Treść zadania

Najlepsze rozwiązanie

• 

  0 0

  storczyk 17.1.2011 (18:53)

  Gospodarka Japonii w latach 1968-2010 była drugą po Stanach Zjednoczonych, a obecnie jest trzecią wyprzedzoną dopiero co przez Chińską Republikę Ludową gospodarką świata[3], na poziomie około 4,9 bln USD pod względem produktu krajowego brutto (nominalny)[4], trzecią po USA i Chinach po uwzględnieniu parytetu siły nabywczej[5]. Pracownicy w Japonii są na 19. miejscu pod względem PKB na 1 godzinę pracy[6]. Z Indeksu Big Maca wynika, że płace w Tokio są najwyższe wśród głównych miast świata[7].
  
  Gospodarka Japonii jest bardzo wydajna, zróżnicowana i konkurencyjna w światowych rankingach produktywności. Japonia posiada wysoko wykwalifikowaną siłę roboczą oraz wysoki poziom oszczędności i inwestycji.
  
  Przez trzy dekady II połowy XX wieku gospodarka Japonii przeżywała spektakularny rozwój, nienotowany przedtem w historii: około 10% w latach 60., około 5% w latach 70. i około 4% w latach 80.[8].
  
  Obniżenie aktywów i cen nieruchomości z końca lat 80. zapoczątkowało dekadę stagnacji gospodarczej. Realny PKB w Japonii wzrastał już średnio tylko o około 1,5% rocznie od 1991-1999, w porównaniu do około 4% wzrostu rocznie w latach 80. Wzrost gospodarczy w Japonii w ostatniej dekadzie XX w. był niższy niż wzrost w innych głównych krajach uprzemysłowionych (tak samo jak Francja i Niemcy). Wysiłki rządu w celu ożywienia gospodarczego odniosły niewielki sukces, ale rozwój został ponownie spowolniony w latach 2000-2001 przez pogorszenie światowej koniunktury gospodarczej[9]. Jednakże, PKB na jednego pracownika wzrósł nieznacznie w latach 90. Produkcja rosła w tempie 2,0% rocznie w latach 2003 i 2004, a 2,8% w 2005 r. W przeciwieństwie do poprzednich trendów wzrostowych, tym razem konsumpcja krajowa była dominującym czynnikiem wzrostu gospodarczego. Zgodnie z wcześniejszymi przewidywaniami, ożywienie gospodarcze było kontynuowane w latach 2006 i 2007.
  
  
  Klęski żywiołowe to katastrofy w przyrodzie, powodujące olbrzymie szkody i zniszczenia na terenach zamieszkanych i użytkowanych przez ludzi. Klęski żywiołowe są najczęściej trudne do przewidzenia, co uniemożliwia przygotowanie się i ograniczenie szkód, mają bardzo silny wpływ i wymagają ogromnych wysiłków dla poradzenia sobie ze stresem.
  Siła i gwałtowność zjawisk przyrodniczych powodujących klęski żywiołowe jest znacznie większa niż możliwości przeciwstawienia się im, stąd często w trakcie ich występowania ginie wielu ludzi, powstają też ogromne straty materialne.
  Każde państwo posiada specjalne służby ratownicze przeszkolone w zakresie pomocy ofiarom oraz usuwania skutków klęski żywiołowej
  Do największych klęsk żywiołowych litosfery należą:
  · Trzęsienia ziemi
  · Erupcje wulkanów
  · Lawiny
  
  
  Trzęsienie ziemi to zjawisko drgania skorupy ziemskiej spowodowane rozchodzeniem się fal sprężystych, zwanych falami sejsmicznymi. Trzęsienia wywołane są ruchami mas skalnych w głębi skorupy ziemskiej. Miejsce w głębi Ziemi, w którym powstaje fala sejsmiczna i procesy będące bezpośrednią przyczyną trzęsienia ziemi - OGNISKO, hipocentrum. Fale rozchodzące się we wszystkich kierunkach od ogniska najszybciej i z największą energią docierają do powierzchni Ziemi w miejscu znajdującym się bezpośrednio nad nim-OŚRODEK, epicentrum. W miarę oddalania się od epicentrum energia fal sejsmicznych maleje więc ważna jest informacja o odległości od epicentrum.
  Badaniem trzęsień ziemi zajmuje się sejsmologia.
  W zależności od siły obserwuje się drgania przedmiotów lub przy silniejszych wstrząsach pękanie ścian, niszczenie budynków, powstanie szczelin w ziemi, zapadanie się terenu.
  Przy określeniu siły trzęsienia ziemi używa się skali Richtera, liczonej od 0 do 9 stopni, każdy następny stopień oznacza wstrząsy o 10-krotnie większej energii.
  Oblicza się, że silne trzęsienia ziemi, tzw. światowe (rejestrowane przez wiele stacji na świecie) pojawiają się co 52 dni na lądzie i 28 dni na dnach oceanów, ale nie wszystkie z nich wywołują katastrofy.
  Ze względu na głębokość ogniska wyróżnia się trzęsienia ziemi:
  · płytkie (do 50 km),
  · średnio głębokie (50-300 km)
  · głębokie (300-700 km),
  natomiast ze względu na genezę:
  
