Treść zadania

Najlepsze rozwiązanie

• 

  0 0

  paulka19984 24.5.2010 (18:43)

  Minęły czasy, gdy chmury były dla człowieka czymś dalekim i nieuchwytnym i tylko
  źródłem marzeń lub troską rolnika, czy malarskim natchnieniem. Dziś nabrały innej wagi:
  wtargnęły głęboko w ludzkie Ŝycie, stały się waŜnym czynnikiem ludzkiego losu. Dla lotnika,
  a zwłaszcza dla myśliwca, chmury były tym, czym ongiś gęste puszcze dla pioniera dalekich
  krajów: czasem groźbą zasadzki, czasem błogosławieństwem ocalenia. Dawna romantyka
  Fenimorów Cooperów była zielona i rosła na powierzchni ziemi; dzisiejsza romantyka była
  biała i kłębiła się pod niebem…
  Susem w chmury podporucznik Jan Zumbach uratował swe Ŝycie. Dziwnym trafem,
  kilkanaście kilometrów dalej, o tej samej godzinie inny myśliwiec z „303”, sierŜant
  Kazimierz Wiinsche, doznał podobnej przygody. I jego napadło kilka messerschmittów i on
  równieŜ bronił się od ich pocisków gwałtownymi skrętami. Lecz zanim wróg zdołał
  zorganizować skuteczną nagonkę, Wiinsche wyrwał mu się spod karabinów i uciekł do
  chmury.
  Niestety, była to tylko jedna chmura, olbrzymia, lecz oderwana jak wyspa od innych
  obłoków. Kulisty cumulus o średnicy póltorakilometrowej, z góry i od dołu spłaszczony.
  Myśliwiec schował się w nim dobrze. Był tu zupełnie bezpieczny od prześladowców.
  Doznał ulgi. Otoczyła go jakby jasnoszara wata, tak gęsta, Ŝe nie mógł widzieć nawet końców
  własnych skrzydeł. Leciał teraz na ślepo, polegając jedynie na przyrządach nawigacyjnych.
  Trzymał się wciąŜ na tej samej wysokości i zataczał w środku chmury koła o średnicy mniej
  więcej kilometrowej.
  Gdy po kilku kręgach ochłonął ze wzruszeń przebytej walki, zaczął na zimno myśleć.
  Ucieczka w chmury w bok lub w górę była niemoŜliwa, gdyŜ wiedział, Ŝe są tam
  messerschmitty. Jedyna moŜliwość pozostawała ku dołowi i Wiinsche nie zwlekał. Miał juŜ
  mało paliwa, bodaj czy na pół godziny lotu, więc musiał działać.
  DrąŜek sterowy wysunął do przodu i natychmiast poczuł skutki nurkowania: zwiększony
  pęd wciskał jego plecy do tyłu. Myśliwiec wszedł w niŜsze warstwy obłoku, gdzie było nieco
  ciemniej, i potem nagle uderzył go jak obuchem jaskrawy potok światła. Samolot wypadł z
  chmury.
  Niestety. I tu, pod obłokiem, czuwały messerschmitty. Było ich kilka, pięć czy sześć, i
  właśnie strzelały do czegoś niedaleko w chmurze. Widocznie oprócz Wunschego był tam
  jeszcze ktoś inny. Myśliwiec nie zdołał oddalić się nawet o sto metrów, gdy spostrzegł obok
  swej maszyny wirujące smugi. JuŜ strzelali do niego. Zrozumiał: nie tędy droga. Wyrwał
  samolot z nurkowania, wciągnął go do góry. Przy tym krew odpłynęła mu z głowy i mrok
  opadł na oczy, lecz myśliwiec nie puścił steru i szczęśliwie wrócił do osłony. Był znów w
  chmurze.
  W przyjaznej chmurze. Lecz przyjaźń jej miała dla myśliwca cierpki posmak. Bo
  myśliwiec był jak ptak: musiał patrzeć daleko, musiał widzieć, dokąd leci jego Ŝywioł:
  przestrzeń. Tymczasem w chmurze jakby mu oczy wykłuto: Było to nieznośne uczucie, tym
  nieznośniejsze, Ŝe gdzieś w niebezpiecznym pobliŜu latał drugi samolot, równieŜ na oślep.
  Dwóch przyjaciół odbywało jakiś koszmarny pojedynek amerykański i w ćmie groziło sobie
  wzajemnie śmiercią.
  SierŜant Wiinsche był bardzo młody, młodszy niŜ wszyscy jego koledzy. W Ŝyciu marzył
  o wielkich lotach, o zwycięskich walkach, a jeŜeli czasem myślał o śmierci, to o chwalebnej.
  Nie takiej jak tu: od własnego kolegi, głupiej i przypadkowej, śmiesznej i sromotnej. A poza
  tym był jak nędzna mysz, która złapana do klatki, chroniła się od pazurów kocich,
  czyhających dokoła.
