Treść zadania

Rozwiązania

• 

  0 0

  Konto usunięte, 12.5.2010 (20:52)

  
  Wikingowie
  
  
  Wikingowie (pocz. VIII w.- koniec X w.)
  Około czterysta lat po najeździe plemion germańskich na Cesarstwo Rzymskie nowe hordy srogich wojowników zaczęły napadać na kraje europejskie. Intruzów tych, pochodzących z dzisiejszych terenów Danii, Norwegii i Szwecji, współcześni im nazwali Normanami lub w późniejszych czasach Wikingami ("rabusiami morskimi").
  Większość Wikingów zajmowała się rolnictwem. Byli oni również żeglarzami, odbywającymi dalekie podróże w celach handlowych, rabunkowych lub poznawczych.
  Wikingowie napadali początkowo na inne kraje dla zdobycia owiec, bydła czy innych dóbr potrzebnych im do życia lub też by plądrować klasztory i zdobywać bogactwa. Bardzo się ich obawiano, gdyż pojawiali się nagle na wybrzeżu, a po zrabowaniu napadniętych wiosek puszczali je z dymem, zaś mieszkańców mordowali, łącznie z bezbronnymi kobietami i dziećmi.
  Po wielu latach łupieżczych najazdów Wikingowie zaczęli się rozglądać za nowymi terenami przydatnymi do celów rolniczych i osiedleńczych; lądowali oni masowo na wybrzeżach Anglii, Szkocji, Irlandii, Holandii, Niemiec i Francji. Niektórzy z nich osiedlili się na północnym wybrzeżu Francji w dzisiejszej Normandii (której nazwa pochodzi od Normanów), a następnie zdobyli Anglię.
  
  Najazdy wikingów
  Były dwa rodzaje najazdów wikingów. Czasami hordy wojowników po zdobyciu łupów wycofywały się szybko do łodzi i wracały do ojczyzny. Czasami jednak wikingowie nie ograniczali się do obrabowania miejscowej ludności, lecz rozglądali się za nowymi terenami rolniczymi dla siebie oraz dla swoich rodzin.
  Zdobycze normańskie
  Kiedy Harold hrabia Wessex odwiedził we Francji Wilhelma, księcia Normandii, obiecał, że pomoże mu zdobyć tron angielski. Jednak gdy zmarł angielski król Edward, właśnie Harolda wybrano królem. W odwecie Wilhelm wysłał do Anglii armię 5000 zbrojnych ludzi. W bitwie pod Hastings król Harold II został pokonany i zabity przez Normanów. Wilhelm i jego armia zdobyli anglosaską Anglię. Wilhelm, już jako król Anglii, budował twierdze dla obrony swojej nowej ojczyzny. Najsłynniejszą jest twierdza White Tower w Londynie.
  Statki handlowe
  Wikingowie byli świetnymi Szkutnikami. Większość łodzi budowanych przez nich nadawała się do transportu towarów.
  Okręty wojenne
  Okręty wojenne Wikingów zwane długimi łodziami były wąskie i dlatego bardzo szybkie. Ich dziób miał czasem zakończenie w postaci rzeźbionej głowy smoka.
  Łatwe lądowanie
  Łodzie były tak lekkie i płaskie, że mogły żeglować w górę rzek, można je też było z łatwością wyciągnąć na brzeg.
  Nagłe napady
  Wikingowie lądowali zwykle grupami na niestrzeżonych wybrzeżach morskich lub na brzegach rzek. Następnie wyruszali w głąb lądu, gdzie plądrowali i palili miasta, wsie i klasztory.
  Broń i uzbrojenie
  Najważniejszą bronią Wikingów były oszczepy, miecze i szerokie topory. Posługiwali się oni również łukami i włóczniami. Dla osłony nosili tarcze i hełmy żelazne lub skórzane.
  Furia normańska
  Najazd Wikingów był dla miast, wsi i klasztorów przerażającym przeżyciem. W niektórych kościołach Europy odmawiano specjalną modlitwę zaczynającą się od słów: "od furii normańskiej wybaw nas Panie".
  Pochówek
  Według tradycji ciała władców i wojowników grzebano w łodziach, które miały zanieść ich dusze daleko w ocean. Razem z ciałami grzebano psy, konie i woły a także przedmioty codziennego użytku i broń.
  
  
  
  
  Wikingowie
  W trakcie swoich dalekich wypraw, których trasy rozciągały się od Ameryki Północnej po Konstantynopol, wikingowie- wojownicy z Północy- plądrowali i zdobywali wiele krain, a w niektórych z nich się osiedlali.
  