  · tektoniczne, stanowiące ok. 90% wszystkich trzęsień ziemi, zachodzące na terenie związanym z występowaniem młodych ruchów górotwórczych,
  · wulkaniczne, powstałe w wyniku wdzierania się magmy w warstwy skalne i rozprężenia się gazów
  
  Do najsilniejszych w historii zalicza się trzęsienia ziemi: 1906 w San Francisco, zginęło ok. 50 tys. ludzi (8,25 stopnia), 1908 w Mesynie - 80 tys. (7,5 stopnia), 1933 w Indiach - 200 tys., 1939 w Turcji (8,0 stopni),
  Często podczas podwodnych trzęsień ziemi powstają fale (tsunami), powodujące katastrofalne zniszczenia na wybrzeżach.
  Najbardziej niszczycielskie fale tsunami powstają podczas trzęsień ziemi w strefach subdukcji (proces polegający na wciąganiu jednej płyty litosferycznej lub oceanicznej pod drugą) pod dnem oceanicznym. Kiedy na skutek wstrząsu dno oceaniczne ulega przemieszczeniu w kierunku pionowym, wówczas ogromna masa wody nad nim zostaje wytrącona ze stanu równowagi i tworzy się fala.
  Najpewniejszym sposobem na zminimalizowanie ilości ofiar trzęsienia ziemi byłaby ewakuacja wszystkich ludzi z zagrożonych obszarów, jednak ze względu na postępujący wzrost zaludnienia takie rozwiązanie nie wchodzi w grę. Nie da się również ewakuować ludności bezpośrednio przed wstrząsem, ponieważ nadchodzi on niespodziewanie. Na razie prowadzi się badania nad zapobieganiem trzęsieniom poprzez rozładowanie naprężeń w skałach. Architekci pracują nad budynkami odpornymi na wstrząsy sejsmiczne, zbudowane na specjalnych fundamentach i z materiałów mogących wytrzymać ogromne naprężenia. W wielkich miastach narażonych na wstrząsy tektoniczne prowadzi się ćwiczenia mieszkańców, dzięki którym każdy wie jak ma się zachować podczas trzęsienia.
  
  Wulkan to miejsce na powierzchni Ziemi, w którym wydobywają się (lub wydobywały) z głębi Ziemi produkty wulkaniczne. Wulkany występują jako pojedyncze wzniesienia lub tworzą górskie kompleksy wulkaniczne. Wybuchy wulkanów to erupcje, w czasie których z wnętrza wulkanu wydobywa się magma. Magmę wylaną na powierzchnię Ziemi zwiemy lawą. Lawa i gazowe produkty wybuchu wulkanu (para wodna, dwutlenek i tlenek węgla, fluor, chlor, siarkowodór, azot) mogą wydobywać się podłużną szczeliną lub kominem zakończonym otworem-KRATEREM.
  Gwałtownym wybuchom wulkanów towarzyszą trzęsienia ziemi i wyładowania elektryczne. Połączenie gorących gazów, dużej ilości pary wodnej i pyłów niekiedy prowadzi do powstania gorącej chmury o temp. Ok. 2000oC, zsuwającej się z ogromną prędkością po stokach wulkanu. Chmura taka powstała w czasie wybuchu wulkanu Mont Pelee, spadając na miasto Saint Pierre w ciągu kilku minut je zniszczyła. Wybuchy wulkanów powodują też gwałtowne topnienie śniegów pokrywających szczyty i zbocza ich stożków, powstanie lawin i spływów błotnyc. W 1986r. taki spływ błotny uruchomiony wybuchem wulkanu Nevado zalał miasto położone o 50km od wulkanu i zabił ponad 30tys ludzi. Wysokie temp. Lawy i gazów powodują występowanie na terenach objętych działalnością wulkaniczną gorących źródeł, których szczególnie ciekawym przykładem są gejzery. Gorące źródła wykorzystywane są gospodarczo np. na Islandii i Nowej Zelandii Zjawiska wulkaniczne zachodzą tam, gdzie nad ogniskami magmowymi znajdują się spękania i słabsze miejsca w skorupie ziemskiej, pozwalające na przedarcie się magmy. Rozmieszczenie wulkanów na Ziemi nawiązuje do przebiegu stref kontaktu płyt litosfery.

  Dodawanie komentarzy zablokowane - Zgłoś nadużycie