
A to wszystko zrobił jeden człowiek…
Dla jednego niewiele znaczącego psa…