  Po upadku cesarstwa zachodniorzymskiego, Europę nawiedziło wiele klęsk, a do najpoważniejszych należały najazdy drużyn skandynawskich, które w VIII w. Rozpoczęły serię morskich wypraw wojennych. Drużyny te określano wspólnym mianem wikingów, czasami ich członków nazywano także Normanami lub Waregami. Główną przyczyną ekspansji wikingów było prawdopodobnie przeludnienie, niewykluczone też, że pierwsze ich wyprawy miały na celu nawiązanie kontaktów handlowych. Szybko jednak przekonali się oni, że odwiedzane przez nich ziemie można podbić i zasiedlić.
  
  Wyprawy wikingów
  Potrzeba opuszczenia Skandynawii skłoniła wikingów do poszukiwania dziewiczych ziem. W 874r. dotarli oni do Islandii, do tamtej pory zamieszkałej wyłącznie przez garstkę irlandzkich mnichów. Norwescy osadnicy utworzyli na wyspie organizację państwową, opartą na rządach lokalnych wodzów i starszyzny plemiennej, podejmujących decyzje polityczne na zgromadzeniach zwanych "ting". Islandia stała się kolebką wspaniałej kultury średniowiecznej, spisane tam zostały staroskandynawskie eposy, tzw. Sagi, opisujące wierzenia i wyprawy wikingów.
  W 981r. słynny przywódca Eryk Rudy odkrył Grenlandię, gdzie założona została kolonia, która przetrwała do XV w. Wikingowie także prawdopodobnie przepłynęli Atlantyk i jakiś czas spędzili w nowej Funlandii, tak więc byli zapewne pierwszymi Europejczykami, którzy dotarli do Ameryki, jeszcze przed Krzysztofem Kolumbem. Jednak ich odkrycie przez wieki było nieznane i nie miało większych konsekwencji historycznych.
  Ekspansja wikingów odbywała się w trzech głównych kierunkach. Norwegowie, ci którzy osiedlili się w Islandii i przepłynęli Atlantyk, zajęli także Wyspy Owcze, Szetlandy, Orkady, Hebrydy, Man i północno-zachodnią Anglię. Miasta takie jak Dublin, Wexford i Limerick w Irlandii, założone zostały przez norweskich wikingów.
  Duńscy wikingowie przepłynęli Morze Północne i zaatakowali wschodnie wybrzeże Brytanii i zachodnią Europę. Na swych długich łodziach docierali rzekami, takimi jak Humber, Tamiza, Ren i Sekwana, daleko w głąb atakowanych krajów. Przepłynęli nawet przez Cieśninę Gibraltarską, wpływając na Morze Śródziemne.
  Trzeci kierunek obrali szwedzcy wikingowie, zwani Waregami, którzy, płynąc rzekami znajdującymi się na terenie dzisiejszej Rosji, dotarli do Konstantynopola, a nawet do Bagdadu.
  
  Postrach mórz
  To, co czyniło wikingów tak niebezpiecznymi najeźdźcami, był fakt, że atakowali oni z wody, gdzie czuli się pewnie, w przeciwieństwie do innych europejskich żeglarzy, którzy rzadko kiedy odważali się oddalić zbytnio od brzegu. Bez trudu pokonując długie dystanse i napadając nagle i niespodziewanie, stanowili oni zagrożenie, przed którym trudno było się obronić.
  Zawzięci wojownicy, znani z furii, w jaką wpadali w czasie walki, wikingowie byli także poganami. Kościoły i klasztory nie stanowiły dla nich świętości, przeciwnie, ze względu na swoje bogactwo były najczęstszymi celami ich ataków. Do najwcześniejszych napaści wikingów na terenie Wysp Brytyjskich należało splądrowanie siedzib wspólnot religijnych na wyspach Lindisfarne i Iona.
  W IX w. Natężenie najazdów wikingów osiągnęło swój szczyt, a jako że w tym samym czasie nasiliły się ataki Madziarów i Arabów, przyszłość katolickiej Europy stanęła pod znakiem zapytania. Umiejętność wikingów poruszania się rzekami sprawiał, że w niewielu miejscach ludzie mogli czuć się bezpiecznie. W latach 40. IX w., na przykład, wikingowie pojawili się u ujścia Sekwany, a Nantes, Paryż, Orlean i wiele innych miast leżących na trasie ich wyprawy w górę rzeki zostało złupionych.
  
