Treść zadania

Rozwiązania

• 

  0 0

  Piesiu44 14.9.2010 (18:56)

  Miłość to takie coś gdy dwojga ludzi wzajemnie coś czują do siebie.i miłość to inaczej tęsknota i zazdrość.i na miłości opiera się dzisiejsze życie i szczęści na świece

  Dodawanie komentarzy zablokowane - Zgłoś nadużycie

• 

  0 1

  maaalinowaa 14.9.2010 (19:03)

  Miłość to akt całkowitego oddania się drugiej osobie, zaakceptowanie jej wad . Miłość jest skomplikowana , pełna wyznań .

  Dodawanie komentarzy zablokowane - Zgłoś nadużycie

• 

  0 0

  pawlo34 14.9.2010 (19:51)

  EFINICJA MIŁOŚCI
  
  Brak spójnej definicji miłości jest dowodem na nieudolność psychologów i filozofów. Skoro coś istnieje to musi istnieć również właściwa definicja - uniwersalna i spójna. Miłość mimo całej magii, całego pozytywnego i negatywnego ładunku - musi być opisywalna. I wg mnie wygląda to tak:
  
  Miłość to nieracjonalne uczucie bliskości - oparte na emocjonalnym sprzężeniu zwrotnym.
  
  Sprzężeniem emocjonalnym (to nie jest naukowe określenie tylko moje) nazywam takie nakręcanie się - kiedy jedna przeżywana emocja wywołuje kolejną emocję. Różnego rodzaju miłości różnią się sprzężeniami emocjonalnymi które je wywołują.
  I właśnie dlatego miłość bywa taka nieokiełznana - bo nad sprzężeniem emocjonalnym trudno zapanować.
  
  Sama miłość zawsze jest nieracjonalna (chociaż może mieć racjonalne podstawy). Nieracjonalność bierze się z tego nakręcania emocji. Można to nazwać magią i można też nazwać nerwicą. Weźmy taki stan zakochania.
  
  Stan zakochania to uczucie bliskości z powodu ekscytacji własnymi emocjami wobec obiektu uczuć.
  
  Zakochanie to uczucie wkręcone sobie samemu. Zdziwienie?
  Bo to zwykle się wydaje, że ta miłość sama spadła jak jastrząb, chwyciła i trzyma! No nie. Zakochanie to emocjonowanie się własnymi odczuciami wobec wybranej osoby. Przeżywanie tego, co się samemu czuje. Ekscytowanie się tym, jak taka wybrana osoba działa na moje emocje.
  Miłość to jest wkręt który niechcący każdy sam sobie zrobił.
  
  Jeśli nawet ktoś się zafascynował drugą osobą, ale tego nie przeżywa, nie emocjonuje się swoją fascynacją - to miłości nie ma. Może być ktoś najcudowniejszy, najwspanialszy - ale dopóki jest wspaniały po prostu obiektywnie, dla wszystkich, to nie miłość - miłość zaczyna się kiedy ten ktoś zaczyna być kimś szczególnym dla mnie.
  
  Bo zakochanie musi być subiektywne! Nieważne kim ktoś jest naprawdę - ważne kim on jest DLA MNIE. Właściwie nieważne jaka jest obiektywna prawda o osobie którą kocham - bo ważniejsze jest własne wyobrażenie i własne emocje - którymi żyję, którymi się dzielę, które są mi bliskie.
  
  Czy inaczej rodzi się miłość, kiedy sami jesteśmy obiektem adoracji?
  Dopóki nie ma myślenia o szczególnej więzi - to tej więzi nie ma. Może być miło, może być ciekawie... Wystarczy jednak, że się pojawi myśl o bliskości i myśl ta spowoduje jakąś miłą emocję. Gdyby nie myśleć więcej o tym, to miłości nie będzie. Ale wystarczy zainteresować się tą swoją emocją, zafascynować nią i miłość zacznie rosnąć. Im więcej emocjonowania się swoją emocją tym gwałtowniej przybiera uczucie.
  Obiekt miłości jedynie może dawać powody, żeby pobudzić emocje - ale cały proces zakochania odbywa się w obrębie jednej osoby.
  
  To co piszę odziera trochę miłość z czaru i magii. Bo zakochanie zamiast cudownego zauroczenia okazuje się egocentryczną egzaltacją (którą właściwie uczono nas pogardzać) lub jakimś rodzajem nerwicy. Nic dziwnego, że takiej definicji nikt nie będzie chciał.
  Ale i tak jest prawdziwa - czy się podoba czy nie.
  
  (pominąłem w niej cały aspekt tzw. "chemii" która bywa nieraz decydująca - ale działa też wg powyższych reguł)

  Dodawanie komentarzy zablokowane - Zgłoś nadużycie