Treść zadania

Najlepsze rozwiązanie

• 

  0 0

  xcandygirlx 1.5.2010 (16:41)

  Pierwszy tramwaj elektryczny w Warszawie
  
  Trochę historii
  Przebudowę i prace elektryfikacyjne warszawskich tramwajów poprzedziły działania projektowe i konkursowe. Miasto już w 1902 roku podjęto pierwszą próbę elektryfikacji.
  Magistrat opracował projekt elektryfikacji sieci, miasto nie otrzymało jednak spodziewanej na ten cel pożyczki i przebudowa została odsunięta w czasie.
  W 1903 r. magistrat zlecił firmie „Siemens-Schuster" opracowanie pełnego projektu przebudowy sieci tramwajów z trakcji konnej na elektryczną. Opracowany przez Niemców projekt zakładał elektryfikację istniejącej sieci i jej rozbudowę o 25 km toru podwójnego.
  Jednak po szczegółowych analizach, z powodu braku wystarczających środków, zdecydowano się na elektryfikację wyłącznie istniejących 30 km sieci. W oparciu o ten projekt władze miasta ogłosiły konkurs na jego realizację, do którego stanęły trzy firmy: amerykańska Westinghouse, inż Ludwika Migalskiego z Francji, który proponował budowę tramwaju pneumatycznego, a także Zarząd Tramwajów w Warszawie.
  Spośród przedłożonych wybrano ofertę Zarządu Tramwajów, która była opracowana dokładnie i dawała gwarancję prawidłowej eksploatacji nowego tramwaju.
  W efekcie 16 lutego 1905 r. magistrat zawarł z Zarządem umowę (zatwierdzoną 5 stycznia 1905 r. przez cara Mikołaja II) zgodnie z którą:
  * Zarząd Tramwajów zobowiązał się wykonać przebudowę tramwajów konnych na elektryczne na rachunek pod nadzorem magistratu, a następnie prowadzić eksploatację tych tramwajów w formie administracji poręczającej do 14 stycznia 1922 r.,
  * dla kontrolowania i kierowania budową magistrat wyłonił Komitet Budowy.
  * Naczelnym inżynierem został Józef Lenartowicz (późniejszy profesor Politechniki Warszawskiej),
  * prace elektryfikacyjne prowadził prof. Roman Podoski,
  * roboty torowe powierzono inż. Edwardowi Dąbkowskiemu.
  
  
  
  Do realizacji skierowano skrócony projekt firmy „Siemens-Schuster", zakładający 30 km tras tramwaju elektrycznego oraz 5 km zachowanej trakcji konnej. Termin budowy określono na dwa sezony budowlane. Magistrat zastrzegał sobie prawo rozszerzenia sieci o ponad 50 km, przewidzianych w pierwszym projekcie, tak, aby liczba mieszkańców na l km torów pozostawała taka sama jak w chwili osiągnięcia 50 km.
  
  
  
  Do przetargu na dostawę urządzeń mechanicznych i elektrycznych na sumę 3838 tyś. rubli stanęło 6 firm:
  
  
  
  * Powszechne Towarzystwo Elektryczne z Towarzystwem Union w Berlinie,
  * Rosyjskie Powszechne Towarzystwo Elektryczne w Petersburgu,
  * Towarzystwo Siemens and Halskie w Petersburgu,
  * Towarzystwo Siemens-Schuster w Berlinie,
  * Towarzystwo Thomson Houston w Paryżu oraz
  * Towarzystwo Alzackie w Paryżu.
  
  
  
  Zamówienie otrzymała firma „Siemens-Schuster", ponieważ przedstawiła najbardziej dogodne warunki i zaoferowała najniższe ceny.
  
  
  
  Do robót przystąpiono we wrześniu 1905 r., a zakończono je całkowicie w 1909 r., przebudowując 35 km torów (licząc po osi ulicy).
  
  
  
  Opóźnienie budowy spowodowane było kryzysem i niepokojami społecznymi w latach 1905-1907 (m.in. strajkami), ale zrealizowanie tej naprawdę dużej inwestycji w ciągu 4 lat, jak na ówczesne warunki należy zaliczyć do dużych osiągnięć technicznych. W 1907 r., w okresie przebudowy,
  
  
  
  Zarząd Tramwajów zakupił 12 omnibusów konnych z zamiarem wprowadzenia ich na te ulice Warszawy, które były pozbawione komunikacji szynowej.
  
  
  
  Jeździły one przez kilka dni za darmo, ale posprzeczano się o taryfę i przestały kursować. Uruchomiono je jeszcze na parę dni 16 października 1908 r. Ówczesne władze miejskie nie były przychylne ich eksploatacji. Opóźniało to - ich zdaniem - proces rozwoju tramwajów elektrycznych.
  
  
  
  Elektryfikacja układu tramwajowego wymagała szeregu prac, m.in wymiany torów w celu przystosowania do cięższego ruchu przy zachowaniu tej samej szerokości torów, tzn. 1525 mm, oraz ustawienia słupów do sieci trakcyjnej.
  
  
  
  Do podwieszenia (wówczas płaskiej) sieci jezdnej zastosowano w śródmieściu słupy rurowe, ozdobione odpowiednimi cokołami, pierścieniami i nasadami, a na dalszych ulicach kratowe.
  
  
  
  Przy budowie wyłonił się poważny problem techniczny, a mianowicie sposób dostarczania prądu elektrycznego. Względy techniczne i dowóz węgla zadecydowały o wybudowaniu w bliskości torów kolejowych własnej elektrowni (i warsztatów).
  Przebudowa torowisk spowodowała wiele niewygód w podróżowaniu po mieście. Na zachowanych z tego okresu zdjęciach widać całe ulice pozbawione bruków. Ruch pieszy odbywał się po drewnianych kładkach, a po bokach na prowizorycznych pomostach kursowały tramwaje konne. Pragnąc w przyszłości umożliwić wszelkie kombinacje ruchu, nie poprzestano na odgałęzieniach jednokierunkowych, lecz zbudowano kompletne rozjazdy, a na krańcach, gdzie to było możliwe - pętle. Wszystkie prace odbywały się bez przerywania ruchu.
  
  
  
  Od 7 lutego 1908 r. rozpoczęto próbne jazdy w pobliżu zajezdni na Woli oraz na trasie przygotowywanej do otwarcia.
  
  
  
  Jedyne zakłócenia w ruchu nastąpiły w dniu uroczystego otwarcia pierwszej linii tramwajów elektrycznych 26 marca 1908 r.
  Wzdłuż trasy, która prowadziła:
  
  
  
  * od pl. Krasińskich
  * ulicą Miodową,
  * Krakowskim Przedmieściem,
  * Królewską
  * Marszałkowską
  * do pl. Unii Lubelskiej,
  
  
  
  zgromadziły się tysiące warszawiaków.
  
  
  
  Była to linia „3", którą pierwszy tramwaj przemknął w ciągu 25 minut.

  Dodawanie komentarzy zablokowane - Zgłoś nadużycie