  Powtórne inwazje
  Rabusie powracali każdego roku, a następnie zaczęli okupować przybrzeżne wyspy, które zamieniali na swoje bazy wypadowe. Największa europejska wyspa- Brytania- stała się od 851r. przedmiotem szczególnie intensywnych ataków. Mniej więcej w tym samym czasie Waregowie popłynęli Dnieprem w kierunku Morza Czarnego, by zaatakować imperium bizantyjskie.
  Kiedy wikingowie zaczęli się osiedlać, bardzo szybko wtapiali się w podbitą przez siebie miejscową ludność. Było to dość zaskakujące, ponieważ mieli oni własną, oryginalną kulturę, obejmującą zaawansowaną sztukę i rzemiosło, prawo i handel oraz skomplikowaną religię z całym wachlarzem bóstw, którym przewodził Odin.
  
  Przejście na chrześcijaństwo
  Po osiedleniu się i ułożeniu stosunków z sąsiadami, wikingowie zwykle przyjmowali wiarę chrześcijańską. Na Wyspach Brytyjskich ich ekspansja zatrzymana została przez króla Alfreda Wielkiego, a osiedleni Skandynawowie przyjęli chrzest w 878r. W 911r. wódz Normanów Rollon otrzymał, jako lenno z rąk Karola III Prostego, zdobyte przez siebie ziemie, które od tej pory nazywano Bnormandią. Rok później Rollon i jego ludzie przeszli na chrześcijaństwo. Wikingowie ulegli całkowitej asymilacji na terenach, na których się osiedlili, dlatego też, pomimo że ich osadnictwo obejmowało szerokie obszary, ich oryginalna kultura przetrwała jedynie w ich ojczyźnie na Półwyspie Skandynawskim oraz na niektórych skolonizowanych wyspach. W XI w. Ekspansja wikingów zaczęła tracić na sile, a sama Skandynawia weszła w skład chrześcijańskiej Europy. Jednak kraje skandynawskie nie zrezygnowały całkowicie z ekspansji, a po fali najazdów Duńczyków na Wyspy Brytyjskie królem Anglii został Kanut Wielki. Po śmierci Kanuta jego imperium, w skład którego oprócz Anglii wchodziły także Dania i Norwegia, rozpadło się. W sumie dynastia duńska rządziła na wyspach od 1016 do 1042r. W 1066r. wysuwający roszczenia do angielskiego tronu władca norweski Harald III Srogi zginął w bitwie pod Stamford Bridge, jednak normański potomek wikingów, Wilhelm Zdobywca, został królem Anglii, po tym jak 19 dni później pokonał króla Harolda II w bitwie pod Hastings.
  
  
  
  Ważniejsze daty
  
  793-795
  Wikingowie plądrują Lindisfarne na Wyspach Brytyjskich, najeżdżają Szkocję i Irlandię.
  
  802
  Splądrowanie klasztoru Iona.
  
  840
  Wikingowie zajmują Dublin.
  
  841
  Pojawienie się wikingów u ujścia Sekwany.
  
  845
  Splądrowanie Paryża.
  
  851
  Początki najazdów duńskich wikingów na Anglię.
  
  Ok. 860
  Pierwszy atak Waregów na Bizancjum.
  
  874
  Wikingowie docierają do Islandii.
  
  878
  Pokój między Anglikami i wikingami w Wedmore; Duńczycy przechodzą na chrześcijaństwo.
  
  911
  Rollon otrzymuje Bnormandię jako lenno.
  
  981
  Eryk Rudy odkrywa Grenladnię.
  
  1013-42
  Duńska dynastia na tronie angielskim.
  
  1066
  Normandia podbija Anglię.
  
  
  
