Treść zadania

Najlepsze rozwiązanie

• 

  0 0

  mjkl 10.5.2010 (20:21)

  Wąż Eskulapa (Zamenis longissimus, syn. Elaphe longissima) – gatunek węża z rodziny połozowatych (Colubridae).
  Wygląd
  Największy wąż żyjący w Polsce i Europie Środkowej. Długość jego ciała może przekraczać 2 m, najdłuższy jednak mierzył 225 cm[2]. Samce są zwykle dłuższe od samic. Dorosłe osobniki są oliwkowobrązowe. Głowa oraz ciało, z wyjątkiem brzucha są brunatne lub oliwkowobrunatne, z wieloma małymi, jasnymi plamkami. Przednia część ciała zwykle jest jaśniejsza, a strona brzuszna słomkowa, czasem z ciemnymi plamkami.
  Rozmnażanie
  Jest to wąż jajorodny. Pora godowa w maju i czerwcu. Samice różnych populacji składają różną liczbę jaj – od 2 do 21 – przeciętnie 5–12[3]. Jaja umieszczane są w bardzo ciepłych i wilgotnych miejscach. Po kilkudziesięciu dniach wylęgają się z nich młode węże o długości 20–30 cm
  Pożywienie
  Odżywia się myszami, małymi ssakami, jaszczurkami, jajami, pisklętami, małymi ptakami oraz małymi wężami. Czasem zjada też młode bezkręgowce. Nie jest jadowity. Polując na zdobycz chwyta ją pyskiem i owijając ciałem dusi a następnie połyka.
  Występowanie
  W Polsce występuje w Bieszczadach, również nad Dunajcem między Gorcami a Beskidem Sądeckim oraz według niesprawdzonych danych nad Popradem. Jest bardzo rzadki. W Europie spotykany jest od Hiszpanii poprzez południową Europę do Morza Kaspijskiego. Jego północna granica występowania przebiega przez Francję, południowe Niemcy, Czechy i południową Polskę (Bieszczady). Żyje w lasach liściastych na terenach pagórkowatych wśród skał i na silnie nasłonecznionych stokach, ponieważ jest ciepłolubny.
  Siedlisko
  Wąż Eskulapa żyje w obszarach leśnych lub polanach, często w miejscach położonych w dolinach rzek.
  Ochrona
  Gatunek pod ochroną. Wpisany do Polskiej Czerwonej Księgi Zwierząt z kategorią zagrożenia CR (critically endangered – krytycznie zagrożony), a w Czerwonej Księdze Gatunków Zagrożonych jest klasyfikowany jako gatunek najmniejszej troski[1].
  Ciekawostka
  W dawnych czasach był symbolem medyków. Jest też znakiem aptek.
  
  Padalec zwyczajny (Anguis fragilis) – gatunek jaszczurki z rodziny padalcowatych. Występuje na terenie całej Polski i podlega ścisłej ochronie. Jest niejadowity i nie stanowi żadnego zagrożenia dla człowieka.
  Opis
  Padalec jest beznogą jaszczurką, pozbawioną kończyn, nawet w formie szczątkowej. Jego walcowate ciało pokrywają drobne, ściśle do siebie przylegające, okrągłe łuski. Głowa tego gada, jest jedną z części ciała, która odróżnia go od węży. Jest mała i nie oddzielona od tułowia. Padalec posiada również powieki, których węże nie mają. Kolejną jego typową cechą jest zaokrąglony pysk. Jego oczy mają bursztynową barwę. Ogon jest tępo zakończony i słabo wyodrębniony od reszty ciała. Podobnie jak u innych jaszczurek, w sytuacji zagrożenia zostaje odrzucony. Po zabliźnieniu się nie odrasta już do pierwotnej długości.
  
  
  
  Ogon po odrzuceniu
  Otwory uszne są niewielkie ale zauważalne. Ubarwienie padalców jest różnorodne. Samca można odróżnić od samicy po tym, że ma on jaśniejszy (szary) kolor podbrzusza, podczas gdy samica ma czarny lub ciemnoszary spód ciała. Zazwyczaj przez grzbiet tego gada biegną dwie podłużne linie ale czasem jest ich trzy a nawet pięć. Rzadsza jest odmiana, która na grzbiecie ma niebieskie, zielone lub czerwonawe plamki.
  
  
  Padalec przed odrzuceniem ogona
  
  
  Padalec po odrzuceniu ogona
  Zachowanie
  Gad ten aktywny jest o zmierzchu i w nocy. Nie lubi wygrzewać się bezpośrednio na słońcu, woli natomiast pozostać ukryty w trawie czy pod listowiem, łapiąc trochę promieni słonecznych. Można go spotkać na skrajach polan i innych średnio nasłonecznionych miejscach. Lubi przebywać na wilgotnawym podłożu, ale nie bagnistym. Zimuje w rozmaitych ziemnych kryjówkach takich jak norki, spróchniałe pnie drzew i inne tego typu miejsca. Sen zimowy trwa od października do marca lub dłużej, w zależności od temperatury i warunków atmosferycznych, panujących wczesną wiosną, czyli w okresie wybudzania się gada.
  Rozmiary
  Maksymalna długość ciała tej jaszczurki wynosi 40–50 cm. Ponad połowę jej długości stanowi ogon. Masa ciała dojrzałego płciowo osobnika wynosi od kilkunastu do kilkudziesięciu gramów.
  Występowanie i środowisko życia
  Padalec występuje w prawie całej Europie, łącznie z Alpami. Granica jego zasięgu na północy przebiega niedaleko Koła Podbiegunowego. Na wschodzie można go spotkać w Turcji, Iranie, na Cyprze oraz na niektórych wyspach Morza Egejskiego. Na południu granicą jego występowania jest Morze Śródziemne, czasem jest spotykany w Afryce północnej. Nie występuje w południowej Hiszpanii. Gad ten prowadzi skryty tryb życia. Ukrywa się w zaroślach, opadłych liściach i mchach. Lubi miejsca nieco wilgotne, nie bardzo nasłonecznione.
  Pożywienie
  Padalec nie jest najszybszym zwierzęciem, więc pożywia się tym, co zdoła dogonić. Jego łupem padają ślimaki, stawonogi i ich larwy oraz inne małe bezkręgowce. Ofiarę tropi, podobnie jak węże, wyłapując cząsteczki zapachowe językiem. Nie mając jadu, zdobycz musi pochwycić i połknąć.
  Rozmnażanie
  Okres godowy trwa od kwietnia do lipca. Samiec musi rywalizować o prawo do rozrodu. Padalce walczą podobnie jak inne jaszczurki, chwytając się za głowę i próbując swoich sił. Kopulacja zajmuje około godziny. Ciąża trwa od 12 do 14 tygodni. Młode przychodzą na świat od końca sierpnia do września. Samica składa od 6 do 14 jaj z których wykluwają się 9 cm jaszczurki. Gad ten jest jajożyworodny, więc młode wykluwają się z osłon jajowych w momencie składania jaj lub chwilę później.
  Zagrożenia
  Padalec jest często mylony ze żmiją zygzakowatą, która jest jedynym jadowitym gadem występującym na terenie Polski. W przeciwieństwie do niej jest jednak zupełnie niegroźny, mimo to ludzie często nie potrafiąc rozróżnić tych dwóch gatunków, zabijają go. Kolejnym czynnikiem, ograniczającym ich populację, jest znikanie ich siedlisk. Naturalnymi wrogami tego gada są ptaki drapieżne, oraz ssaki takie jak jeże, kuny, lisy i borsuki.

  Dodawanie komentarzy zablokowane - Zgłoś nadużycie