Treść zadania

Rozwiązania

• 

  0 0

  Lesio 23.5.2010 (13:50)

  
  Natenczas Wojski chwycił na taśmie przypięty
  Swój róg bawoli, długi, cętkowany, kręty
  Jak wąż boa, oburącz do ust go przycisnął,
  Wzdął policzki jak banię, w oczach krwią zabłysnął,
  Zasunął wpół powieki, wciągnął w głąb pół brzucha
  I do płuc wysłał z niego cały zapas ducha,
  I zagrał: róg jak wicher, wirowatym dechem
  Niesie w puszczę muzykę i podwaja echem.
  Umilkli strzelcy, stali szczwacze zadziwieni
  Mocą, czystością, dziwną harmoniją pieni.
  Starzec cały kunszt, którym niegdyś w lasach słynął,
  Jeszcze raz przed uszami myśliwców rozwinął;
  Napełnił wnet, ożywił knieje i dąbrowy,
  Jakby psiarnię w nie wpuścił i rozpoczął łowy.
  Bo w graniu była łowów historyja krótka:
  Zrazu odzew dźwięczący, rześki: to pobudka;
  Potem jęki po jękach skomlą: to psów granie;
  A gdzieniegdzie ton twardszy jak grzmot: to strzelanie.
  
  Tu przerwał, lecz róg trzymał; wszystkim się zdawało,
  Że Wojski wciąż gra jeszcze, a to echo grało.
  
  Zadął znowu; myśliłbyś, że róg kształty zmieniał
  I że w ustach Wojskiego to grubiał, to cieniał,
  Udając głosy zwierząt: to raz w wilczą szyję
  Przeciągając się, długo, przeraźliwie wyje,
  Znowu jakby w niedźwiedzie rozwarłszy się garło,
  Ryknął; potem beczenie żubra wiatr rozdarło.
  
  Tu przerwał, lecz róg trzymał; wszystkim się zdawało,
  Że Wojski wciąż gra jeszcze, a to echo grało.
  Wysłuchawszy rogowej arcydzieło sztuki,
  Powtarzały je dęby dębom, bukom buki.
  
  Dmie znowu: jakby w rogu były setne rogi,
  Słychać zmieszane wrzaski szczwania, gniewu, trwogi,
  Strzelców, psiarni i zwierząt; aż Wojski do góry
  Podniósł róg, i tryumfu hymn uderzył w chmury.

  Dodawanie komentarzy zablokowane - Zgłoś nadużycie

• 

  0 0

  BillieJean 23.5.2010 (13:50)

  1.Natenczas Wojski chwycił na taśmie przypięty
  
  Swój róg bawoli, długi, cętkowany, kręty
  
  Jak wąż boa, oburącz do ust go przycisnął,
  
  Wzdął policzki jak banię, w oczach krwią zabłysnął,
  
  Zasunął wpół powieki, wciągnął w głąb pół brzucha
  
  I do płuc wysłał z niego cały zapas ducha.
  
  I zagrał: róg jak wicher niewstrzymanym dechem
  
  Niesie w puszczę muzykę i podwaja echem.
  
  Umilkli strzelce, stali szczwacze zadziwieni
  
  Mocą, czystością, dziwną harmoniją pieni.
  
  Starzec cały kunszt, którym niegdyś w lasach słynął,
  
  Jeszcze raz przed uszami myśliwców rozwinął;
  
  Napełnił wnet, ożywił knieje i dąbrowy,
  
  Jakby psiarnię w nie wpuścił i rozpoczął łowy.
  
  Bo w graniu była łowów historyja krótka:
  
  Zrazu odzew dźwięczący, rześki - to pobudka;
  
  Potem jęki po jękach skomlą - to psów granie;
  
  A gdzieniegdzie ton twardszy jak grzmot - to strzelanie.
  
  
  
  Tu przerwał, lecz róg trzymał; wszystkim się zdawało,
  
  Że Wojski wciąż gra jeszcze, a to echo grało.
  
  
  
  Zadął znowu; myśliłbyś, że róg kształty zmieniał
  
  I że w ustach Wojskiego to grubiał, to cieniał,
  
  Udając głosy zwierząt: to raz w wilczą szyję
  
  Przeciągając się, długo, przeraźliwie wyje;
  
  Znowu, jakby w niedźwiedzie rozwarłszy się garło,
  
  Ryknął; potem beczenie żubra wiatr rozdarło.
  
  
  
  Tu przerwał, lecz róg trzymał; wszystkim się zdawało,
  
  Że Wojski wciąż gra jeszcze, a to echo grało.
  
  Wysłuchawszy rogowej arcydzieło sztuki,
  
  Powtarzały je dęby dębom, bukom buki.
  