  Ucieczki spróbował jeszcze raz. Nie z dołu, lecz wyŜej, z boku. 1 znowu pech!
  Wychodząc z chmury, wpadł wprost na dwa messerschmitty. Nagły wywrót przez plecy i
  szur! z powrotem do chmury. Tamci nie zdąŜyli nawet strzelać. Więc ponownie nie udało się i
  ponownie ratowała go chmura. Myśliwiec latał w niej dokoła. WciąŜ dokoła. Leciał równieŜ i
  czas, upływały sekundy, minuty. Paliwa było coraz mniej. I coraz mniej nadziei. ChociaŜ
  ukrywał go przyjazny obłok, myśliwiec czuł się w nim coraz gorzej: obłok to makabryczny
  przyjaciel, bo przyjaciel i zarazem wróg. W młodej, Ŝołnierskiej duszy nie mogła pomieścić
  się taka dwoistość, Ŝe to przyjaciel a zarazem wróg. SierŜant zaczynał się bać, coś się w nim
  rozszczepiało. Nerwy. Widział pędzący ku sobie samolot owego drugiego, jak dawni Ŝeglarze
  widzieli Latającego Holendra. Ow upiorny samolot zjawiał się raz po raz przed nim, w
  kłębowiskach mgły, i natychmiast się rozwiewał. Złuda to czy prawdziwy samolot?
  Myśliwiec nie wiedział, lecz wiedział, Ŝe to było straszne. Włosy jeŜyły mu się na głowie.
  Obłok juŜ nie był przyjacielem; był przeraŜający. Napawał grozą. Mącił myśli. Lotnik
  czuł jedno: uciekać z tej duszącej ślepoty, dopóki jeszcze czas. Wyrwać się w otwartą
  przestrzeń, widzieć niebo i szeroki świat, błogi świat pilota — inaczej puści ten drąŜek i
  wybuchnie spazmem. Inaczej — opadnie go obłęd. Ów obłęd, który często ogarniał
  pionierów zbłąkanych na bezdroŜach leśnej dŜungli.
  Myśliwiec bronił się od upiora. Uciekał. JuŜ nie skręcał maszyny; leciał prosto. Przebił
  brzeg chmury, wyskoczył w słońce. Nikogo nie widział przed sobą. W bok nie patrzył. Był
  oślepiony. Sunął na wprost. Błysk nadziei, Ŝe się uda… Nagle zdradliwy trzask i straszny
  wybuch gorąca z maszyny. ChociaŜ ognia nie widział, myśliwiec wiedział: silnik się palił.
  Trafili go. Jednak trafili!
  Równocześnie gorąca oliwa chlusnęła w jego twarz. Od skwaru zrobiło mu się słabo. Był
  bliski omdlenia. Zerwał pasy wiąŜące go do kabiny. Jeszcze miał na tyle przytomności, by
  odciągnąć samolot w górę i zamknąć gaz. Otworzył kabinę. Wdarł się wiatr orzeźwiający jak
  chłodna woda. Jeszcze jeden siłek dźwignięcia się i juŜ resztę wiatr sam zrobił: wyrwał go z
  kabiny.
  Natychmiast po wyskoczeniu lotnik popełnił wielkie głupstwo. Otworzył spadochron.
  Powinien był czekać. Lecz za późno się spostrzegł i po chwili z lekkim hukiem rozwarła się
  kopuła. Zbyt blisko wroga.
  Był to wróg, który uznawał tylko prawo dŜungli w najbrutalniejszej jego formie: zabijać
  bezwzględnie, tępić, choćby bezbronnego, tępić właśnie bezbronnego. SierŜant, wisząc
  bezwładnie na pasach, spoglądał w górę i wyraźnie spostrzegł dwa zbliŜające się do niego
  messerschmitty. Przyjął to jako nieuchronne następstwo swego błędu. Był dziwnie obojętny i
  zapadł w stan łagodnego omdlenia. Widocznie działały tak brak tlenu na tej wysokości i
  poprzednie przeŜycia w gorącej kabinie.
  Po dwóch minutach przyszedł do siebie. WciąŜ spadał. śył. I sierŜant Wiinsche Ŝyć
  będzie: zjawiły się w pobliŜu trzy spitfiry. PokrzyŜowały zakusy messersehmittów, odpędziły
  wroga i oto osłaniały lot spadochroniarza. Myśliwiec opadał bezpiecznie ku ziemi i ku
  nowemu Ŝyciu.
  To jednak była przyjazna chmura. Trzeba było moŜe ufać jej i wytrwać do ostatka.
  Nieszczęście przyszło wtedy, gdy między człowiekiem a przychylnością chmury wtargnęły
  do duszy ludzkiej szkodliwe moce, lęk. Bo tam u góry, w przestworzach, było zupełnie tak
  samo jak na ziemi: przyjaźń, nawet przyjaźń między człowiekiem a przyrodą - opierała sie na odwdziecznych prawach zaufania..
  
  
  Pomogło?

  Dodawanie komentarzy zablokowane - Zgłoś nadużycie