Treść zadania

Najlepsze rozwiązanie

• 

  0 0

  majusia143 18.4.2010 (12:47)

  lasycyzm - czyli nie ma problemu... W kulturze starożytnej istniał przede wszystkim Jeden, wspólny wszystkim twórcom wzorzec sztuki - opartej na wspólnie pojmowanym pięknie, harmonii i zasadzie mimesis. Ta ostatnia głosiła, że Artysta powinien przede wszystkim naśladować naturę - tworzyć w oparciu o realistyczne i życiowe prawdopodobieństwo. Antykowi zawdzięczamy także Szereg szczegółowych ustaleń dotyczących “reguł tworzenia” zawartych w poetykach - Arystotelesa i Horacego ("List do Pizonów"). Starożytni opracowali kanoniczne, dotyczące stylu, treści i wymogów formalnych, Zasady pisania poszczególnych gatunków literackich. Te właśnie Zasady określamy mianem “poetyki klasycznej”. Klasycyzm To wspólne Miano dla kilku nurtów pisarskich nawiązujących do poetyk klasycznych i przyjmujących je za wzór. Twórcy renesansu, klasycyzmu oświeceniowego i częściowo też dwudziestowiecznego neoklasycyzmu opierali się wlaśnie na antycznych definicjach piękna, zgodności stylów, starożytnym rozumieniu mimesis. I choć treści ich utworów mogły być ściśle związane z realiami ich własnej epoki, to pod względem formy bliższe są właśnie dziełom starożytnym Niż przynależnym do innych nurtów, choćby współegzystującym równocześnie z którymś z klasycyzmów. Dla naszego tematu ma to istotne znaczenie - jako, że Reguły poetyki klasycznej nie zginęły wraz z końcem starożytności i stały się inspiracją a nawet kanonem dla twórców niektórych późniejszych klasycystycznych epok i nurtów. Jakich? Antyk To w antyku rodzi się humanizm. To starożytni filozofowie poszukują recepty na szczęście. Artyści rzeźbią piękne ludzkie ciała, poeci wielbią to, co w człowieku szlachetne i cenne: Mądrość, odwagę, męstwo, sprawiedliwość. Ludzie są niemal równi bogom (a Bogowie podobni do ludzi), wszak w Homerowych epokach panuje Zasada “bogowie jak Ludzie – Ludzie jak bogowie”. W Biblii – dziele starożytnym i sakralnym – są co najmniej dwa ujęcia ludzkiej pozycji w świecie. Pierwsza – zawarta np. w Psalmach – głosi, że Człowiek jest namiestnikiem Boga na ziemi, potężnym władcą świata. Druga – np. z Księgi Koheleta – głosi, że Człowiek to marna kruszyna, pył, znikoma istota zagubiona w kosmosie. W “epokach rozumnych” bardziej podoba się ten pierwszy pomysł. Człowiek starożytny wielbił umiar i harmonię. Poszukiwał sposobu na szczęśliwe życie, definiował, czym jest Cnota – i próbował żyć według ustalonych reguł. Ucztował – lubił korzystać z życia – ale też wiedział, co to samodyscyplina, spartańskie życie i stoicki spokój. Był szczery i prostolinijny jak żołnierz i mądry jak filozof. Klasycyzm: w cenie Harmonia, Symetria, ład, uporządkowanie. Nie tylko w sztuce – wśród ideałów życiowych warto szukać złotego środka, jak Horacy. Inne Wartości:: Wiedza, Sprawiedliwość, Wiara w przeznaczenie. Epikurejczycy głoszą: żyj w zgodzie z naturą, wśród przyjaciół, unikaj cierpienia, korzystaj z radości, carpe diem. Stoicy: nie daj się namiętnościom! Spokój osiągniesz, gdy nie będziesz szalał z radości w chwilach szczęścia, a tonął w rozpaczy w nieszczęściu. Zachowaj dystans i kamienną twarz. Arystoteles: zachowaj umiar, walcz o Dobro, unikaj zarówno nadmiaru, jak braku. Sokrates: jedno wiem, że nic nie wiem, ale Prawda, Dobro i Sprawiedliwość są wartościami bezwzględnymi. Diogenes: ogranicz do Minimum to, czego potrzebujesz. Po co ci dom? Ja mieszkam w beczce! Ludzie starożytni wierzyli w wielu bogów. Bogowie nie byli Obcy śmiertelnikom. Wtrącali się w ich życie, brali udział w wojnach, ba – nawet romansowali i mieli bosko - ludzkie dzieci... Poza tym Bogowie nie byli do końca boscy – mieli czysto ludzkie wady (np. Zazdrość, pychę, próżność). Nieśmiertelność zapewniała im ambrozja. Co innego Biblia – to dzieło daje Obraz jedynego Boga i jego praw. Nowy Testament wnosi dzieło i postać Chrystusa – Syna Bożego, który swoim cierpieniem i śmiercią ma zbawić ludzkość od grzechu. I ten Nurt:: jednobóstwo, Wiara w jednego Boga, Miłość do Chrystusa i Matki Boskiej zdominuje religię Europy po upadku starożytnego świata. Oto Punkt wyjścia: starożytni ustalają pewne normy – decydują, co jest piękne i właściwe. Wielbią symetrię, harmonię, ład – czy to w konstrukcjach architektury, czy w odwzorowywaniu piękna ludzkiego ciała. Sztuka mimetyczna – to ta, która naśladuje rzeczywistość, odzwierciedla jej doskonałość. Nurt apolliński będzie grupował artystów nawołujących do oddawania piękna świata, odwzorowywania dzieła natury, wzbudzania przeżyć estetycznych. Ten Nurt zdominuje epoki “rozumne”. Ale... to w antyku rodzi się też Nurt dionizyjski, który zechce pokazywać Uczucie twórcy, uzna brzydotę za godną sztuki i będzie chciał szokować odbiorcę. Ten – przejmą epoki uduchowione. A dzieło normatywne Arystotelesa pt. Poetyka stanie się podręcznikiem literatów przez stulecia. Jest epoką szacunku dla wiedzy – Pomysł Platona, by państwem rządzili filozofowie nie bierze się znikąd... Słowo:: Filozofia oznacza zresztą umiłowanie mądrości, wiedzy. Dla Sokratesa (filozofa, którego nauki spisał Platon) Wiedza splata się nierozerwalnie z etyką. Rodzą się też inne nauki: Matematyka (pamiętacie twierdzenia Pitagorasa i Talesa?), Geografia, Fizyka (Archimedes!), astronomia, historiografia. Arystoteles daje początki logiki i teorii literatury – to wtedy powstaje pierwsze znane dzieło teoretycznoliterackie – Poetyka. Działają pierwsze szkoły gromadzące uczniów wokół swoich mistrzów – odpowiedniki dzisiejszych uniwersytetów. Nawet nazwa “akademia” rodzi się w antyku. Napis nad akademią platońską głosi: “Niechaj nikt, kto nie zna matematyki, tu nie wchodzi”. Człowiek jest miarą wszechrzeczy - Zdanie Protagorasa z Abdery symbolizuje postawę ludzi antyku. Epos (epopeja) – najważniejszy Gatunek epicki, dopiero po wiekach zastąpiony przez powieść.

  Dodawanie komentarzy zablokowane - Zgłoś nadużycie