  
  
  
  2.Było cymbalistów wielu,
  Ale żaden z nich nie śmiał zagrać przy Jankielu
  (Jankiel przez całą zimę nie wiedzieć gdzie bawił,
  Teraz się nagle z głównym sztabem wojska zjawił).
  Wiedzą wszyscy, że mu nikt na tym instrumencie
  Nie wyrówna w biegłości, w guście i w talencie.
  Proszą, ażeby zagrał, podają cymbały,
  Żyd wzbrania się, powiada, że ręce zgrubiały,
  Odwykł od grania, nie śmie i panów się wstydzi;
  Kłaniając się umyka; gdy to Zosia widzi,
  Podbiega i na białej podaje mu dłoni
  Drążki, którymi zwykle mistrz we struny dzwoni;
  Drugą rączką po siwej brodzie starca głaska
  I dygając: "Jankielu, mówi, jeśli łaska,
  Wszak to me zaręczyny, zagrajże Jankielu,
  Wszak nieraz przyrzekałeś grać na mym weselu?"
  Jankiel nieźmiernie Zosię lubił, kiwnął brodą
  Na znak, że nie odmawia; więc go w środek wiodą,
  Podają krzesło, usiadł, cymbały przynoszą,
  Kładą mu na kolanach, on patrzy z rozkoszą
  I z dumą; jak weteran w służbę powołany,
  Gdy wnuki ciężki jego miecz ciągną ze ściany,
  Dziad śmieje się, choć miecza dawno nie miał w dłoni,
  Lecz uczuł, że dłoń jeszcze nie zawiedzie broni.
  Tymczasem dwaj uczniowie przy cymbałach klęczą,
  Stroją na nowo struny i probując brzęczą;

  Dodawanie komentarzy zablokowane - Zgłoś nadużycie

• 

  1 1

  ViCi17 23.5.2010 (13:55)

  2. Było cymbalistów wielu,
  
  Ale żaden z nich nie śmiał zagrać przy Jankielu
  
  (Jankiel przez całą zimę nie wiedzieć gdzie bawił,
  
  Teraz się nagle z głównym sztabem wojska zjawił).
  
  Wiedzą wszyscy, że mu nikt na tym instrumencie
  
  Nie wyrówna w biegłości, w guście i w talencie.
  
  Proszą, ażeby zagrał, podają cymbały;
  
  Żyd wzbrania się, powiada, że ręce zgrubiały,
  
  Odwykł od grania, nie śmie i panów się wstydzi;
  
  Kłaniając się umyka; gdy to Zosia widzi,
  
  Podbiega i na białej podaje mu dłoni
  
  Drążki, któremi zwykle mistrz we stróny dzwoni;
  
  Drugą rączką po siwej brodzie starca głaska
  
  I dygając: "Jankielu - mówi - jeśli łaska,
  
  Wszak to me zaręczyny, zagrajże, Jankielu!
  
  Wszak nieraz przyrzekałeś grać na mym weselu!"
  
  
  
  Jankiel nieźmiernie Zosię lubił; kiwnął brodą
  
  Na znak, że nie odmawia; więc go w środek wiodą,
  
  Podają krzesło, usiadł, cymbały przynoszą,
  
  Kładą mu na kolanach. On patrzy z rozkoszą
  
  I z dumą; jak weteran w służbę powołany,
  
  Gdy wnuki ciężki jego miecz ciągną ze ściany,
  
  Dziad śmieje się, choć miecza dawno nie miał w dłoni,
  
  Lecz uczuł, że dłoń jeszcze nie zawiedzie broni.
  
  
  
  Tymczasem dwaj uczniowie przy cymbałach klęczą,
  
  Stroją na nowo struny i probując brzęczą;
  
  Jankiel z przymrużonemi na poły oczyma
  
  Milczy i nieruchome drążki w palcach trzyma.
  
  Spuścił je, zrazu bijąc taktem tryumfalnym,
  
  Potem gęściej siekł stróny jak deszczem nawalnym;
  
  1) Natenczas Wojski chwycił na taśmie przypięty
  Swój róg bawoli, długi, cętkowany, kręty
  Jak wąż boa, oburącz do ust go przycisnął,
  Wzdął policzki jak banię, w oczach krwią zabłysnął,
  Zasunął wpół powieki, wciągnął w głąb pół brzucha
  I do płuc wysłał z niego cały zapas ducha.
  670 I zagrał: róg jak wicher niewstrzymanym dechem
  Niesie w puszczę muzykę i podwaja echem.
  Umilkli strzelce, stali szczwacze zadziwieni
  Mocą, czystością, dziwną harmoniją pieni.
  Starzec cały kunszt, którym niegdyś w lasach słynął,
  Jeszcze raz przed uszami myśliwców rozwinął;
  Natenczas Wojski chwycił na taśmie przypięty
  Swój róg bawoli, długi, cętkowany, kręty
  Jak wąż boa, oburącz do ust go przycisnął,
  Wzdął policzki jak banię, w oczach krwią zabłysnął,
  Zasunął wpół powieki, wciągnął w głąb pół brzucha
  I do płuc wysłał z niego cały zapas ducha.
  670 I zagrał: róg jak wicher niewstrzymanym dechem
  Niesie w puszczę muzykę i podwaja echem.
  Umilkli strzelce, stali szczwacze zadziwieni Mocą, czystością, dziwną harmoniją pieni. Starzec cały kunszt, którym niegdyś w lasach słynął, Jeszcze raz przed uszami myśliwców rozwinął; Natenczas Wojski chwycił na taśmie przypięty Swój róg bawoli, długi, cętkowany, kręty Jak wąż boa, oburącz do ust go przycisnął, Wzdął policzki jak banię, w oczach krwią zabłysnął, Zasunął wpół powieki, wciągnął w głąb pół brzucha I do płuc wysłał z niego cały zapas ducha. 670 I zagrał: róg jak wicher niewstrzymanym dechem Niesie w puszczę muzykę i podwaja echem. Umilkli strzelce, stali szczwacze zadziwieni Mocą, czystością, dziwną harmoniją pieni. Starzec cały kunszt, którym niegdyś w lasach słynął, Jeszcze raz przed uszami myśliwców rozwinął; Natenczas Wojski chwycił na taśmie przypięty Swój róg bawoli, długi, cętkowany, kręty Jak wąż boa, oburącz do ust go przycisnął, Wzdął policzki jak banię, w oczach krwią zabłysnął, Zasunął wpół powieki, wciągnął w głąb pół brzucha I do płuc wysłał z niego cały zapas ducha. 670 I zagrał: róg jak wicher niewstrzymanym dechem Niesie w puszczę muzyk

