Treść zadania

Najlepsze rozwiązanie

• 

  0 0

  sonar 7.12.2010 (20:30)

  Życie jest pełne niespodzianek - to prawda sama się o tym przekonałam.
  
  Dwa lata temu byłam na obozie żeglarskim na Mazurach. Poznałam tam wiele świetnych osób , między innymi Pawła z Zamościa.
  Dobrze nam się ze sobą rozmawiało , świetnie czuliśmy się w swoim towarzystwie i gdy pływaliśmy w jednej załodze rozumieliśmy się bez słów.
  Gdy nadszedł dzień zakończenia obozu wymieniliśmy się adresami i pojechaliśmy do swoich domów - Paweł do Zamościa , ja do Wrocławia.
  Zgodnie z obietnicą to ja pierwsza napisałam list i chciałam go wysłać do Pawła. Niestety , okazało się , że tak się wymieniliśmy adresami , że każdy zabrał swój.
  Zdenerwowałam się i zezłościłam jednocześnie. Zaczęłam pytać innych uczestników obozu, których adres miałam czy oni przypadkiem nie mają adresu tego kolegi.
  Niestety - nikt nie miał.
  Wyglądało na to , że z tak dobrze zapowiadającej się przyjaźni nic nie będzie.
  Minął rok szkolny i nadeszły kolejne wakacje.
  Mimo moich próśb a potem protestów rodzice zaplanowali wakacje inaczej niż ja chciałam.
  Mieliśmy wspólnie spędzić najpierw trzy tygodnie u znajomych w Borach Tucholskich , a później polecieć samolotem na dwa tygodnie do Egiptu.
  Średnio mi się podobały takie plany , ja chciałam znowu jechać na obóz żeglarski na Mazury !!!!
  Jednak nie miałam zbyt wiele do powiedzenia i wszystko odbyło się zgodnie z planami rodziców.
  W Borach Tucholskich było super - dziko, cicho i pusto. Odpoczęliśmy od zgiełku Wrocławia i wyciszyliśmy się.
  Do Egiptu leciałam już w dużo lepszym humorze ,ale nadal czułam jakiś żal , że nie pojechałam na Mazury.
  Hotel , w którym się zatrzymaliśmy był średniej wielkości , ale bardzo zadbany i wygodny.
  Nasz pokój znajdował się na XII piętrze i mieliśmy piękny widok na Morze Czerwone. Obok nas - z prawej strony mieszkali bardzo mili Norwedzy , a z lewej strony Polacy. Usłyszałam po prostu rozmowę prowadzoną w naszym języku ojczystym.
  Następnego dnia rano wieszałam na balkonie wilgotny ręcznik i nagle usłyszałam znajome powitanie :
  - Czołem żeglarzu !
  Z wrażenia omal nie usiadłam na podłodze balkonu ! Paweł !
  Odwróciłam się i zobaczyłam uśmiechniętą twarz mojego kolegi. Okazało się , że on i jego rodzina są naszymi sąsiadami z lewej strony.
  Dwa tygodnie ledwo nam starczyły by opowiedzieć sobie wydarzenia z całego roku. A zaczęliśmy odnawianie znajomości od tego , że zapisaliśmy swoje adresy w specjalnie kupionych notesach. Teraz się już nam nie zgubią.
  Życie jest pełne niespodzianek i sama się o tym przekonałam - musiałam przelecieć tyle kilometrów by spotkać ulubionego kolegę. Ale warto było !

  Dodawanie komentarzy zablokowane - Zgłoś nadużycie