  Odkrycie Ameryki
  Jeszcze do połowy lat 60. sceptycznie traktowano opowieści o wikingach w Ameryce Północnej. Kiedy jednak w L'Anse au Meadow odnaleziono ślady paleniska- z charakterystycznym garncem przeznaczonym do trzymania rozżarzonych węgli- oraz resztki dymarki i kuźni, które metodą izotopu węgla C14 datowano na lata 860-1080, nikt nie miał wątpliwości: wikingowie wyprzedzili Kolumba o całe 500 lat. Wytyczenie drogi do Ameryki zajęło im dwa stulecia. Szlak wiódł przez Orkady, Szetlandy, Islandię i Grenlandię aż na wybrzeża Nowej szkocji.
  Wszystko zaczęło się od porywczości Eryka Rudego, którego w 982r. skazano za zabójstwo na trzyletnią banicję z Islandii. Zebrawszy grupę podobnych mu wyrzutków ruszył przed siebie i dopłynął do wyspy, którą nazwał Grenlandią (Zielonym Krajem- Eryk uważał, że ładna nazwa zachęci jego ziomków do osiedlania się tam).
  Gdy wkrótce potem niejaki Bjarni Herjulfsson powrócił z wyprawy morskiej na Islandię i nie zastał rodziny- ruszył jej śladem na Grenlandię.
  Bjarni zboczył jednak z kursu i popłynął dużo dalej na południowy zachód niż zamierzał, aż do brzegów południowego Labradoru. Nieświadomy doniosłości wydarzenia, zachował się wbrew zwyczajom normańskim i nie zbadał spotkanego lądu, pozwalając tym samym, aby wyniki kolejnych norweskich wypraw przyćmiły jego zasługi.
  Człowiekiem, który odebrał Bjarniemu chwałę odkrywcy, był Leif Eriksson. Syn Eryka Rudego. Jak jego ojciec, należał do niespokojnych duchów i około 1000r. pod wpływem opowieści o podróży Bjarniego Herjulfssona wyruszył na poszukiwanie nowych ziem. Dotarł do kraju, który zgodnie z normańskim zwyczajem nazwał Winlandią (Winnym Krajem), ponieważ rosło tam kilkanaście różnych gatunków dzikiego wina. Wikingowie założyli w Winlandzie osiedla, ale na skutek złych stosunków z Indianami po kilku latach opuścili swoje siedziby, powracając na Grenlandię.
  Wikingowie "urzędowali" również w Nowej Funlandii. (mój dopisek: ciekawostka: prawdopodobnie Indianie pochodzą z Azji)
  (źródło: Focus, nr 10/2002)
  
  
  
  
  
  Obrzędy
  Jedna ze świątyń Wikingów- Gamla Uppsala znajduje się w Szwecji. Pochodzi ona sprzed XIw. W dawnych czasach budowla ta była pozłacana, a w jej wnętrzu znajdowały się figury trzech bogów: Thora oraz Odyna i Freya po jego bokach. Co 9 lat odbywały się w niej wielkie obchody, w których musieli uczestniczyć wszyscy Szwedzi. Aby zjednać sobie bogów składano ofiary z samców zwierząt, a także z mężczyzn (nie zazdroszczę...). Następnie ciała ofiar wieszano na drzewach w świętym lasku obok świątyni.
  Ciała zmarłych palono, a wraz z nimi wszystko co posiadali na ziemi- obyczaj ten ustanowił Odyn. Dlaczego? Otóż Wikingowie wierzyli, że wojownicy przybywają do Walhalli z wszystkim co zostało spalone na stosie i mogą używać tylko tego, co spalili na ziemi. Prochy należało pogrzebać bądź rozsypać w morzu, a postaciom wybitnym (czyt. mężnym wojownikom) należało usypać kurhany. Następnie należało złożyć trzy ofiary: jedną na początku zimy za pomyślny rok, drugą w środku zimy za odrodzenie wszystkiego, trzecią zaś latem za zwycięstwo.
  Sam proces kremacji poprzedzany był dziesięciodniową żałobą, podczas której przyjaciele i krewni zmarłego pili trunek nibdh. Podobno upijali się do nieprzytomności. Jeśli zmarły był osobą ważną (np. królem) wraz z nim palono na stosie niewolnicę, która zgodziła się na to dobrowolnie. Ona również piła i śpiewała do tego (że też jej się jeszcze śpiewać chciało...). Traktowano ją jak małżonkę zmarłego, a że krewni dzielą się wszystkim ;) przed śmiercią wspomniana niewolnica-małżonka umawiała się na małe rendez-vous z paroma krewnymi zmarłego cele... No już Wy wiecie jakim celem... Oczywiście wszystko z miłości do zmarłego (nie ma to jak skandynawska miłość braterska ;)). W dzień kremacji niewolnica była prowadzona na sto przez dwóch mężczyzn, a na jej spotkanie wychodziła stara kobieta- wysłanniczka śmierci. Podawała jej ostatni kubek napoju a następnie zaprowadzała ofiarę do namiotu gdzie zadawała jej dwa ciosy sztyletem między żebra, a dwóch mężczyzn "doduszało" ją sznurem. Ciało składano na stosie, który podpalał najbliższy krewny zmarłego.
  
  te tereny najeżdżali :
  http://www.stadniki.com/obrazy/wikipedia/historia/wikingowie/normanowie.jpg
  
  [zaznaczone na czerwono]

  Dodawanie komentarzy zablokowane - Zgłoś nadużycie