  Dodawanie komentarzy zablokowane - Zgłoś nadużycie

• 

  0 0

  syndeek 23.5.2010 (14:18)

  1 . :
  
  Na ten czas Wojski chwycił na taśmie przypięty
  Swój róg bawoli, długi, cętkowany, kręty
  Jak wąż boa, oburącz do ust go przycisnął,
  Wzdął policzki jak banię, w oczach krwią zabłysnął,
  Zasunął wpół powieki, wciągnął w głąb pół brzucha
  I do płuc wysłał z niego cały zapas ducha.
  I zagrał: róg jak wicher niewstrzymanym dechem
  Niesie w puszczę muzykę i podwaja echem.
  Umilkli strzelce, stali szczwacze zadziwieni
  Mocą, czystością, dziwną harmoniją pieni.
  Starzec cały kunszt, którym niegdyś w lasach słynął,
  Jeszcze raz przed uszami myśliwców rozwinął;
  Napełnił wnet, ożywił knieje i dąbrowy,
  Jakby psiarnię w nie wpuścił i rozpoczął łowy.
  Bo w graniu była łowów historyja krótka:
  Zrazu odzew dźwięczący, rześki - to pobudka;
  Potem jęki po jękach skomlą - to psów granie;
  A gdzieniegdzie ton twardszy jak grzmot - to strzelanie.
  Tu przerwał, lecz róg trzymał; wszystkim się zdawało,
  Że Wojski wciąż gra jeszcze, a to echo grało.
  Zadął znowu; myśliłbyś, że róg kształty zmieniał
  I że w ustach Wojskiego to grubiał, to cieniał,
  Udając głosy zwierząt: to raz w wilczą szyję
  Przeciągając się, długo, przeraźliwie wyje;
  Znowu, jakby w niedźwiedzie rozwarłszy się garło,
  Ryknął; potem beczenie żubra wiatr rozdarło.
  Tu przerwał, lecz róg trzymał; wszystkim się zdawało,
  Że Wojski wciąż gra jeszcze, a to echo grało.
  Wysłuchawszy rogowej arcydzieło sztuki,
  Powtarzały je dęby dębom, bukom buki.
  
  
  
  2 . :
  Było cymbalistów wielu,
  Ale żaden z nich nie śmiał zagrać przy Jankielu
  (Jankiel przez całą zimę nie wiedzieć gdzie bawił,
  Teraz się nagle z głównym sztabem wojska zjawił).
  Wiedzą wszyscy, że mu nikt na tym instrumencie
  Nie wyrówna w biegłości, w guście i w talencie.
  Proszą, ażeby zagrał, podają cymbały,
  Żyd wzbrania się, powiada, że ręce zgrubiały,
  Odwykł od grania, nie śmie i panów się wstydzi;
  Kłaniając się umyka; gdy to Zosia widzi,
  Podbiega i na białej podaje mu dłoni
  Drążki, którymi zwykle mistrz we struny dzwoni;
  Drugą rączką po siwej brodzie starca głaska
  I dygając: "Jankielu, mówi, jeśli łaska,
  Wszak to me zaręczyny, zagrajże Jankielu,
  Wszak nieraz przyrzekałeś grać na mym weselu?"
  Jankiel nieźmiernie Zosię lubił, kiwnął brodą
  Na znak, że nie odmawia; więc go w środek wiodą,
  Podają krzesło, usiadł, cymbały przynoszą,
  Kładą mu na kolanach, on patrzy z rozkoszą
  I z dumą; jak weteran w służbę powołany,
  Gdy wnuki ciężki jego miecz ciągną ze ściany,
  Dziad śmieje się, choć miecza dawno nie miał w dłoni,
  Lecz uczuł, że dłoń jeszcze nie zawiedzie broni.
  Tymczasem dwaj uczniowie przy cymbałach klęczą,
  Stroją na nowo struny i probując brzęczą.
  
  ; )) .

  Dodawanie komentarzy zablokowane - Zgłoś nadużycie